Mannen en vrouwen in de sport

In het vorige nummer van Sport/Voetbalmagazine (9 mei) las ik de lezersbrief van WenckeHublou. Zij was kwaad en teleurgesteld. Omdat mannen en vrouwen nog altijd niet gelijkwaardig worden behandeld. Ze haalde daarbij MartinaNavratilova aan, die als commentator bij de BBC minder verdient dan JohnMcEnroe.

Dat is natuurlijk wat ouderwets. Maar … dacht ik, Navratilova is toch zélf akkoord gegaan met dat loon?

Wencke schreef ook dat ze amper artikelen leest in dit blad van een vrouwelijke pen. Nu is dat zeldzaam, dat klopt. Maar dat betekent, denk ik, niet dat het blad daar bewust voor kiest.

Zo is het, denk ik, ook geen bewuste keuze van Sporza om geen vrouwen aan te nemen als presentatrices. Zoals het ook niet bewust zal zijn om naast ImkeCourtois vooralsnog geen tweede vrouw te plaatsen voor de analyses van de wedstrijden. Zoals Wencke schrijft.

Kennelijk heeft een vrouw hen niet weten te overtuigen van haar kwaliteiten. Zoals Courtois dat wel heeft gedaan. En Navratilova had gewoon moeten zegen: ‘Mooi dat jullie mij willen als commentator, maar ik wil graag meer verdienen.’ Zoals McEnroe gewoon goed zal hebben onderhandeld.

Volgens mij zijn we gewoon een beetje doorgeslagen in de gelijkheidsdiscussie. Of laat ik het beter omschrijven: het is ómgeslagen. Volgens gelijkheidsstrijders moeten er koste wat kost meer vrouwen op topfuncties gezet worden en moeten we in de sportanalyses per se naar vrouwen luisteren.

Ik moet dan gelijk denken aan de zwartepietendiscussie die in Nederland elk jaar opduikt. Ik kan me daar intens over opwinden. Zoals ik ook met mijn ogen rol wanneer ik een feminist aan het woord hoor.

Ik vind feministen zelf vrouwonvriendelijk en mensen die zich gediscrimineerd voelen door Zwarte Piet zijn zelf de racisten.

Degenen die hard moeten roepen om gelijkheid, werpen zelf een grens op. Want zij maken onderscheid. Zij voelen zich minder. En dat projecteren ze op de buitenwereld. Wanneer ik een Zwarte Piet zie, heb ik namelijk nog nóóit aan een slaaf gedacht.

Zo is een vrouw voor mij nog nooit minder geweest dan een man. Ik vóél mijzelf ook niet minder dan een man. En dus hoeft er voor mij ook niet door anderen geregeld te worden dat ik hetzelfde behandeld word als een man. Ik behandel mijzelf hetzelfde als een man. Dus hoe kan een ander mij dan raken? De kansen liggen er. Je moet ze zelf pakken. Of anders creëren. Maar zolang vrouwen dat niet doen, blijft er een verschil. Maar dat ligt echt niet aan de man, kom nu.

Echt: ik ben mij bewust van de oorsprong. Er gaat een hele geschiedenis van slavernij en de onderdrukking van de vrouw aan vooraf. En ik weet dat die geschiedenis haar afdruk heeft in het gedrag van ons collectief.

Maar in plaats van gelijkheid te eisen creëren wij, vrouwen, die zelf. Als je jezelf in wezen niet anders voelt, écht tussen de rest staat als een mens. Een persoonlijkheid hebt. Een individu bent. Dan hoef je ook niet zo te roepen om erkenning.