In de strijd om de play-offs wordt het plots nog bang achteromkijken voor Antwerp, dat thuis alweer niet kon winnen.
Na de duidelijke winst op Stayen, op 27 december werd het daar 0-3, kon Antwerp met een goed gevoel een punt zetten achter 2017: een promotie, een nieuw stadion, een nieuwe kern, en een bijna zekere plaats in play-off 1. Bijna zeker dus, want na één maand in 2018 wordt het plots nog bang achterom kijken. Drie gelijke spelen op rij, gevolgd door een verrassende thuisnederlaag tegen Waasland-Beveren vorige vrijdag zorgt er plots voor wat onrust. Enerzijds is er de eigen 3 op 12, anderzijds de grotere regelmaat van de rest: 8 op 12 voor AA Gent en Waasland-Beveren, 7 op 12 voor RC Genk, Kortrijk en Standard. Met nog duels op Kortrijk, Genk en Anderlecht en thuismatchen tegen Oostende en Eupen wordt het hard werken om de bonus van vier punten op plaats zeven te verdedigen.
Nu, hard werken kunnen ze, het is het handelsmerk van de ploeg. In juli en augustus werd er ook op die basis getransfereerd: stevige jongens die duels konden uitvechten en een goeie doelman die pareerde wat er nog door kwam. Een van de weinige uitzonderingen: de Portugese flankspeler Ivo Rodrigues, die met een actie al eens iets kon openbreken.
De kracht van Antwerp kon je zo aflezen uit de prestaties op het veld: het liep wat moeilijker als het het spel moest maken. Vooral thuis was dat een probleem. Slechts drie keer werd gewonnen: van KV Kortrijk (3-0), Zulte Waregem (3-0) en Excel Mouscron (1-0). Vrijdag werd al voor de vierde keer verloren en verder speelde men zes keer gelijk. Uit kregen we een ander verhaal: twee nederlagen slechts, in Beveren en in Brugge. Verder vier gelijke spelen en maar liefst zes zeges. Sommigen op een diefje, zoals in Gent, of in Eupen, maar toch, de snelheid van WilliamOwusu, StalloneLimbombe of Rodrigues bleek vooral op verplaatsing te renderen.
László Bölöni weet de nederlaag vrijdag aan een gebrek aan rust in zijn ploeg, die zich iets te veel laat opjagen voor eigen volk. Het heeft anderzijds ook te maken met keuzes. Opteren voor Sambou Yatabaré en Faris Haroun op het middenveld, Owusu op de flank, Obbi Oulare in de punt, is kiezen voor kracht, minder voor finesse en balvastheid. Net als een week geleden in Charleroi begon Geoffry Hairemans tegen Waasland-Beveren op de bank. Hij zou het cement kunnen zijn tussen de linies en brengt wat rust aan de bal. Jonathan Pitroipa (31) kan dat ook, maar die deemsterde vrijdag na de rust volledig weg. Bölöni rekent daarvoor nu op Sébastien Siani, die vrijdag 90 minuten toekeek. Tino-Sven Susic, geleend van Maccabi Tel Aviv, haalde nog niet de bank.
Na twee transferperiodes ziet Antwerp er helemaal anders uit. Lag in augustus nog de klemtoon op fysiek, dan werd in januari gekozen voor ervaring en techniek: Susic is net als Pitroipa een aanvallende middenvelder die een seizoentje bij Genk speelde en daar toch vooral op de bank zat. Hun probleem, net als dat van Oulare: wedstrijdfit geraken. Oulare deed daar maanden over. Pitroipa verdween in 2017 volledig van de radar, Susic speelde amper. Van hen nu verwachten dat ze Antwerp doen draaien, is te veel.
