Dobriy vecher

© GF

Bericht van Onze Man in Rusland: van de gulheid van een automechanieker tot de oplossing van Eden Hazard voor het gebrek aan Belgische fans. Goedenavond! Of dobriy vecher, zoals ze in Rusland zeggen.

Maandag 2 juli

1/8 finale in Rostov aan de Don. Dat betekent vroeg uit de veren en het vliegtuig op. Van Domodedovo, een behoorlijk hippe luchthaven op zo’n 40 kilometer van het hart van Moskou, naar Rostov aan de Don. Ook daar ligt de luchthaven ongeveer even ver buiten de stad. In het geval van de hoofdstad kunnen we daar in komen, bij gebrek aan ruimte, in Rostov vinden we dat wat vreemd. De luchthaven ligt letterlijk in niemandsland, omgeven door graanvelden en akkers. Boeren hebben hier nog ruimte. Het vliegtuig zit vol met Japanners. We spotten een paar verdwaalde Belgen, maar voor de vierde keer op dit toernooi zijn de fans van de Rode Duivels zwaar in de minderheid.

Franse journalisten gaan zelfs zo ver dat ze geld toestoppen aan appartementsbewoners die uitkijken op het trainingsveld van Les Bleus.

De kranten speculeren over één ding: Vincent Kompany al dan niet aan de aftrap. De meesten gokken op de Cityspeler, een paar denken aan Thomas Vermaelen. Dat geeft één ding aan: dat er weinig informatie doorsijpelt vanuit het basiskamp.

Bij L’Equipe, de Franse sportkrant, maken ze er een erezaak van om de tactiek van Les Bleus te voorspellen en de basisploeg de dag van de wedstrijd juist in de krant te hebben. Daarvoor wordt op geen inspanning gekeken. Didier Deschamps ziet tot zijn afgrijzen op dit toernooi dat de tegenstander van de Fransen 48 uur op voorhand zijn ploeg kent als hij wat Franse kranten openslaat, terwijl hij zelf moet wachten tot het officiële vrijgeven, anderhalf uur voor de aftrap, voor hij de elf van de tegenstander kent.

De oorzaak: de detectiveaanpak van de Fransen. Die gaat zelfs zo ver dat ze geld toestoppen aan appartementsbewoners die uitkijken op het trainingsveld van Les Bleus. In Dedovsk zouden we dat ook kunnen. Trainingen van de Rode Duivels verlopen altijd achter gesloten deuren, maar wie een verrekijker heeft, zou ze makkelijk vanuit een van de appartementsblokken kunnen bekijken.

Voor het duel tegen Argentinië zet Deschamps er een paar op het verkeerde been. Hij laat anderen in de zogenaamde basisploeg trainen, en stelt zijn juiste elftal maar echt op op een ander terrein. Tegelijk schakelt de WK-organisatie de lokale politie in. Die begint tijdens de trainingen van Les Bleus alle huizen in de buurt te doorzoeken. Betrappen ze een Fransman, dan wordt die lichtjes geïntimideerd: zijn papieren worden gevraagd, foto’s genomen en de Fransen worden uit het gebouw verwijderd. Na een tijdje geven ze het op, uit vrees voor verdere represailles: arrestatie, uit het toernooi gezet worden, …

Brengt dat de Belgen niet op ideeën? We vragen het de krantenjournalisten en websiteredacteurs, hun antwoord is verrassend: dan ben je een verrader van je land, en ben je misschien mee schuldig aan het feit dat de Rode Duivels worden geëlimineerd. Een Franse journalist snapt dat niet: je werkt toch niet voor de federatie, maar voor je lezer en die heeft recht op alle informatie. Niet iedereen vult zijn vak op dezelfde manier in.

Rostov is heet, maar mooi. Duidelijk minder rijk dan Moskou, maar tegelijk zeer sfeerrijk. Er is veel groen op de wandelboulevard naar het Poesjkinplein. Langs de oevers van de Don is het heerlijk flaneren. Ons minpuntje van de dag: het hotel valt binnen de perimeter die is afgesloten door de politie, dus is het een kilometer of vijf door de middaghitte sleuren met de rugzak. We zijn doorweekt. Maar dat kan de pret van de avond en de nacht niet drukken. Hét beeld van de dag: de bondscoach van Japan een paar seconden na de winnende treffer van Nacer Chadli. Sprakeloos. Vol ongeloof.

Snel na de wedstrijd stuurt Michy Batshuayi een boodschap de wereld in: merci les Arabes. België heeft er in Marokko een hoop fans bij. Het doet meteen ook de integratieproblematiek in België weer oplaaien. Met name op de Facebookpagina van ex-Beerschotspeler Paul Beloy ontstaat een lange thread.

Dinsdag 3 juli

The day after. Bij gebrek aan vluchten nog een dagje langer in Rostov aan de Don, waar het heerlijk toeven is. Op de vlucht terug naar Moskou bekomt Dirk van de emoties. Twee weken geleden vertelden we u over zijn oma en haar roots in Rostov. Dirk, fotograaf bij Belga, heeft van de vrije tijd overdag geprofiteerd om zijn Russische familie op te zoeken. Van zijn ma kreeg hij het adres van haar neef. Zijn pa en haar ma waren broer en zus. De neef en zijn vrouw zijn compleet verrast als Dirk voor hun deur staat. Het huis van hun ouders is intussen afgebroken, maar zij wonen even verderop. Ondanks het taalprobleem is de ontvangst hartelijk. Dirk belt zijn ma en die tolkt. Hij moet blijven om te eten en drinken. Hij wordt geknuffeld en uitgevraagd. De warme kant van de Rus.

Een aantal Belgische supporters profiteerde van het feit dat Abchazië door het WK tijdelijk visumvrij was om een bezoek te brengen aan de Russische gebied aan de Zwarte Zee.
Een aantal Belgische supporters profiteerde van het feit dat Abchazië door het WK tijdelijk visumvrij was om een bezoek te brengen aan de Russische gebied aan de Zwarte Zee.© GF

Op de luchthaven botsen we op Bregt, die nog voor dit blad werkte. Hij spurt richting vertrekhal, de vlucht naar Sotsji wacht. Afspraak in Kazan, maar tussendoor willen hij en zijn vrienden naar Abchazië, voor de gelegenheid visumvrij. Hij belooft wat foto’s door te sturen.

’s Avonds missen we door de vlucht Engeland-Colombia. In de taxi terug kunnen we wel de strafschoppenserie volgen. Carlos Bacca mist, Jordan Pickford is de held. Voor het eerst in zijn WK-geschiedenis stoot Engeland door na het nemen van strafschoppen.

Is football coming home?

Woensdag 4 juli

Terug in Moskou, aan de tafel met Eden Hazard, in het golfrestaurant van de Country Club. Pet op het hoofd, een beetje schorre stem, vanwege nog niet zo lang uit bed. Een ontspannen Hazard tegenover je hebben is een genot. De aanvoerder is soms scherp, vaak lachend. Knipogend. Hij spreekt met zeer veel humor. Bij het afscheid vraagt een mens zich af: twee dagen voor een kwartfinale op een WK zo ontspannen zijn? Zo zijn alleen toppers.

Overigens raken we gevaarlijk dicht bij Hazards WK-voorspelling op Instagram bij de start van dit toernooi. In de Belgische tabelhelft heeft Hazard de twee kwartfinales goed, met Frankrijk-Uruguay en Brazilië-België. De twee Europeanen gaan door en vervolgens ook België naar de finale, is zijn pronostiek. Aan de overkant schatte hij Argentinië en Duitsland vooraf hoger in. Maar zijn finalist kan nog: Engeland.

Zou het, België-Engeland, twee landen uit dezelfde groep? Het is al eerder gebeurd, maar lang geleden: in 1954 zaten de finalisten West-Duitsland en Hongarije ook al samen in de voorrondes, en in 1962 gebeurde hetzelfde met Brazilië en Tsjechoslowakije.

Op weg naar de namiddagtraining merken we dat de voorband van de auto wat plat staat. Verse lucht vinden bij een tankstation is niet mogelijk, daarvoor zijn ze niet uitgerust (of ze snappen onze gebarentaal niet). Dan maar gestopt bij een kleine garage, waar een mecanicien zich uitslooft om het probleem te vinden. Het ventiel blijkbaar. Als we hem 100 roebel toestoppen, nog geen 1,5 euro, weigert hij beslist. We moeten aandringen. Vriendelijke mensen, die Russen.

Donderdag 5 juli

Voor ons een dag om te tikken, voor de kranten en televisie een dag om te reizen, richting Kazan en de Tataren. Een mooie stad, maar een beetje afgelegen, richting oosten en niet zo druk bediend door de luchtvaartmaatschappijen. Dus is het puzzelen en zoeken naar vluchten. Ook voor de fans, die wanhopig zijn: binnen het kwartier is de fanvlucht vanuit Brussel, ingelegd door Brussels Airlines, uitverkocht. Dus is het zoeken naar alternatieven. En gefrustreerd raken: wel een ticket hebben voor de match, maar geen vervoer vinden. We krijgen een sms’je: hoe de weg tussen Moskou en Kazan is? Fans willen naar Moskou vliegen, en hier een auto huren om de resterende 800 km af te leggen. Voor een afspraak met de geschiedenis moet je wat over hebben.

Na het interview met Hazard vragen we ons af: hoe kan hij twee dagen voor een kwartfinale op een WK zo ontspannen zijn?

