Erik Gerets werd vorige week in de kranten opgevoerd als de tot dan laatste trainer die met Club Brugge op Anderlecht won. Dat was in 1998. Maar hoe zou de Limburger zich voelen bij de vrije val van zijn ex-club Lierse ?
Af en toe duikt hij nog eens in de publiciteit op. Erik Gerets mag dan een punt gezet hebben achter zijn trainerscarrière, hij volgt het voetbal nog op de voet. Pijn aan het hart moet het hem hebben gedaan dat Lierse na een lange, turbulente periode vorige week wegens openstaande schulden geen licentie kreeg en verbanning naar de lagere reeksen dreigt. Want het was bij Lierse dat hij het fundament legde voor een schitterende trainerscarrière. Gerets arriveerde er in 1994, na een passage bij het toen zieltogende Club Luik, en wakkerde het vuur bij de toen ingeslapen provincieclub in de hem eigen resolute stijl aan. Drie jaar later werd Lierse kampioen.
Erik Gerets heeft altijd met vertedering over die periode gepraat. Hij besefte dat hij nooit meer zo’n sprookje zou meemaken. In het begin hadden de spelers schrik van Gerets. Ze dachten dat hij zich hautain en afstandelijk zou gedragen. Terwijl hij zich altijd heel kwetsbaar opstelde. Hij trok bijvoorbeeld met de spelers naar een studentencafé in Leuven en ging met hen op de banken staan. Maar de dag daarop werd er wel keihard gewerkt. Voorop stond bij de Limburger altijd dat de spelers zich goed moesten voelen.
Het is met die menselijke benadering dat Gerets van zijn verblijf op Lierse een idylle van familiaal geluk maakte. En een ploeg die altijd op dezelfde manier speelde. Naar het karakter van de trainer, als een ontembare furie. Gerets hield ervan risico’s te nemen, hij streefde naar bewegingsvoetbal, met snelle, zuivere combinaties, met spelers die de vrijheid hebben om te voetballen. Hij schoof de ploeg als een puzzel in elkaar, met achteraan bijvoorbeeld Eric Van Meir die nooit beter speelde dan toen. Hij had een vrije rol en door het inschuiven van Van Meir werd de tegenstander uit de organisatie gehaald.
Nooit in die drie jaar bij Lierse heeft Erik Gerets een negatief punt gevonden. Hij wilde wel eens bekvechten met de toenmalige voorzitter Freddy Van Laer die na een 1-6-nederlaag tegen Anderlecht eens de kleedkamer binnenviel, maar door Gerets meteen werd buitengezet. Het werd snel bijgelegd. Een vijandig klimaat trof Gerets bij Lierse niet aan, wel veel warmte die bij een emotionele man als hij paste.
Vanuit dat oogpunt moet het hem pijn doen: de al maanden aanslepende problemen, het tevergeefs zoeken naar een overnemer. Helemaal niets is er overgebleven van het bruisende Lisp en een stad die leeft op het ritme van geel en zwart.
