Genk-sluitstuk Danny Vukovic: ‘Ik kom elke dag fluitend naar de club’

Bijna onopgemerkt debuteerde Danny Vukovic (33) vorig seizoen in het Belgische voetbal. Vandaag is de Australische doelman een sterkhouder bij de competitieleider.

Het gebeurt zelden dat een voetballer, na een interview dat al flink is uitgelopen, aangeeft dat hij na de lunch nog wel verder wil praten. Vaak komt Danny Vukovic (33) niet aan bod in de Belgische pers, al leest alleen al het doornemen van de lijst met clubs waarvoor hij voetbalde als een spannend exotisch boek.

Vukovic, die pas in Europa arriveerde op zijn 31e, nadat hij in eigen land alle nationale prijzen had gewonnen, is ook de ouderdomsdeken bij Genk. Het eerste seizoen stapte de doelman – aan Genk getipt door zijn vriend en voorganger Mathew Ryan – nog anoniem door de Belgische competitie. Na een moeizame inpassing ontwikkelde hij zich in 2018 in de schaduw van de smaakmakers Alejandro Pozuelo, Roeslan Malinovski, LeandroTrossard en Sander Berge tot een sterkhouder.

Begin 2019 brengt hij ver van Genk door. Hij vertoeft met de nationale ploeg van Australië op de Asian Cup, waar hij als invaller voor Ryan fungeert. In plaats van de winterstage met Genk te volgen moet hij aan de bak tegen onder meer Palestina en Syrië.

In zijn prijzenkast is nog plaats, al leerde hij een paar jaar geleden dat voetbal op sommige momenten wel erg in de schaduw kan komen te staan van het leven (zie kader).

Wat is het grootste verschil tussen profvoetballer zijn in Australië en hier?

DANNY VUKOVIC: ‘Hier is voetbal dé sport, in Australië misschien de vierde. Dus is er hier meer druk, de kwaliteit van het product voetbal is ook groter. Net als de impact van de sport op de samenleving.’

Waarom koos je dan voor voetbal en niet voor een van de grotere sporten in Australië?

VUKOVIC: ‘Ik heb alle sporten uitgeprobeerd, ook cricket en rugby. Ik groeide op in Sydney waar de Rugby League centraal staat. Ook ik keek daar liever naar dan naar voetbal, ook omdat voetbal amper op tv komt. En áls het al uitgezonden wordt, is dat door het tijdsverschil met Europa op onmogelijke tijdstippen. Liefst wou ik zelf ook in de Rugby League spelen, maar dat is een vrij brutale sport en mijn ouders vreesden voor blessures. Omdat mijn vader zelf op bescheiden niveau gevoetbald had, en als jonge man fan was van Partizan Belgrado, ben ik in deze sport gerold. Vanaf dag één klikte het tussen ons. Ware liefde.’

Je hebt wel wat clubs meegemaakt, aan je cv te zien. De meeste in Australië zelf.

VUKOVIC: ‘Ik ben een pionier, misschien wel de speler met de meeste records, sommige leuke, sommige heel speciaal: ik heb de nieuwe competitie – die nu zijn dertiende seizoen is ingegaan – nog weten opstarten. Ik heb zelfs nog in de vorige, minder professionele, competitie gevoetbald. Als je de geschiedenis van het Australische voetbal wil schrijven, moet je mij gewoon interviewen. ( lacht) Ik heb alles meegemaakt.’

Vast in Turkije

Hoe komt het dat je zo lang in Australië gevoetbald hebt? Was dat je bedoeling?

VUKOVIC: ‘Nee hoor. Mijn droom was, net als die van elke andere Australische voetballer, om in Europa te voetballen. Omdat hier het beste voetbal gespeeld wordt. In het begin voorspelde iedereen me een carrière in Europa, maar het is niet makkelijk voor Australische voetballers om hier opgemerkt te worden. Je moet niet even goed zijn als de spelers hier, maar dubbel zo goed. De Australiërs die jullie hier hadden – Frank Farina, Josip Skoko, Mathew Ryan – horen bij de beste Australische voetballers aller tijden.

‘Mijn eerste club in Europa, in Turkije, was geen echt groot succes. Ik kwam bij Konyaspor met veel verwachtingen, na mijn beste seizoen ooit. Ik deed er de medische testen, speelde de voorbereidingswedstrijden… Tot we de bus op moesten voor de laatste oefenmatch. Bij het opstappen vroeg de assistent-trainer of ik wel op de lijst was gaan kijken of mijn naam erop stond. Dat bleek niet zo te zijn. Dus bleef ik drie dagen in het ongewisse, terwijl zij weg waren. Bij hun terugkeer riep de trainer me en zei dat hij de plaatsen die voor buitenlanders voorzien waren niet wilde vrijhouden voor een doelman. Toen hoorde ik ook dat het driejarig contract dat ik getekend had niet eens opgestuurd was naar de bond en dus niet geldig was. Twee maanden nadat ik bij Konyaspor neerstreek, stond ik dus terug in Australië. Dat was wel even een tegenvaller, want thuis hadden we ons huis te huur gezet en de auto en de meubels verkocht. Mijn vrouw zou net overkomen naar Turkije. Gelukkig kon ik terecht bij Wellington in Nieuw-Zeeland, dat ook in de Australische competitie speelt. Maar zo was mijn Europese droom binnen een paar dagen in een nachtmerrie ontaard.’

Je zat ook nog even in Japan.

VUKOVIC: ‘Onze voormalige trainer van de nationale ploeg, Graham Arnold, werd coach van Vegalta Sendai en haalde me naar Japan. Maar hij werd al snel ontslagen en zijn opvolger was niet geïnteresseerd in mij. Na amper twee bekerwedstrijden keerde ik terug.’

Wat voor een impact hadden die ervaringen op jou?

VUKOVIC: ‘Het haalde me wel naar beneden… Je kunt niet doen wat je gepland hebt, maar uiteindelijk maakt het je sterker, ook in je hoofd. Het zat me wel dwars; ik vond mezelf goed genoeg om in Europa profvoetballer te worden. Als ik die stap niet kon zetten, zou ik dat altijd als een gemis hebben ervaren. Ook om voor de nationale ploeg uit te komen is het beter dat je in Europa voetbalt. Met de nationale ploeg kom je de laatste tijd wat meer in beeld, via wedstrijden in de Asian Cup. Tegenstanders als Iran en Japan staan hoger aangeschreven dan de ploegen die we ontmoetten in de Oceanische groep. Tegen de Fiji Eilanden of de Solomoneilanden spelen, brengt je niet zo snel in de headlines van het wereldsportnieuws.

‘Saai is het zeker niet, wat we nu beleven. De ene week speel je in Teheran bij min 20, bij de terugwedstrijd in Australië is het 30 graden. Zulke lange verplaatsingen hebben wel degelijk een impact, al helpt het om een vast programma te hebben. Als je meteen na aankomst moet trainen, heb je geen tijd om te beseffen hoe moe je bent na zo’n lange vlucht.’

Dan vind je het waarschijnlijk fijn om hier zulke korte verplaatsingen te maken.

VUKOVIC: ‘Ik woon even buiten Genk, op tien minuten van Nederland. Gek vind ik dat. Ik heb hier het gevoel dat alle grote Europese steden – Parijs, Amsterdam, Londen – zo bij de deur liggen, dat je er in een wip bent. Ik vind het grappig als mijn ploegmaats klagen dat er weer een lange verplaatsing van twee uur in de bus aan komt. Bij ons thuis zit je na twee en een half uur rijden nog steeds in Sydney. En van de ene naar de andere deelstaat is een hele dag rijden. Toen ik bij Perth voetbalde, hadden we om de twee weken een vlucht die minstens vijf uur duurde, vanuit Wellington was dat drie uur, plus de douaneformaliteiten. Voor mij is de Europese verplaatsing naar Praag straks een korter tripje dan de gemiddelde competitieverplaatsing in Australië. In een seizoen kwam ik daar toch gemiddeld aan 25 à 30 verplaatsingen met het vliegtuig, telkens heen en terug, dus in totaal zo’n 50 à 60 keer het vliegtuig in.’

Mathew Ryan

Hoe hoorde je voor het eerst van Genk?

VUKOVIC: ‘Via een sms’je van Mathew Ryan, die ik goed ken. We groeiden op in dezelfde buurt, bezochten dezelfde school, hadden dezelfde keepertrainer. Zijn manager, Mikkel Beck, wilde me zien en stelde me voor om Mathew bij Genk op te volgen. Ik wist enkel dat ze de kwartfinale van de Europa League hadden gespeeld. Na een week kreeg ik al een mail van de club. Ze wisten dat mijn zoontje gezondheidsproblemen had, en hadden al een specialist voor hem gezocht. Dat gaf meteen een goed gevoel, dat een club rekening houdt met menselijke factoren. Het was tegelijk een droom, maar ook een risico, zo in een onbekend avontuur te springen, nadat ik net mijn beste seizoen ooit had afgewerkt. Ik was keeper van het jaar geworden, brak wat records, zoals dat van de meeste clean sheets. Ik was ook opnieuw international geworden, terwijl dat al van 2010 geleden was. En ik werd voor het eerst in mijn leven kampioen, nadat ik al drie keer de finale om het kampioenschap verloren had. Kortom: het was het meest bewogen jaar uit mijn leven en uit mijn carrière geweest, toen ik bij Genk belandde.’

In België bleef je wel lang onder de radar. Pas dit seizoen ontdekt men wat voor een goeie keeper je bent.

VUKOVIC: ‘De druk die ik op mezelf legde was groter dan de druk die ik bij de club voelde. Eindelijk krijg je die kans waar je al die jaren van droomt, en dan wil je het ook goed doen. Te goed, misschien. Ik wist dat dit mijn enige kans was om nog iets in Europa te doen, en ik wilde die niet verknallen. Misschien legde ik te veel druk op mezelf, in het begin. Nu ben ik meer relaxed, al heb ik nog altijd het Servische bloed van mijn ouders.’

Ben je in Genk, ondanks je leeftijd, nog beter geworden?

VUKOVIC: ‘Ik ben zeker een betere doelman geworden. Aan mijn positiespel hebben we hier hard gewerkt, daar viel nog wat aan te doen. Het is niet evident, je manier van werken en trainen aanpassen nadat je vijftien jaar op een andere manier bent begeleid. De taak van een keeper is hier ook anders dan in Australië. In België moet je meer meevoetballen, denken aan de opbouw van achter uit, zorgen dat onze belangrijke spelers op een ideale manier de bal aangespeeld krijgen in het middenveld. In Australië moet een doelman de bal gewoon zo ver mogelijk uittrappen.’

Vrachtwagenchauffeur

Op je cv staan namen die de gemiddelde Europese voetbalfan niets zeggen, van Parramatta Power, Bonnyrigg White Eagles of de West Coast Mariners. Wat moeten we ons daar bij voorstellen? Zijn die te vergelijken met Genk, Anderlecht of andere Belgische clubs?

VUKOVIC: ‘Parramatta Power was nog een club in de oude competitie, de NSL, met vooral clubs van etnische afkomst, waarvan de matchen niet live op tv komen en er weinig volk in de tribunes zitten. Parramatta is een stadje zoals Genk, niet te ver van Sydney, een van de weinige toenmalige clubs die ook overdag trainde, terwijl bij de meeste clubs de spelers nog een extra job hadden en ze alleen ’s avonds op het veld stonden. Plots besliste men een nieuwe competitie op te richten, de A-League, met clubs in alle grootste steden. Parramatta, bijvoorbeeld, bestaat niet meer. Plots liepen alle contracten af, werden er nieuwe looncriteria afgesproken, met een salary cap, op twee spelers na aan wie de clubs mogen betalen wat ze willen.

‘Na afloop van mijn contract en het stopzetten van de NSL in het voorjaar van 2004 zat ik, iemand die vanaf de middelbare school meteen het profvoetbal was ingestapt, negen maanden zonder club. Die tijd heb ik overbrugd als vrachtwagenchauffeur voor een elektrozaak rond Sydney. Toen pas besefte ik wat mijn leven had kunnen zijn zonder profvoetbal, en hoe gelukkig ik was geweest dat ik van de middelbare school in het profvoetbal terecht kon. Na die negen maanden kon ik via de eerste keeper van West Coast Mariniers als invallersdoelman aan de slag bij die club. Daar bleef ik vijf jaar, tot mijn avontuur in Turkije. Daarop kon ik weer bij Wellington in Nieuw-Zeeland terecht, waar ik een fantastische goal maakte. Vanuit mijn eigen doel, gedragen door de wind, over de doelman en zo binnen. Je moet weten: een dag met veel wind hier is een doordeweekse dag in Wellington. Mijn laatste club, FC Sydney, geldt als dé topclub in de Liga, samen met Melbourne Victory, nog een club waar ik voor gevoetbald heb.’

Vorig jaar startten jullie moeilijk, nu gaat het een stuk beter. Wanneer voelde je dat er meer in dit team zat?

VUKOVIC: ‘Toen we in play-off 1 vorig jaar goed voetbalden tegen andere topteams groeide dat besef. Veel heeft te maken met geloof in jezelf, en met hard werken. Zoals we willen voetballen moeten we topfit zijn, en dat zijn we. Als je merkt dat iets werkt, ga je daar graag verder in. Elke week zien we de performance-cijfers, hoeveel afstand we afleggen. Elke week worden die cijfers beter.’

De meeste spelers die naar Genk komen, zijn jong en zien het als een springplank naar een grotere club in een ander land. Voor jou is dat omgekeerd. Je kwam pas op latere leeftijd in Europa.

VUKOVIC: ‘Voor mij is dit een droom die werkelijkheid geworden is. Ik kom elke dag fluitend naar de club. Hier voel ik me echt op en top prof, alles is rond voetbal en prestaties georganiseerd. Dit is zonder enige twijfel de beste ploeg waarin ik ooit gevoetbald heb, en ik ben beter dan ooit tevoren. Het enige wat ik mis, is een paar prijzen. Ik kwam naar Europa om eens Europees te voetballen. Dat is gelukt. Ik heb nog nooit in zo’n luidruchtige heksenketel gespeeld als bij Besiktas. Nu willen we ook Europees zo ver mogelijk geraken.’

Blijf je na je loopbaan in Europa hangen, of ga je na je carrière terug naar huis?

VUKOVIC: ‘Toch terug naar huis, al was het maar om het klimaat. In Australië kan je heel het jaar buiten leven. Hier is het wel erg koud. De bekerwedstrijd van vorig jaar tegen Waasland-Beveren, toen we 3-3 speelden, bij nul graden en regen, herinner ik me als de koudste dag uit mijn leven.’