Nogal wat beloftevolle Belgische sporters staken afgelopen jaar met veel overtuiging hun neus aan het venster. De Oostendse zeilster Emma Plasschaert (24) behaalde in Japan haar eerste zilveren medaille in de Laser Radial World Cup Series. Volgend jaar wil ze schitteren op het WK in het Deense Aarhus.
Hoe kijk je terug op het afgelopen zeilseizoen?
Emma Plasschaert: ‘Goh, toch een beetje met gemengde gevoelens. Tijdens bepaalde wedstrijden heb ik wel mooie prestaties neergezet, maar vooral in het begin van het jaar was het frustrerend dat ik een paar keer net naast het podium viel. Gelukkig is het me in Japan uiteindelijk wel gelukt om op het podium te staan bij een wereldbekerwedstrijd. Ik ben blij met de vooruitgang die ik in 2017 heb gemaakt, maar het eigenlijke piekmoment was het wereldkampioenschap in het Nederlandse Medemblik. Daar was ik minder dan verwacht. Na een paar mindere wedstrijden en wat akkefietjes met de jury werd ik uiteindelijk zeventiende. Dat was wel een serieuze domper, meteen ook mijn grootste ontgoocheling van het afgelopen jaar. Vandaar ook die gemengde gevoelens. Tezelfdertijd motiveert die mindere prestatie me om volgend jaar op het WK in het Deense Aarhus alles uit de kast te halen. Dat is sowieso een van mijn hoofddoelen in 2018.’
Wat beschouw je als je mooiste moment van 2017?
‘De zilveren medaille in Japan. Vooral mentaal leek die week wel eeuwig te duren, heel vermoeiend. Ik ben blij dat ik er eindelijk in geslaagd ben om één van mijn werkpunten te overwinnen.’
En dat is?
‘Stress. (lachje) Zeker tijdens de laatste dagen van zo’n wedstrijd speelt me dat steevast parten. Om dat zoveel mogelijk binnen de perken te houden, werk ik samen met sportpsycholoog Jef Brouwers. Tijdens de beslissende fase van zo’n wedstrijd ben ik vaak te veel bezig met nutteloze berekeningen. Dan maalt het in mijn hoofd: ‘ik sta zoveelste, dus moet ik diegene na mij op zoveel punten houden en moet ik zelf zoveelste worden om eventueel een plekje op te schuiven’, enzovoort. Dat mathematische is bij zeilen uiteraard belangrijk, maar het mag nooit de bovenhand halen. Jef leert me hoe ik al die gegevens in mijn achterhoofd kan houden zonder er nadrukkelijk op te blijven focussen. Kijk, als je tweede staat in zo’n belangrijke wedstrijd, betekent dat dat je al goed gezeild hebt. Dan is het gewoon een kwestie van dat nog eens te doen. Het lukt me steeds beter om die stressfactor onder controle te houden.’
Midden september kondigde Evi Van Acker haar afscheid aan, hoe kijk je daarop terug?
‘Het feit dat Evi er niet meer bij is, beïnvloedt voor een stuk wel mijn eigen carrière. Enerzijds heb ik heel veel van Evi geleerd en er was nog heel wat van haar te leren, dus wat dat betreft is het zeker jammer dat ze nu weg is. Anderzijds moeten we er ook geen doekjes om winden dat mijn kansen om naar de Spelen te gaan nu weer wat gestegen zijn. België mag namelijk slechts één vrouw afvaardigen in de Laser Radial-klasse. Het spreekt voor zich dat iedere topsporter het liefst zelf naar de Olympische Spelen gaat, hoe hard je het iemand anders misschien ook gunt. Ik hoop dat ik die droom nu kan waarmaken.’
Voor velen ben je de gedoodverfde opvolgster van Evi. Hoe ga je om met die druk?
‘Ik hoop natuurlijk dat ik minstens evenveel kan betekenen voor de Belgische zeilwereld als zij gedaan heeft en nog altijd doet. Al zal ik niet toelaten dat dat extra druk met zich mee brengt, want dat moet uiteraard niet. Ik kan alleen maar mezelf zijn en dus de volgende Emma Plasschaert worden in plaats van de nieuwe Evi Van Acker. Hoe graag ik haar prestaties ook zou willen evenaren.’
