Met de contractverlenging van Roberto Martínez heeft de voetbalbond aan de vooravond van het WK gekozen voor stabiliteit en duidelijkheid. Daar is op zich niets mis mee en het bant alvast de speculaties die onvermijdelijk zouden opduiken indien er was gewacht tot na het wereldkampioenschap. Algemeen werd aangenomen dat de Spanjaard naar de Premier League zou terugkeren, maar tijdens een bezoek aan de redactie van Sport/Voetbalmagazine, in oktober vorig jaar, zei Martínez zich uitstekend te voelen in België, veel beter dan in Engeland. Het klonk bijna als een liefdesverklaring.
Roberto Martínez moet nu vooral de juiste balans vinden.
Roberto Martínez is een beheerste, innemende man. Hij kent zijn wereld. In tegenstelling tot zijn voorganger Marc Wilmots laat hij de mensen rond zich zelfstandig werken, zijn komst werd door hen al van in het begin als een bevrijding ervaren. Martínez verdiept zich op een gepassioneerde manier in alle geledingen van het Belgisch voetbal. De spelers, zo is althans uit een aantal gesprekken gebleken, staan achter hem, al moet je dat soort uitspraken altijd relativeren. Nog niet zo lang is het geleden dat Kevin De Bruyne een pleidooi hield voor meer duidelijkheid op het veld. Hij stelde vast dat het systeem te veel haperingen vertoont. Martínez was niet blij met die kritiek, maar haastte zich om alles onder tafel te vegen.
Niet gemakkelijk verliep voor Roberto Martínez de zoektocht naar het juiste evenwicht, te veel wisselvalligheid zat er in de prestaties. Dat is niet nieuw. In de voorbije twee jaar maakte Martínez een degelijke maar zeker geen overweldigende indruk. Op geen enkele manier kreeg je de indruk dat hij voor een meerwaarde zorgde, tactisch innoveerde en het niveau optilde. Maar hij deed ook weinig verkeerd. Bij zijn aanstelling bleef de Spanjaard heel bescheiden. Zo zei Martínez dat hij meer voor evolutie dan voor revolutie opteerde. Die kwam er mondjesmaat. Maar het proces is nog lang niet ten einde, ook al is er op tactisch vlak vooruitgang gemaakt. Het allerbeste halen uit deze al zo vaak bejubelde generatie wordt zijn uitdaging, zegt de bondscoach verderop in dit blad. Al het talent samen laten renderen, noemde hij al van in het begin een van zijn eerste werkpunten. Nu, vervolgt hij, wil hij met deze ploeg een goed concept uitwerken en defensief nog homogener worden. Martínez moet vooral de juiste balans vinden.
Tijdens het WK kan het werk van Roberto Martinez pas echt beoordeeld worden. Dan ligt de waarheid alleen op het veld. Met minder dan een kwartfinale is niemand tevreden. Een tegenvallend WK schudt gegarandeerd de kaarten weer door elkaar. Dan moet er weer gepraat en allicht betaald worden. Het is een (berekend) risico dat de voetbalbond met deze contractverlenging neemt.
Nog twee wedstrijden en de lichten van deze competitie worden gedoofd. Dan is het tijd voor balansen. De dertien trainerswissels die er dit seizoen in eerste klasse A zijn geweest tonen dat er weinig is veranderd. Bij de zestien clubs waren tijdens het kampioenschap 29 hoofdtrainers aan de slag. Veel verhalen over continuïteit verzanden steeds weer in kortzichtigheid. Ook dat is van alle tijden.
Meer dan ooit rijst niettemin de vraag in hoeverre trainers ook echt worden gescreend. Van de clubs die op 28 juli aan de nieuwe competitie zullen beginnen doen dat er, in vergelijking met één jaar geleden, twaalf met een nieuwe trainer, nu ook Ricardo Sá Pinto de baan moet ruimen voor Michel Preud’homme. Die overgang lijkt in de maak. Niet gemakkelijk zal het voor de Standardtop zijn om dat uit te leggen en in te kleden. Ook al is de succesrijke Portugees een ongeleid projectiel waarop je moeilijk vat krijgt.
Bestuurders zijn heel snel met het maken van trainersrapporten. Zelf hebben ze het geluk dat ze amper worden geëvalueerd.
