Hoewel de geruchtenmolen al volop draaide, kwam het voor mij toch nog als een verrassing toen ik vanavond de online berichten zag: Het mythische stamnummer dertien komt terug naar het Kiel.
Den 13! Den Daarting!
Een ongeluksgetal voor velen. Maar voor ons, rechtgeaarde Beerschotters, Kielse ratten, Mannekes van ’t Kiel, een symbool van trots, van nostalgie en van frustratie. Trots en nostalgie omwille van de zeven landstitels die er aan vasthangen, en de twee bekerwinsten (slechts vier Belgische clubs doen beter); omwille van het wervelende champagnevoetbal dat gespeeld werd.
Maar ook frustratie: die 13 waren we kwijt. Door mismeestering van onbekwame bestuurslui.
En nu dus zou dat magische stamnummer zomaar terugkeren. Nu ja, zomaar. De pers maakt melding van ‘een aanzienlijk bedrag’ dat door de club, Beerschot Wilrijk (stamnummer 155), zou moeten betaald worden.
Niettemin sta ik hier een beetje te hinken op twee gedachten.
De geschiedenis van de club behoort mijns inziens maar toe aan een partij: de supporters. Spijtig genoeg beslist het systeem van de stamnummers daar anders over. Het met schulden beladen stamnummer belandt bij de Bond in een schuif en blijft daar. De fans blijven verweesd, gefrustreerd achter. Zij hebben niet gevraagd om dit debacle, hebben zelfs dikwijls geprotesteerd tegen het slecht leiden van hun ploeg. Toch boeten zij mee. Hun geschiedenis is weg.
Alleen al daarvoor ben ik blij met de terugkeer van Dertien.
En zonder A geen B: wijzig dan meteen ook de naam maar. Geen Germinal Beerschot, geen Beerschot Wilrijk maar gewoonweg Beerschot. Want wat is een historie als de naam ontbreekt?
En dan kom ik bij de tweede helft van mijn gedachten. Want wat met onze dankbaarheid tegenover de Koninklijke Football Club Olympia Wilrijk? Zonder hen zou er van voetbal op het Kiel vandaag geen sprake zijn. Wat met het verhaal van Germinal (een heel ander verhaal). Kortom, wat met de geschiedenis tussen 1999 en vandaag. Door het verdomde systeem van de stamnummers kan de volledige geschiedenis nooit geschreven worden.
Men moet er dus voor dat zorgen Wilrijk op een of andere manier in de club verankerd blijft.
Mijn stem is niet objectief: ik ben een Beerschotter, mijn hart kleurt mauve en wit. Maar…
Koop dat stamnummer en bewaar het veilig.
Kies een naam die het merk Beerschot kracht bijzet zonder Wilrijk te miskennen. Olympia Beerschot bijvoorbeeld behoudt de link met Wilrijk én met het Olympisch Stadion maar Beerschot Wilrijk is even verschrikkelijk als Zulte Waregem, Waasland-Beveren of Lierse-Lyra Berlaar.
Kies de kleuren en hou daaraan vast. Mauve en Wit thuis en Geel en Blauw uit. Alle roze of groene uitshirts zijn een aanfluiting voor de traditie van een club.
Kies geen logo, kies er twee: de beer van Beerschot, Sint-Bavo van Wilrijk: een op de borst, een op de mouw (zoals Sampdoria twee logo’s draagt), want geef toe, het huidige logo lijkt nergens op.
Creëer een constructie waarin die, hou u vast, NUNACOLO (number, name, colours én logo’s) veilig zijn.
En maak dringend werk van een echte supportersparticipatie zodat de belangrijkste ‘aandeelhouders’ van de club een oogje in het zeil kunnen houden.
13 FOREVER!
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