Wat vind je momenteel zelf het moeilijkste of lastigste aan je sportcarrière?
‘Mij lijkt het vele onderweg zijn behoorlijk lastig, of niet? Mja, ik vind dat net een van de charmes van het zeilen. Sommigen vinden dat na een tijd wel lastig en willen het liefst zo vaak mogelijk thuis zijn, maar zelf heb ik dat niet. Wellicht omdat mijn vriend een Australiër is en ook in hetzelfde zeilcircuit zit. Veel last van heimwee naar huis heb ik dus niet. Pas op, ik vind het wel jammer dat ik sommige familiefeesten moet missen, maar het feit dat mijn vriend niet thuis op mij zit te wachten, helpt dat heimweegevoel wel in de hand houden.’
Wat vind je wel lastig?
‘Het feit dat ik zo vaak van huis weg ben, maakt de combinatie topsport en universitaire studies wel behoorlijk moeilijk. Dat is een groot minpunt. Als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld atleten… Zij gaan ook weleens drie weken op stage naar Zuid- Afrika, maar doorgaans trainen die in de Gentse Topsporthal en die ligt letterlijk naast de universiteit. Voor hen is het een stuk makkelijker om de lessen met hun sport te combineren. Al ben ik zeker niet jaloers op het klimaat waarin zij moeten trainen. Als ik in België ben, staan er vaak fysieke trainingen op het programma. Fietsen of zo. Dat doe ik liever niet in van dat grijs, guur herfstweer. (lacht) Ach, het hoort erbij.’
Je behaalde dit jaar een bachelor in geomatica en landmeetkunde. Wat studeer je nu nog?
‘Ik ben momenteel bezig met een schakelprogramma richting industrieel ingenieur bouwkunde. De vorige richting die ik volgde was heel theoretisch, dus relatief makkelijk te combineren met het zeilen. Het was vooral een kwestie van met mijn neus in de boeken zitten en dingen van buiten leren. De lessen bijwonen was niet strikt noodzakelijk. Nu is dat wel even anders, omdat de nadruk vooral op oefeningen ligt. Op examens worden zelfs geen theorievragen meer gesteld, maar enkel oefeningen gegeven. Dus als ik nu niet in de les zit of geen goeie notities van iemand krijg, is het een pak moeilijker. Ik merk dat mijn studies tegenwoordig veel meer tijd vergen. Mijn studieritme is serieus vertraagd.’
Met welke ambities duik je straks het jaar 2018 in?
‘De grootste afspraak is de landenkwalificatie op het WK in Aarhus. In onze reeks moeten we met het Belgische team de top twintig halen. Normaal mag dat geen probleem zijn. Daar hoop ik mijn stress nog een beetje beter te kunnen beheersen dan onlangs in Japan. Op dat vlak moet het WK een test worden voor de druk die ik op de Olympische Spelen zal ervaren, als ik persoonlijk gekwalificeerd geraak uiteraard. Daarnaast wordt eind januari in Miami de tweede ronde van de World Cup Series georganiseerd. In april gaat de derde ronde door in het zuiden van Frankrijk en daarna, wellicht in juni, de grote finale. Daar wil ik telkens weer voor het podium gaan.’
Het is ver vooruit kijken, maar wanneer zal je het jaar 2018 als geslaagd beschouwen?
‘Van medailles of zo laat ik dat niet afhangen. Ik zal gewoon blij zijn als ik op het WK mijn potentieel kan varen, los van de condities of zaken waar je geen invloed op hebt. Soms heb je ook gewoon eens pech, waardoor je uiteindelijke plaats in het klassement niet in verhouding staat met je eigenlijke prestatie. Het gebeurt dat ik heel blij ben met een zesde plaats en enorm ontgoocheld met een vierde.’
Wat mogen we je ten slotte wensen voor Nieuwjaar?
‘Een blessurevrij, sterk seizoen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier