Cristian Benavente

Charleroi

Onze stieren

Cristian Benavente (23): ‘Rond mijn vijftiende ging ik eens naar zo’n stierengevecht in Las Ventas, een beroemde arena in Madrid. Daar trekken telkens duizenden mensen naartoe. Ik vond het spectaculair, maar voor mij was één keer genoeg. In de finale maken ze dat beest af, daar hou ik niet van. Ook met de flamenco, nog zoiets typisch Spaans, heb ik weinig affiniteit; het is niet mijn muziekstijl. Toch voel ik me een echte Madrileen. Ik ben geboren in Alcalá de Henares, een historisch stadje met een mooie universiteit op zo’n twintig minuten van Madrid, maar ik groeide op in de hoofdstad. Mijn ouders verhuisden ernaartoe toen ik één was. We leefden niet zo ver van het beroemde spoorwegstation Atocha. Ons huis lag in een kalme buurt, met parken waar je rustig kon wandelen. Toch stond je op tien minuutjes pal in het centrum van Madrid. Daar is het natuurlijk wel druk, met veel mensen, veel beweging, veel verkeer en veel nationaliteiten, helemaal zoals Brussel.

‘Typisch voor Madrilenen is dat ze niet graag thuiszitten; ze houden ervan om een stapje in de wereld te zetten. Trek je daar om 23 u de straat op, dan kom je nog altijd veel volk tegen. Na het werk op een terras nog iets drinken en tapas eten met de vrienden, dat hoort er bij de plaatselijke cultuur. Voor mij is het dan helemaal af als er Cocido Madrileño op tafel komt, een maaltijdsoep met kikkererwten en vlees.’

Toeristische tip

‘Een aanrader is om eens Nieuwjaar te vieren op de Puerta del Sol, het centrale plein in Madrid. Daar verzamelen elk jaar duizenden mensen om samen te luisteren naar de klok die twaalf keer slaat, de Doce Campanadas. Dat wordt ook telkens rechtstreeks uitgezonden op de Spaanse tv.’

Onze held

‘ Andrés Iniesta is de beste Spaanse voetballer ooit, want hij maakte het belangrijkste doelpunt ooit voor Spanje, op het WK 2010, in de finale tegen Nederland. Zo werd Spanje voor het eerst in de geschiedenis wereldkampioen. Ik was 16 of 17 toen Iniesta naar zijn beste niveau toegroeide. Hij was een pion in het allerbeste Barcelona aller tijden. Iniesta laat zijn ploegmaats beter spelen, voetbalt simpel en maakt belangrijke doelpunten. Ik herinner me ook nog goed zijn cruciale goal tegen Chelsea, in 2009, tijdens de halve finales van de Champions League.’

Mijn tweede land

‘Mijn moeder is Peruviaanse. Ze leerde mijn vader kennen toen ze 25 jaar geleden eens op reis was in Spanje. Al sinds mijn derde ga ik regelmatig naar Peru, naar de hoofdstad Lima, waar de familie van mijn moeder woont. Ik herinner me nog heel goed mijn eerste ontmoeting met mijn grootouders daar, dat was erg emotioneel. De laatste jaren heb ik minder tijd en kom ik enkel nog in Peru voor de nationale ploeg. Maar ik trek nog elke keer met veel goesting naar ginder. Het binnenland ken ik niet zo goed, Lima wel. Daar is de Costa Verde prachtig. Er zijn een hoop fijne restaurants langs de kustlijn. En ook daar is de plaatselijke keuken een troef. ( lacht) Als vrienden nog nooit een Peruviaans gerecht gegeten hebben, wil ik hen altijd per se een keer laten proeven. Mijn absolute favoriet is: ceviche, een visgerecht met maïs en zoete aardappel. Een verdienstelijke nummer twee is: Papa a la Huancaína, aardappelen in een romige saus. De Peruvianen maken heel vaak grapjes, ze zijn nederig en lijken altijd content. Zuid-Amerikanen in het algemeen zijn, net als Europeanen, op zoek naar geluk, maar ze zoeken dat ginder in hun hoofd, niet in materiële zaken. Dat staat me aan. Familie, vrienden en naasten zijn er erg belangrijk. Ook mooi om te zien is hoe het hart van de Peruvianen slaat voor hun land. Straks doet Peru voor het eerst in 36 jaar nog eens mee aan het WK voetbal. Dat brengt ginder heel wat teweeg. Iedereen loopt er nu al nerveus rond.’

Raar aan België

‘Als ik iets zou mogen veranderen aan België, dan zou ik de winkels en restaurants langer openhouden. Bij de meeste winkels hier sta je vanaf 18 u al voor een gesloten deur. En in Madrid kun je perfect om 23 u nog een restaurant binnenstappen, maar hier slaapt iedereen dan al.’