Dominantie All Blacks wordt saai

© belgaimage
Chris Tetaert Vaste medewerker Sport/Voetbalmagazine

De suprematie van het Nieuw-Zeelandse rugbyteam is ongezond en bedreigend voor de mondiale ontwikkeling van de sport, zo klinkt het.

De rugbywereld was in shock toen de All Blacks midden september de Springboks – wereldkampioen van 1995 en 2007 – in Auckland van het veld speelden: Nieuw-Zeeland – Zuid-Afrika 57-0. De kiwi’s zouden ook dit jaar ongeslagen blijven en wonnen voor de vijfde keer (op zes edities) het Rugby Championship, een internationale topcompetitie met Argentinië, Zuid-Afrika en Australië. ‘Één team dat alle andere ploegen domineert, is nooit goed voor de sport’, analyseerde Graham Henry, de coach die de Nieuw-Zeelanders in 2011 naar de wereldtitel leidde en ook enkele jaren in Argentinië werkte.

Henry’s assistent, Steve Hansen, coachte de All Blacks vier jaar erna in Groot-Brittannië naar een tweede opeenvolgende wereldtitel, waarna het team in de volgende twee jaar slechts twee wedstrijden zou verliezen: een exhibitiewedstrijd in Chicago tegen Ierland en een oefenpartijtje tegen een gecombineerd team van Engelse en Ierse internationals, waarin de Nieuw-Zeelanders na een uitsluiting meer dan de helft van de wedstrijd met een man minder speelden.

Nieuw-Zeeland is al meer dan 100 jaar een van de meest tot verbeelding sprekende en beste rugbyteams ter wereld, maar onoverwinnelijk was het nooit. Integendeel. Na de eerste wereldtitel, op de eerste editie van het WK in 1987, domineerde het team de internationale testwedstrijden, maar op de wereldkampioenschappen liep het tussen 1991 en 2007 telkens fout en ging de titel naar outsiders Australië (2 keer), Engeland (1) en Zuid-Afrika (2). Maar op de WK’s van 2011 en 2015 bleven de All Blacks in veertien wedstrijden ongeslagen, waarin ze bovendien een verpletterend doelsaldo van 591-168 noteerden. Ongezien.

‘In verschillende grote sportcompetities in de wereld is een salary cap of een beperking op het aantal buitenlandse spelers ingevoerd om de spankracht tussen de teams te waarborgen, maar voor nationale ploegen is dat een onhaalbare maatregel’, zegt Henry, die toch kapers voor de Nieuw-Zeelandse kust ziet. ‘De wedstrijd in Auckland tegen Zuid-Afrika was een blamage, maar in Kaapstad wonnen de kiwi’s slechts met een puntje verschil. Ze zijn niet in alle wedstrijden baas, maar ze slagen er wel in om het kleinste foutje van de tegenstander uit te buiten. Dat kunnen andere teams voorlopig nog niet, maar het verschil is niet onoverbrugbaar.’

De Nieuw-Zeelandse topcoach verwacht veel van Zuid-Afrika en Australië – twee landen met een rugbycultuur -, Frankrijk is op WK’s altijd te duchten en Engeland verloor sinds de komst van de Australiër Eddie Jones in november 2015 slechts 1 van zijn 20 interlands en was zowel in 2016 en 2017 ongenaakbaar op het Zeslandentoernooi. ‘Gelukkig maar, anders wordt het WK in 2019 en het rugby de jaren erna voorspelbaar en saai.’

Chris Tetaert

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content