Een Engelse krant duikelt ook een mooi verhaal op. In Moskou botsen ze op Ahmad Al-Rashid. Syrisch vluchteling, gewezen inwoner uit Aleppo. Toen het daar nog rustig was, werd hij fan van het Engelse voetbal. Een van zijn idolen was Michael Owen. In 2013 ontvluchtte hij Aleppo en de oorlog, richting Iraaks Koerdistan. Daar vonden ze in voetbal een manier om zich wat te ontspannen. Na een lange vlucht – hij was twee jaar onderweg – kwam hij in 2015 aan de Teesside terecht, in Middlesbrough, waar hij asiel aanvroeg. Hij kon zich moeilijk settelen, had geen werk en ging dan maar opnieuw voetballen, in een team van vluchtelingen en asielzoekers. Een initiatief van Middlesbrough FC. Volgde een verhuis naar Londen, waar hij meer kans op werk hoopte te hebben. Via een organisatie van de VN raakten zijn gegevens tot bij de Engelse FA, die hem, samen met andere vluchtelingen, uitnodigde voor een wedstrijd op Wembley. En zo blijft voetbal een rode draad door zijn leven, een houvast. Inmiddels is hij 28, vader van twee en hoopt hij dat Engeland de finale haalt.

Vrijdag 6 juli

Terug naar Domodedovo en het vliegtuig op richting Kazan, voor een lekker lang dagje, want het wordt een retourtje, met na de match de vlucht terug naar Moskou. Een Braziliaanse collega van Lance belt, voor de laatste nieuwtjes uit het Belgische kamp. Hij seint ons in dat Tite ongelooflijk voorbereid is: een Braziliaanse analist volgt al een jaar lang op de voet alles wat België doet.

In het spelershotel hebben we een afspraak met Bart Verhaeghe, voor een eerste tussenbalans. In het Belgische kamp is het zelfvertrouwen groot (het interview kan je lezen op pagina 34). We ontmoeten de Belgische ambassadeur opnieuw, die fier is op zijn land. Buiten staan fans de namen te scanderen van de spelers die zich heel even in de lobby laten zien. Romelu Lukaku, voor een korte babbel met zijn Amerikaanse zaakwaarnemer, Axel Witsel en Nacer Chadli, die kort hun familie ontmoeten. Maar dé vedette van de Belgen is een Fransman: Thierry Henry, die voortdurend op de foto moet. Na het interview in de lobby van het hotel eten we nog iets. Als we weggaan, komt Bart Verhaeghe samen met ons naar buiten. Hij wil nog even gaan joggen. Wij gaan op moskeebezoek naar het Kremlin. De Tataren hebben van het Kremlin in Moskou een zekere graad van onafhankelijkheid gekregen, waardoor Kazan zijn eigen Kremlin heeft, een eigen bestuur. Het is ook iets rijker dan pakweg Rostov. Dat blijkt uit de grandeur van het centrum.

’s Nachts blijkt de luchthaven niet bestand tegen de drukte. Alles en iedereen kraakt. Ook de vertrekuren gaan onderuit. Geen communicatie, geen informatie, gelukkig is iedereen te moe om zich echt druk te maken. Met twee uur vertraging stijgen we op. Als we terug zijn in het hotel, gaat het ontbijtbuffet net open: 28 uur op weg voor 90 minuten voetbal, het record van Kaliningrad is eraan gegaan. Maar het was elke seconde waard.

Zaterdag 7 juli

Siësta. ’s Avonds zien we Rusland-Kroatië, samen met een Israëlische Moldaviër die hier is voor het… ijshockey. Zijn zoontje komt een week op sportkamp. Spelen ze dan ijshockey in Israël, waar deze Russische sprekende IT’er nu met zijn familie woont? Hij lacht: niet veel. We hebben maar twee pistes. Maar mijn zoon is er gek op, dus…

Rusland gaat eruit, de tweede reeks strafschoppen is er voor hen te veel aan. Maar op het Kremlin, het échte, is Poetin wel blij: deze Wereldbeker, zonder incidenten, heeft het beeld van zijn land toch wat bijgestuurd.

Zondag 8 juli

Recuperatie en regeneratie. En tikwerk. Op de training is de buitenlandse pers voor het eerst massaal aanwezig. Van outsider zijn de Rode Duivels stilaan een favoriet geworden. Dus moet het geheim worden verklaard. Vermaelen en Chadli zijn geconcentreerd. Het enige wat ze willen, is nog meer Belgische fans in het stadion. Maar de prijzen zijn scherp, dat beseffen ze. Op de vlucht terug uit Kazan zagen we een Belg, een vuurwerkspecialist uit Namen. De kostprijs van zijn kaartje: 350 dollar. Met vlucht en versnaperingen zit je voor een wedstrijd al snel aan 1200 tot 1500 euro. Niet voor ieders beurs, snapt Vermaelen. Hazard formuleerde eerder dé oplossing: gratis vluchten. ‘Ik zal wat druk zetten op de voetbalbond.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content