Zondag ontvangt Zulte Waregem AA Gent. Twaalf jaar geleden was dat de allereerste tegenstander bij het debuut in eerste klasse.
Zowat 8800 kijkers zagen die augustusavond in 2005 in het Jules Ottenstadion hoe Zulte Waregem zijn allereerste wedstrijd ooit in de hoogste klasse met 1-3 won van het AA Gent van Mbark Boussoufa en Nicolas Lombaerts. Met vier ex-spelers van Gent dan nog in de ploeg, van wie er drie in de basis stonden. Bij Gent konden ze met Matthieu Verschuère, Tjörven De Brul en Tim Matthys niets meer aanvangen, Frédéric Dupré was al eerder uit de Arteveldestad vertrokken. Gent baalde, Zulte Waregem juichte na het succes van het tactisch plannetje van parttimetrainer Francky Dury.
De stunt brengt alle Belgische media naar de Gaverbeek in de aanloop van de eerste thuismatch tegen Standard. Ze hebben vooral aandacht voor voegwerker Nathan D’Haemers, die elke dag om kwart over zes opstaat, en kasseilegger Ludwin Van Nieuwenhuyze. ‘Het werk gaat niet vooruit als ze van de media met vier op je handen kijken en af en toe vragen om een karweitje nog eens over te doen om het beter in beeld te brengen’, moet D’Haemers wennen aan de plotse roem. Tegen Standard verliest Zulte Waregem in blessuretijd. De stadionomroeper reageert met de plaat ‘Ne Welgemeende Fuck You’ van streekgenoot Flip Kowlier. Het levert de nieuwbakken eersteklasseclub een proces op.
Dat seizoen werkt Zulte Waregem af met gemiddeld zes trainingen per week. Omdat de meeste kernspelers verkozen hun job te behouden na de promotie houdt men nog even het profstatuut af. Het maakt dat kapitein Stefan Leleu om kwart over vijf de trainer belt dat hij de training van zes uur niet haalt omdat hij als bankkantoorhouder nog een late klant kreeg. ‘Rij voorzichtig, anders heb ik straks een verdediger minder’, reageert Dury. Wanneer keepertrainer Yves Vermote laat aankomt omdat hij voor Belgacom weer eens in het andere deel van het land moest zijn, moet hij even wachten voor hij zich kan omkleden. De piepkleine trainerskleedkamer heeft maar drie stoelen, en daar zitten die avond de hoofdtrainer, zijn assistent en een journalist. De spelersgroep is een gezellige boel. Stijn Meert loopt elke dag op blote voeten, doelman Pieter Merlier komt met de fiets en spits Salou Ibrahim herkent niet altijd wat op zijn bord komt nu er na de avondtrainingen plots warm eten geserveerd wordt. ‘Wat is het Franse woord voor bloemkool nu ook weer?’, vragen de Vlaamse spelers. Soms krijgen ze hun videoanalyse een dag later. Ook de videoanalist heeft nog een job. Sportief manager Luc Dhaenens is tegelijk ook scout én schooldirecteur. Maar het stoort allemaal niet. Zulte Waregem wint dat seizoen de beker en gaat Europees voetballen in… het Ottenstadion.
