Het is geen drama

© belgaimage

Ondanks een buitenaardse David Goffin moest België voor de tweede keer in drie jaar de duimen leggen in de finale van de Daviscup. Een logisch collectief verlies, maar daarom niet minder pijnlijk. Het verslag van een weekend waarin het ego van Yannick Noah het haalde van de Witte Duivels.

Het zou de waarheid geweld aandoen om te zeggen dat Frankrijk nooit getwijfeld heeft tegen het België van coach Johan Van Herck. Maar met tien spelers in de huidige top 100 heeft Frankrijk zijn statuut van wereldkampioen niet gestolen. Verre van.

Deze generatie van musketiers, vaak verwend door glorie, had de laatste jaren nochtans de slechte gewoonte aangenomen om het net niet te halen. Een nederlaag tegen België had de ploeg van Jo-Wilfried Tsonga en Richard Gasquet zonder enige twijfel bijgezet in het pantheon van de eeuwige losers van de Franse sport. Nochtans zal hun zege van afgelopen weekend niet dezelfde weerklank krijgen als die van 1991, 1996 of 2001. Minder prestigieus, minder prachtig ook. En zonder het bijbehorende kippenvel, nochtans het enige argument om van een sportmoment echt een historische gebeurtenis voor een hele natie te maken.

De sportkrant L’Equipe relativeerde vrijdag al de draagwijdte van een tweede zege tegen een Belgische ploeg die volgens haar niet te vergelijken valt met die van Australië met Pat Rafter en Lleyton Hewitt, die ze in 2001 overwonnen. De zege zou dus evenmin de mislukkingen tegen Rusland in 2002 (met Safin en Kafelnikov), Servië in 2010 (met Djokovic) of Zwitserland in 2014 (met Wawrinka en Federer) kunnen uitwissen. Een zege tegen België zou geen heldendaad zijn, want de tegenstander heeft nog nooit een nummer één op de wereldranglijst gehad. Zou de finale, die begon op Black Friday, dan een finale uit de solden zijn?

Blufpoker

Uit de solden misschien niet, maar toch wel een beetje triestig. De tranen van JulienBenneteau, getroost door Nicolas Mahut (de twee werden op de valreep aan de Franse selectie toegevoegd) kondigden een regenachtig en emotioneel breekbaar weekend aan.

Na nog geen twee uur was David Goffin klaar en pinkte hij zelf een traantje weg voor de Franse microfoons. Xavier Bertrand, oud-minister onder Chirac en Sarkozy, liet zich dan weer ontvallen: ‘Doe mij alstublieft een plezier en laat Goffin vanavond eens goed uitgaan. Ik ken een paar leuke tenten in Rijsel. Ga met hem naar de Australian Bar en lever hem om een uur of vijf, zes in de ochtend ladderzat weer af. Dat is onze enige kans.’

De rechtse Franse politicus, nochtans niet bepaald een grote kenner van het gele balletje, had begrepen dat de kans dat Goffin in het dubbelspel op zaterdag zou aantreden, gevoelig gestegen was. Net zoals die van Jo-Wilfried Tsonga, die korte metten aan het maken was met Steve Darcis.

Er waren voor- en tegenstanders. Aan de ene kant had je degenen die dachten dat een ontketende Goffin in de ploeg moest staan en aan de andere kant mensen als Thierry Van Cleemput, coach van de Belgische nummer één, die het niet opportuun vonden om David drie dagen na elkaar het terrein op te sturen. ‘Hij is daarop voorbereid, maar ik zou het liever niet zien gebeuren. Ik denk niet dat het echt een optie is en ik denk dat hij er zelf ook geen zin in heeft.’ Niet juist. Twee dagen en een beheerste overwinning tegen Tsonga later, en op het moment dat Darcis ten onder aan het gaan was tegen Lucas Pouille in de vijfde en beslissende wedstrijd, gaf Goffin toe dat hij op vrijdagavond gepleit had om te mogen spelen in het dubbel, aan de zijde van Steve Darcis. Dat laatste was een probleem, want de Shark was niet klaar om drie wedstrijden op drie dagen te spelen. En David zag het niet zitten om met Ruben Bemelmans of Joris De Loore te spelen. De Belgische nederlaag kreeg die vrijdagavond dus al vorm in de onopgeloste discussie tussen Johan Van Herck en de nummer zeven van de wereld.

Van die impasse maakte Yannick Noah gebruik om twijfel te zaaien. Spraakvaardig en cassant antwoordt de Franse kapitein op de vragen van de media alsof hij punten op het tenniscourt binnenhaalt. Noah geeft niks prijs, maar hij voedt de these dat Tsonga weleens het dubbel zou kunnen spelen. Een knap staaltje blufpoker.

Geen hoerastemming

De ochtend nadien valt het verdict. ‘Geen veranderingen. Geen veranderingen!’ De perszaal gonst van opwinding. Omstreeks 13 uur komt er een einde aan het spelletje poker. Alles blijft bij het oude: Gasquet/Herbet tegen De Loore/Bemelmans, net zoals het aangekondigd was bij de officiële lottrekking twee dagen eerder. Liters inkt verspild voor niks. Noah neemt dus het risico om een duo op te stellen dat geen ervaring samen heeft. Een geniale of krankzinnige ingreep? De geschiedenis zal erover oordelen.

‘Het succes van het Franse dubbelspelteam is helemaal geen geniale zet van Noah’, oordeelt een plaatselijke journalist. De meeste waarnemers in Rijsel delen die mening, want zij zien dat het Belgische duo het zwakste is dat Frankrijk in een halve eeuw Daviscuptennis heeft ontmoet. ‘We hadden nog liever gewild dat hij verloren had’, laat een bekende Franse reporter zich ontvallen. ‘Dan hadden we zondag eens kunnen zien of we een echte ploeg hebben.’

Ondertussen triomfeert Noah en brengt hij de droomfabriek weer op gang: ‘Ik heb een beslissing genomen die niet gemakkelijk was en ook niet bepaald populair binnen en buiten de groep. Het is gemakkelijker om politiek correcte beslissingen te nemen, dat vermijdt problemen.’

De man roept graag de geschiedenis in om het heden te verantwoorden. En hij houdt van die positie van één tegen allen. De Calimero eindigt het weekend met een sportieve zege maar met een verzwakte publieke positie. De propere zege van Pouille tegen Darcis in een wedstrijd zonder veel opwinding zorgt ervoor dat er zelfs in Frankrijk geen hoerastemming is. Gewoon het gevoel dat de opdracht volbracht is.

Groot hart

De uren na de zege van Pouille zijn veelzeggend. De tribunes lopen snel leeg. Er ligt nog wat confetti op de grond, maar binnen de kortste keren herinnert niets hier nog aan een zeer gewone zondag waarop de logica al vlug de bovenhand nam op de passie.

Op de persconferentie haalt Noah het zware geschut boven. Een preek van bijna twintig minuten waarin hij vooral verklaart hoe die ‘verliezersmentaliteit’ eindelijk is overwonnen. Het onthaal liegt er niet om, Lucas Pouille oogst meer applaus. En toch spreekt deze ploeg van Yannick Noah allerminst aan. Heel anders dan de bende rond David Goffin. Het Belgisch team toont een groot hart en presenteert zich voltallig aan de pers. Steve Darcis zou liever in de grond verdwijnen, maar komt toch even terug op zijn twee uitschuivers. Goffin praat over zijn toekomst en Johan Van Herck, die nog amper een stem heeft, eindigt met enkele woorden voor de media en het publiek. Het applaus dat volgt, is eerlijk en spontaan. Een klein gebaar dat veel zegt. De liefde tussen de Witte Duivels en hun fans is nog lang niet over.

door Martin Grimberghs in Rijsel – foto Belgaimage

De Belgische nederlaag kreeg op vrijdagavond al vorm in de discussie tussen Johan Van Herck en David Goffin.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content