2017 maakte plaats voor 2018. Ik neem afscheid van sporters die in 2017 afscheid namen.
Internationaal hing Andrea Pirlo onlangs zijn voetbalschoenen aan de haak. Deze fenomenale voetballer zal in ons geheugen gegrift blijven door zijn sierlijkheid.
Ook levende legende Usain Bolt hield het vorig jaar voor bekeken. In dat post-olympisch jaar wilde hij nog één keer schitteren op het WK in Londen. Een gouden medaille op zijn 100 meter was een gedroomd afscheid. Helaas dachten Gatlin en Coleman daar anders over. Bolt werd slechts derde en veroverde zo brons in zijn laatste race. Op de 4×100 meter had hij nog een kans om een laatste keer op het hoogste schavotje te klimmen. Alsof Murphy zelf in het stadion aanwezig was om zijn wet te aanschouwen, raakte Lightning Bolt niet eens over de finish. Na 20 meter begon hij te trekkebenen en zeeg hij neer op de piste. Droom voorbij, geen perfect afscheid. Maar Bolt zit voor altijd in ieders hart. Hij kwam, hij zag en hij overwon alles en iedereen. Een levende legende, zelfs met zo’n sneu afscheid. We zullen hem zeker missen.
Het pensioen van Tom Boonen is vorig jaar jaar helemaal niet aan de media ontsnapt. Hij wou nog één keer uitpakken in Parijs-Roubaix, hij had nog plaats voor één extra kassei in zijn kast. Vermits de pers hier uitvoerig over berichtte, hielden alle topfavorieten vooral Boonen in het oog op de kasseiwegen, waardoor hij nooit een hoofdrol kon spelen. Die andere Belg, Greg Van Avermaet, ging met de overwinning lopen, terwijl Boonen 13e eindigde. Gelukkig won hij wel zijn eigen afscheidswedstrijd Tom Says Thanks. In 2018 volgen zeker wat wilde autoraces en meer tijd voor Lore en tweeling Jacqueline en Valentine.
We namen dit jaar ook afscheid van zeilster Evi Van Acker. Twaalf jaar streed ze steeds mee voor de medailles, maar ze had helaas vaak last van het net-niet-syndroom. Het pijnlijkste voorbeeld waren de Olympische Spelen van 2016, waar ze om een nog steeds onbegrijpelijke reden een strafrondje moest varen bij het begin van haar race. De gouden medaille was meteen verloren. Aan mijn tv gekluisterd zag ik Van Acker er nog alles aan doen om op het podium te eindigen. Ze werd vierde. De teleurstelling stond op haar gezicht geschreven. Toch kan ze terugblikken op een fantastische carrière en blijft ze een topvrouw!
Bij een eindejaar horen ook verkiezingen en ook daar kan ik niet achterblijven. Ik verkies mijn eigen Sportpersoonlijkheid van het Jaar en dat is zonder twijfel Stig Broeckx! Deze beloftevolle wielrenner raakte in mei 2016 zwaargewond bij een valpartij tijdens de Baloise Belgium Tour. Meteen raakte hij in de coma en het zag er even héél slecht uit, maar dat was buiten Stigs doorzettingsvermogen gerekend! Tijdens het Sportgala spatte zijn glimlach van het scherm. Stig werkt keihard en met volle moed aan zijn revalidatie. Wielrennen zal misschien nooit meer kunnen op het hoogste niveau, maar met zijn warme karakter zal hij ongetwijfeld de wereld verblijden. Ik doe mijn hoed af, Stig, voor mij ben jij dé man van 2017. Velen kunnen aan jou een voorbeeld nemen!
