Ook na zijn afscheid van de NBA blijft Kobe Bryant (37) populair. Vooral in Europa dan, waar hij opgroeide en zijn eerste basketbalstapjes zette. Voor Nike zakte The Black Mamba af naar Nederland en Italië. Enkele impressies.
Kobe Bryant, één van de grootste legendes uit de basketbalsport, leerde basketballen (en voetballen) in Reggio Emilia. Een regio in het noorden van Italië, waar zijn vader Joe Bryant eind jaren tachtig als profbasketter aan de slag was. Kobe woonde er van zijn zesde tot zijn dertiende, tot hij na het pensioen van zijn vader weer meeverhuisde naar de VS. Daar ontpopte de ambitieuze scoremachine zich tot instant sensatie. Op achttienjarige leeftijd maakte hij meteen de stap van high school naar de NBA, zonder de voor velen obligate tussenstap van het college basketbal. Het deerde Kobe Bryant niet, bij de LA Lakers kreeg hij al snel de bijnamen ‘King Kobe’ en ‘The Black Mamba’ – verwijzend naar de snelste gifslang op deze aardbol.
Maar ondanks zijn enorme talent was Kobe niet enkel geliefd: door zijn niets ontziende winnaarsmentaliteit en dikwijls egoïstische spel werd hij door meer dan één ploegmaat verwenst, door vele basketbalsupporters uitgefloten. Bryant kickte op die tweespalt en cultiveerde dat imago van ‘most hated NBA player’ zelfs. Getuige ook de reclamefilmpjes die hij inblikte voor Nike.
Op een exclusief vraaggesprek in Hilversum kwam Bryant vorige week terug op die haat-liefdeverhouding met de NBA-fans. ‘Mijn laatste seizoen was best vreemd’, aldus de Amerikaanse sportster. ‘Opeens kreeg ik applaus in zalen waar ik altijd uitgejouwd werd. Dat was ook wel eens leuk. (lacht) Maar om eerlijk te zijn: ik haalde doorheen mijn carrière veel motivatie uit dat boegeroep van de supporters, het hielp me om het beste uit mezelf te halen.’
Revolutionair
Met Nike heeft Kobe Bryant – naar het beeld van zijn grote voorbeeld Michael Jordan – altijd een innige band onderhouden. Ook al startte hij zijn carrière aanvankelijk met een zesjarige sponsordeal bij grote concurrent Adidas. Maar Kobe, perfectionistisch en niet tevreden bij het Duitse sportmerk, sloot op zijn 23ste een deal met Nike. De schoenen en de kledinglijn die hij daarvoor uitbracht zijn ondertussen bijna even legendarisch als die van de Jordan-signatuur.
Zo toonde Bryant, steeds nauw betrokken bij de creatie van zijn schoenen, zich revolutionair door als eerste megaster een ‘lage’ basketbalschoen te dragen en te promoten. Een ideetje dat hij pikte uit de voetbalwereld. Opgegroeid in het voetbalgekke Italië is die associatie niet eens zo verwonderlijk. Later in zijn carrière zou Bryant meermaals bezoekjes brengen aan Europese voetbalclubs, zijn favoriete club is AC Milan. Tijdens deze promotour voor Nike, één dag Nederland en drie dagen Italië, ontmoette Bryant (die nog steeds een aardig mondje Italiaans spreekt) ook Francesco Totti, aanvoerder en boegbeeld van AS Roma.
Bryant over zijn lage basketbalschoenen: ‘De mythe luidde dat hoge schoenen een betere bescherming bieden voor de enkels, maar ik vind het minstens even belangrijk dat je comfortabel in een schoen zit. Als de enkel vrij is, heb je ook veel meer bewegingsvrijheid om snelle manoeuvres uit te voeren. De meeste atleten sporten toch op lage schoenen, waarom basketters dan niet? De designers wilden me eerste niet geloven en ze zegden zelfs dat ik het persoonlijk mocht gaan uitleggen in de Footlockerwinkels. Maar ik redeneerde: als ik nu eens zestig punten scoor met deze lage schoenen aan, dan zullen ze me toch wel geloven, zeker?’
Ook nu hij afscheid nam als profspeler zal hij verder blijven denken aan de ontwikkeling van sportschoenen, zegt hij. ‘Innovatief blijven, altijd zoeken naar de beste materialen en werken op details. Ik neem die taak zeer serieus.’
Tips van Jordan
Los van enkele persconferenties geeft Bryant in Nederland en Italië clinics (trainingen) voor jongeren, met de bedoeling zijn basketbalervaring te delen. Net zoals hij die indertijd kreeg als jonge NBA-ster van zijn idool Michael Jordan. Bryant: ‘Ik was 19 jaar toen ik voor het eerste tegen Jordan stond. De grootste eer die je zo een monument kan bezorgen is door je volledig te geven tegen hem en niet met de handrem op te spelen. Ik wilde hem van het veld spelen. Hij is ook ooit 19 geweest, redeneerde ik. In die wedstrijd leerde ik inzien dat ik héél hard moest werken om dat niveau te bereiken.’
De legende gaat dat Bryant nog tijdens de match zijn idool om advies vroeg, Bryant bevestigt dat verhaal: ‘Klopt. Ik zag hem als een mentor en je kunt nu eenmaal niet bijleren als je niets vraagt. Zelfs al is dat tijdens een match, maakt niet uit. Dus vroeg ik hem heel de tijd “hoe doe je dit, hoe doe je dat?”. Eerst reageerde hij verbaasd: “Huh? What?” Maar nadat ik bleef doorvragen, gaf hij me zeer gedetailleerde antwoorden. Ik denk dat de meeste spelers hem nooit durfden aanspreken omdat ze geïntimideerd waren. Hij gaf me na de wedstrijd zijn telefoonnummer en werden zeer goede vrienden.’
Geen trainerschap
Bryant is nu vijfvoudig NBA-kampioen op rust. Op 13 april van dit jaar speelde hij zijn laatste wedstrijd in het goudgele shirt van de LA Lakers, het werd een emotionele avond in het Californische Staples Center. Bryant nam afscheid zoals hij de NBA binnenstapte: met een luide knal. Zestig punten scoorde hij, de beste individuele prestatie van vorig seizoen. Sindsdien staat 13 april bekend als Black Mamba Day. ‘Ik wilde in de eerste plaats de stad opvrolijken’, vertelt Bryant terugblikkend op zijn laatste match, ‘het leek wel een begrafenis die avond. Iedereen moest in extase geraken, zodat ze vergaten dat het mijn laatste wedstrijd in het Staples Center was. Zolang ik op het veld stond, dacht ik er zelf eigenlijk ook niet aan. Ik was enkel bezig met mijn volgende pass of hoe ik best kon verdedigen op mijn tegenstander. Pas toen de laatste buzzer ging, realiseerde ik me: “oh shit, this was it.”‘
En waar zal King Kobe voortaan zijn dagen mee vullen? Verder schrijven aan verhalen zegt hij, zoals voor zijn kledinglijn bij Nike. Het trainerschap ziet hij niet meteen als een optie, geeft hij nog mee tijdens het vragenuurtje in Nederland: ‘Het was het perfecte einde van een film. Als een scenarist zoiets op papier zet, zou je zelfs denken dat het te zeemzoet is. (lacht) Maar het is goed zo, ik voel niet langer de wil en het verlangen om professioneel met basketbal bezig te zijn. Er circuleerde een gerucht dat ik zou terugkeren voor de nationale ploeg, maar daar klopt niets van. Een coachingcarrière is ook niets voor mij. Phil Jackson is de persoon waar ik het meest van geleerd heb, ook naast het veld. Zijn methode was zo punctueel en gedetailleerd, daar profiteer ik nog elke dag van. Maar ik zie me niet zelf als coach langs de lijn staan. Ik denk dat ik meer mensen kan inspireren en helpen met het vertellen van mijn verhalen. That’s what i like most.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
