Het Wereldkampioenschap in Rusland is officieel begonnen. Peter t’Kint, redacteur van Sport/Voetbalmagazine is ter plaatse en snuift de sfeer op. Hij zag dat Rusland als een stoomtrein aan het WK begon, onder impuls van Denis Cheryshev. Een sfeerverslag.
Dat de meest Spaanse aller Russische voetballers met een doelpunt vlak voor de rust de WK-organisatoren weer verzoenden met hun elftal, zal wel ironie zijn zeker. De eerste indrukken van het tornooi na match een van het Wereldkampioenschap.
Iets over half twee is het, als we vanuit het centrum van Moskou, vlakbij het Rode Plein, het busje nemen richting Luzhniki Stadium. Ruim op tijd, de wedstrijd start pas vier uur later, maar in Moskou weet je maar nooit.
Rustige Russen
Maar zie. Veel vlotter dan verwacht raken we ter bestemming. Alsof het werkende volk in de hoofdstad vrijaf heeft genomen om thuis voor de buis de wedstrijd te volgen. Her en der lopen wat verdwaalde supporters. Een groepje Mexicanen. Een paar Peruvianen. Een Aussie. En in de stad ook wat Arabieren, die zich laten gidsen door een blonde Moskouse. Cliché’s moeten af en toe bevestigd. Opvallend: wel vlaggen en vrolijke uitrustingen, maar alleen bij buitenlanders. In het straatbeeld houdt de gemiddelde Rus zich ver van euforie.
Wel rond het stadion, zoals u zag op de beelden van de match. Niet in de stad. En ook opvallend: de stilte. Overal. Geen dronken gelal, geen gezangen, geen mensen die met bier in de hand op straat lopen. Misschien komt dat nog, misschien ook niet, er is vooraf veel gedreigd dat alcohol op straat verboden is. Voorlopig houdt iedereen er zich aan. Dat heeft zijn invloed op de decibels.
Gisteren, aan de vooravond van het tornooi, vroeg een Deense collega of de Russische bondscoach nog een boodschap wilde meegeven voor zijn volk. De man antwoordde met een kwinkslag. Dat het nog lastig zou zijn, mocht hij de Russische ziel willen verkennen. “Ik denk dat de helft van ons land nog moet ontdekken dat wij het WK organiseren. Dat zal wel gebeuren wanneer de aftrap van de eerste match wordt gegeven. Maar als we het gaspedaal indrukken, dan gaan we all the way.’
Applaus voor Poetin
Zoals het vier jaar geleden in São Paulo was, bij de openingswedstrijd tussen Brazilië en Kroatië, was het hier dus lang niet. Wat kouder ook, dat scheelt, die winteravond toen was heter dan de late lentedag nu. Maar vooral veel warmer op en rond het veld. Dilma, de presidente, die werd uitgejouwd en tegen wiens beleid werd gezongen, versus het applaus dat Poetin na zijn iets te lange monotone rede uitsprak. Het warme enthousiasme van de Braziliaanse fan, vaak wat overgewicht, maar niet te beroerd om te swingen en te dansen … Niks van dat alles hier. Hier heerste vanmiddag alleen scepticisme, twijfel en koele nuchterheid in lege straten. We zullen wel zien, dat soort houding.
The Moscow Times bakte het nog bruiner in haar voorbeschouwing. Waarom Rusland gedoemd is om te falen was de kop de dag voor de wedstrijd. We zijn te oud (in de defensie staat de Russische Timmy Simons, Sergei Ignashevich, die op zijn 38ste eigenlijk al met interlandpensioen was) en hebben te weinig ervaring. Daarmee doelde de Engelstalige krant in Rusland op de afwezigheid van grote vedetten in het buitenland. Die waren er vroeger wel, zeker na het uiteenspatten van de Unie in de jaren negentig en nog een keer een nieuwe lichting een decennium of twee geleden, maar ze zijn inmiddels allemaal terug.
Cheryshev leidt de weg
Op die ene na. Denis Cheryshev. Zoon van Dimitri, een profvoetballer, die naam maakte in Spanje. Als kind moest hij pa achterna op diens Ronde van Spanje. Van Gijon naar Burgos, wat Spaanse regionale jeugdselecties, en vervolgens de opleiding in van Real. De tweede ploeg weliswaar. Toen de sportkrant Marca _ hij had inmiddels ook al de Spaanse nationaliteit, hem in 2011 peilde naar zijn gevoelens, gaf hij als antwoord dat hij zich eerder Spanjaard dan Rus voelde. Toch ging hij een jaar later in op een selectieoproep van zijn geboorteland.
International sinds 2012 maar nu nog maar op zijn eerste tornooi. En al die tijd in Spanje in de Primera División, bij Real, Sevilla, Villarreal, Valencia en nu al een jaar of twee opnieuw bij Villarreal. Ergens klopt dat niet. Fabio Capello selecteerde hem voor het WK vier jaar geleden in een brede groep van 25, en wipte hem dan. Twee jaar geleden miste hij het EK met een dijletsel. En het was pas in maart van dit jaar dat hij nog eens mee mocht doen. De reden: veel talent, maar te grillige prestatiecurves. Naar het clichébeeld van de voetballer in zijn land.
Om zes uur Russische tijd zat hij nog op de bank. Klaar, zo leek het, voor een figurantenrol. Golovin, de draaischijf, ging vooraf met de aandacht lopen en van Smolov werd veel verwacht. En iedereen was benieuwd naar hoe de Miranchuks het zouden doen.
Maar toen Dzagoev zich bij een counter blesseerde, herschikte Cherchesov zijn troepen anders. Golovin schoof wat hoger, en linkspoot Cheryshev mocht zich tonen. Het stond toen al 1-0. Hij had wat moeite om in het ritme te komen, koos een paar keer voor verkeerde oplossingen, maar pakte dan op een nieuwe versnelling uit met een geniaal opwippertje, waarmee hij twee verdedigers uitschakelde. Het verzoende een heel land weer met zijn nationale ploeg. Rossiya scandeerde die, de hele tweede helft lang. Na de 3-0 werd zelfs de Mexican wave afgestoft.
Bondscoach Cherchesov lachte een keer in zijn vuistje…
En zo deed Spanje voor de tweede keer op twee dagen tijd van zich spreken. Morgen een derde keer, met het debuut van Fernando Hierro en Spanje tegen Portugal. Een Iberische clásico.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier