Chuba Akpom

STVV

Onze messen

Chuba Akpom (22): ‘In de wijk waar ik opgroeide, mag je niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Je kunt er zomaar middenin een bendeoorlog belanden. Canning Town, in Oost-Londen, is een ruwe buurt. Als je daar woont, word je vanzelf streetwise. Ik was er gelukkig omringd door goede mensen die me naar het juiste pad leidden. Ik deed als kind al mijn best om de rotzooi te mijden, om gefocust te blijven op het voetbal. Dat was niet evident. Ik moest op mijn eentje gaan trainen. Mijn vrienden gingen niet mee. Zij hingen op straat rond en spookten dingen uit.

‘Jongeren worden in Canning Town op een slechte manier beïnvloed, bijvoorbeeld door films. De volgende generatie ziet hun negatieve gedrag en denkt dat het cool is. Maar het is niet cool. Cool is: een opleiding volgen en aan je toekomst werken. Dat vertel ik ook de plaatselijke kinderen wanneer ik mijn oude wijk nog eens bezoek: dat ze het geweld moeten mijden. Doe je dat niet, dan zijn er maar twee uitkomsten: de gevangenis of de dood. Ik verloor al verscheidene vrienden. Dit jaar nog stierf een van mijn kameraden bij een steekincident, een gast van 24. Een deel van mij was niet eens verrast. Er waren dit jaar al meer dan dertig dodelijke steekincidenten in Londen, de meeste in Oost-Londen.

‘Voor hetzelfde geld zat ik hier zelf ook al niet meer. Als kind belandde ik meer dan eens in een gevaarlijke situatie. Ik was een populaire jongen, omdat ik bij Arsenal speelde. Dat wekte jaloezie. Mijn vrienden moesten veel voor mij doen. Op mijn eentje de school verlaten was gevaarlijk. Meestal namen we de bus met een groep van twintig man. En dan nog waren er pogingen om ons aan te vallen. Daarbij werd gezwierd met messen en knuppels.

‘Mensen zien alleen mijn voetbalcarrière. Ze hebben geen benul van wat erachter schuilt. Ik zeg altijd: oordeel nooit over mensen vooraleer je snapt waar ze vandaan komen. In de kleedkamer van STVV zitten spelers met allerlei achtergronden. Op het veld moeten al die jongens uit al die culturen samen een resultaat boeken. Daar komen veel compromissen en onderling begrip bij kijken. Dat is niet vanzelfsprekend. Ik vind het een boeiend aspect van de sport.’

Mijn kamer

‘Als ik in mijn kamer thuis mijn benen spreidde, kon ik beide zijwanden raken, zo smal was die. Vóór ik geboren was, trokken mijn ouders vanuit Nigeria naar Engeland. Ze kwamen met niks aan en gingen in een flat wonen die er niet mooi uitzag. Maar ze deden alles wat ze konden om ervoor te zorgen dat mijn zussen en ik niks tekortkwamen. Ze knokten zich een weg naar boven. Mijn moeder combineerde een werk als schoonmaakster met een bureaujob. Mijn vader poetste ook en hij reed met een bus. En hij deed ook een bureaujob. O, man, ik kan niet verwoorden hoe hard mijn gezin zwoegde om mij te krijgen waar ik nu ben. We pushed and pushed. Nog elke dag ben ik daar dankbaar om. Het is mijn motivatie om nu hard te werken voor hen.’

Onze trots

‘Met een neef bezocht ik een keer Lagos. Tot nu toe is dat de enige keer dat ik in Nigeria was. Toch ben ik erg Nigeriaans. Wanneer we in mijn kindertijd met het gezin naar een traditioneel huwelijk gingen, trokken we Nigeriaanse gewaden aan, bedrukt met Afrikaanse patronen. Ik was daar verzot op. Thuis aten we vaak Nigeriaans. Pounded yam with Egusi soup, mijn favoriete maaltijd. Op één bord heb je die yam, die je kneedt met je hand, en dan dip je die in een soep waar kip inzit. Nigerianen houden van lekker eten. En van dansen. Wij hebben ook veel trots. Vandaar dat ik er altijd alles aan doe om te winnen, zowel op een veld als in een banale discussie. Ik háát verliezen.’

Mijn held

‘Voor mij is Jack Wilshere de beste Engelse voetballer ooit. Hij schopte het vanuit de academie van Arsenal tot het eerste elftal en werd mijn idool. Jack is op een natuurlijke manier getalenteerd, zijn baltoets is zo elegant.’

Raar aan België

‘Onlangs zat ik hier in een restaurant en hadden de mensen wat verderop hun hond bij. Dat heb ik in Londen nog nooit gezien. Ik hou van dieren, maar uit een hygiënische omgeving als een restaurant moet je ze weghouden.’