Zelfs als hij het had over zogenaamde saaie onderwerpen hing je aan de lippen van Rik De Saedeleer.
“Voetbal”, doceerde Rik De Saedeleer “is zo aantrekkelijk omdat het de meest onvoorspelbare vorm van ontspanning is die er bestaat. Als je naar het theater, de film, een optreden gaat, weet je ongeveer tevoren wat je zal zien. Zelfs in basket en volley wint de sterkste ploeg doorgaans. In voetbal weet je nooit.”
Zelfs als hij het had over zogenaamde saaie onderwerpen hing je aan de lippen van Rik De Saedeleer. Zoals die keer toen hij in zijn tweede thuisbasis (Rik was Mechelaar van oorsprong) Knokke vertelde over een saai scoreloos gelijkspel. “Een Italiaanse collega snapte dat niet, dat wij dat saai vinden”, aldus Rik. “Dat is toch voor een liefhebber of supporter toch het meest spannende wat er bestaat? Negentig minuten sidderen en beven: gaan we een goal maken, krijgen we er één tegen? Om dan na 90 minuten opgelucht adem te halen: oef! We hebben wel niet gewonnen, maar ook niet verloren.”
Rik toonde zich een verlicht voetbaldictator, zoals Jan Mulder het omschreef in het voorwoord van Riks memoires. “De Saedeleer werd niet alleen de stem waarmee de Rode Duivels spraken, nee, hij wàs de Rode Duivels.”
De Saedeleer (geboren in januari 1924) ontleende zijn autoriteit aan zijn verleden als speler. Met Racing Mechelen was hij een gewaardeerd eersteklassevoetbal, een aanvallende binnenspeler, een strateeg, die één keer opgeroepen werd voor de Rode Duivels. Later profiteerde hij van zijn contacten met generatiegenoten. Met bondscoach Guy Thys had hij geen gewone journalist-bondscoach relatie. De twee waren ongeveer even oud en kenden mekaar van op de eersteklassevoetbalvelden, tegenstanders als ze waren geweest. Ze deelden drie passies: voetbal, kaartspelen en whisky degusteren. Met Guy had De Saedeleer een bevoorrechte band, hij werd zelfs beschouwd als de informele bondscoach, en zijn invloed op het sportieve beleid
Na zijn spelerscarrière rolde De Saedeleer toevallig in het reportersvak. Eerst wilde hij dat niet, hij wou absoluut trainer worden. Maar omdat een andere ex-eersteklassespeler, Arséne Vaillant, het ook probeerde als reporter voor de RTB (voorloper van de RTBf), liet hij zich overhalen om eerst als free-lancer van de NIR (voorloper van de BRT) voetbalwedstrijden te volgen, en commentaar neer te schrijven dat eerst door iemand anders voorgelezen werd.
Per toeval kreeg men hem zo ver om een collega te vervangen als commentator voor de wedstrijd Zweden-Finland in Stockholm in 1960, zegt hij in zijn memoires, opgetekend door Carl Huybrechts. “Mijn Nederlands vond ik niet goed genoeg, maar mijn collega vroeg: heb je Stockholm al eens bezocht? Prachtige stad! Doe het, en als je het niet meer wil doen, heb je op zijn minst een mooie trip gemaakt en het kost je niets.” Het eerste deel van de wedstrijd had De Saedeleer moeite met de techniek, maar omdat de klank niet doorkwam, hoorde men in België alleen het laatste stuk, en dat was wel goed. Positieve commentaren waren zijn deel, en zijn reporterscarrière begon.
Het EK’80 waar België onverwacht de finale haalde, het WK’82 (waar België regerend wereldkampioen Argentinië klopte) en vooral de aanloop naar en het verloop van het WK’86 maakten hem beroemd tot in de Nederlandse huiskamers toe, waar velen zijn commentaar verkozen boven die van de Nederlandse verslaggevers. Een mooi compliment.
Na het EK’96 haakte hij stilaan af, het WK’98 liet hij aan anderen. Zijn laatste wedstrijd als commentator was het duel om de derde plaats tussen Kroatië en Nederland (2-1). De Saedeleer was toen 74. Uiteindelijk werd hij 89 jaar.
Geert Foutré
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier