José Mourinho kon na de zege tegen Newcastle even herademen. Hoezo, oorlog met Pogba, Martial en Sánchez? Vanaf komend weekend is het weer ernst, met duels tegen Chelsea, twee keer Juve en vlak voor de volgende interlandbreak de derby bij Manchester City.
Raar volkje, de fans van Manchester United. Toen tien dagen geleden de dag voor de wedstrijd tegen Newcastle United uitlekte dat José Mourinho mocht vertrekken, nieuws dat ’s anderendaags door de club in een privégesprek met de Portugees werd ontkend, sprak het publiek openlijk zijn steun voor de omstreden coach uit. Dat bleef zo, ondanks een 0-2 tussenstand aan de rust.
En het werd nog intenser, toen net voor affluiten de 3-2 op het bord verscheen. Dankzij Alexis Sánchez, de duurste underperformer op de Britse velden (toch qua salaris). Zo blij waren de fans, met wat pas de tweede thuiszege van het seizoen was, dat Mourinho als een triomfator van het veld ging.
Achteraf zei Romelu Lukaku niet onterecht: ‘Zo zouden we altijd moeten spelen.’ Aanvallend, bedoelde hij, zonder handrem, met Paul Pogba in een glansrol, net als Anthony Martial.
En Sánchez, waarvan fans inmiddels aan het uitrekenen zijn hoeveel hij de club kost per doelpunt. Astronomische cijfers. In januari krijgt de Chileen er nog eens een extra bonus bovenop. Dankzij het systeem, niet op basis van zijn prestaties.
Hoog tijd is het voor wat United medio augustus aankondigde, maar nog altijd niet doorvoerde: de komst van een directeur voetbal. Eentje die de lijn van de club kan bewaken. Want nu gaat het eigenlijk een beetje alle kanten op. De manager bepaalt alles, van aankoopbeleid, tot manier van voetballen én de jeugdopleiding.
Zo heeft United altijd gewerkt, al 140 jaar. De gaffer was de baas. Soms lukte dat goed, met Matt Busby, en Sir Alex Ferguson, soms waren er zeer donkere periodes, zoals in de jaren zeventig, toen de club even zakte naar tweede klasse omdat er geen goeie opvolger voor Busby was. Door zo’n moeilijke periode ging United ook toen Sir Alex ermee stopte.
Met Mourinho leek de vrije val gestopt, vorig seizoen werd hij nog vicekampioen na een forse investering op de transfermarkt, maar dit seizoen is het belabberd.
José als head coach, en niet langer de manager, zou dat de oplossing zijn? Deze zomer dachten de Amerikaanse eigenaars nog van wel. Veel namen passeerden de revue, die van Monchi (AS Roma) bijvoorbeeld, en die van Fabio Paratici, de sportdirecteur van Juventus. Edwin van der Sar werd ook genoemd, maar bleef liever bij Ajax.
Gary Neville zei het ook al: het probleem van United zit niet bij Mourinho, maar hogerop. In de manier waarop de club wordt geleid. Maar zou Mourinho kunnen werken met zo iemand? Bij Chelsea lukte dat niet, niet met Avram Grant, evenmin met Michael Emenalo. Real zette Jorge Valdano voor hem opzij. In Inter werkte hij nauw samen met Marco Branca, maar toen kwamen ook vooral late twintigers of prille dertigers ( Motta, Eto’o, Lucio, Milito). Wie was daar toen baas, vraag je je af…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
