Marc Coucke leidt Anderlecht naar een nieuw tijdperk en maakte zijn plannen vorige week woensdag op een persconferentie bekend. Veertig jaar geleden zag het er anders uit. Anderlecht telde toen internationaal volop mee.
Op 3 mei 1978 speelden de Brusselaars in het Prinsenpark van Parijs de finale van de toenmalige Europacup voor Bekerwinnaars tegen Austria Wien. De kleurrijke Raymond Goethals was trainer en had alle vedetten op zijn manier in de hand. Wie pijn had, moest van hem niet trainen. Dat schaadde het rendement niet. De soms verstrooide trainer ging in Parijs voor de opwarming even het veld op en zag dat het hele stadion gekleurd was in paars en wit. Hij kwam opgewonden weer binnen en zei dat hij zoiets nog nooit had gezien. Het stadion, riep hij, zat vol supporters van Anderlecht. Wat Goethals niet wist was dat Austria Wien ook in paars-wit speelde. Niettemin hadden 30.000 Anderlechtfans de verplaatsing gemaakt.
Anderlecht won met 4-0 en rechtsachter Gille Van Binst maakte de derde en vierde goal. Voor de wedstrijd was Goethals tot bij Van Binst gekomen. Hij zei dat die geen bal zou raken omdat zijn tegenspeler, een zekere ‘Wiknère’, drie keer zo rap was als hij. Goethals had zoals bekend een probleem met namen, hij bedoelde KurtPirkner, een Oostenrijkse international. Hij zei tegen Van Binst: ‘Tegen dat jij gedraaid bent is het al goal.’ Maar hij voegde eraan toe: ‘Als die Wiknère mankt, is hij zo rap niet meer.’ De eerste minuut trapte Van Binst hem op de achillespees. Pirkner was geblesseerd, maar niet geblesseerd genoeg om eraf te gaan. Goethals zie aan de rust tegen Van Binst: ‘Dat hebt ge goed verstaan .‘
Ook Rob Rensenbrink tekende in die match twee goals aan. De rechtsachter van Austria Wien, Robert Sara, had vooraf in een Oostenrijkse krant geroepen dat Rensenbrink een overschatte voetballer was. Toen de Nederlander dat las, lachte hij eens. Vervolgens draaide hij Sara, een honderdvoudige international, helemaal dol. De overwinning leverde iedere speler 350.000 frank, 8750 euro, op. Bruto wel te verstaan.
Na de wedstrijd werd er een stapje in de wereld gezet. De ploeg trok naar de Castell, een heel deftig etablissement. Het zat er vol filmsterren, onder meer Catherine Deneuve. De champagne was peperduur. Dus werd er maar Ricard gedronken. De dag nadien zaten alle spelers doodziek op de trein. Toen ze in Brussel-Zuid aankwamen, stond er 10.000 man te wachten.
