Na een wisselvallig 2017 is Charline Van Snick het nieuwe seizoen begonnen met een bronzen medaille. Het geeft haar vertrouwen voor het EK in Tel Aviv, eind april.
De carrière van Charline Van Snick is doorweven met rode draden. Haar hekel aan het toernooi van Parijs, waar de judoka in februari voor de vierde keer in haar carrière naast een medaille greep, is er één van. Maar haar vermogen om weer recht te krabbelen na grote ontgoochelingen is een andere. Na de Spelen van Rio, waar ze uitgeschakeld werd in de eerste ronde, besloot Van Snick van categorie te veranderen en stapte ze over van de -48 naar de -52 kilogram. Ze sloot het jaar af in de top acht. Na het EK en WK 2017, waar ze de tatami respectievelijk in de eerste ronde en de zestiende finales moest verlaten, trok de sportvrouw haar blauwe judopak meteen weer aan. En onmiddellijk won ze haar eerste grandslam in Abu Dhabi. Nu ze de ontgoocheling van Parijs achter zich heeft gelaten, moet ze – zo wil de Van Snicklogica – uitpakken op het EK van Tel Aviv, dat begint op 26 april.
Ik zeg graag wat ik denk, ook als iets me niet aanstaat.’ Charline Van Snick
Abu Dhabi vormde het hoogtepunt van je seizoen 2017. Hoe beoordeel je dat jaar in het algemeen?
CHARLINE VAN SNICK: ‘Het was een overgangsjaar, doordat ik van categorie veranderde. Dat was een grote uitdaging, maar het is duidelijk gelukt. Natuurlijk waren er moeilijkere momenten, met het EK en WK die niet goed zijn gegaan. Afgezien daarvan behaalde ik heel snel medailles op de toernooien waar ik aan meedeed. En op het einde van het jaar won ik voor het eerst in mijn carrière een grandslam door het nummer één van de wereld te verslaan en de tegenstandster die me had uitgeschakeld op het WK. Het niveau lag dus hoog, dat was een heel mooie stap vooruit. In een jaar tijd stond ik in de top acht van de wereld, echt een prestatie.’
Tot 2017 had je het vaak over de moeite die het je kostte om onder de 48 kilo te blijven en de negatieve gevolgen op je leven. Dat zul je niet missen…
VAN SNICK: ‘Helemaal niet, dat was niet meer te doen. Ik zat heel het jaar door extreem te diëten, dat is niet langer het geval. Tegelijk heb ik mijn lichaam moeten aanpassen door spiermassa bij te winnen. En dan zijn er nog al die aanpassingen op het gebied van de regels. Een van mijn favoriete technieken ( het been van de tegenstander tussen haar voeten klemmen en het meisje insluiten door op haar rug te leunen, nvdr) is niet langer toegestaan. Dat speelt in mijn nadeel. Ik moet dus mijn judo aanpassen.’
Gebrek aan erkenning
In je uitlatingen ben je altijd direct. Is dat een manier om in te gaan tegen de politieke correctheid en clichés, alomtegenwoordig in de topsport?
VAN SNICK: ‘Het is, denk ik, belangrijk om met beide voeten op de grond te blijven, te zeggen wanneer iets goed is gedaan, maar ook wanneer het niet goed is. Op het toernooi van Parijs heb ik fouten gemaakt, ik was om verschillende redenen niet in topvorm. Om vooruit te komen moet je evengoed je fouten aanvaarden als je successen vieren. Nu, soms zeg ik ook weleens dat ik het ‘wedstrijd per wedstrijd’ aanpak.’ ( lacht)
Maar je probeert niet naar de mond te praten.
VAN SNICK: ‘Ik zeg graag wat ik denk en ik doe dat ook als iets me niet aanstaat, maar ik denk nu ook weer niet het type te zijn dat heel de tijd klaagt. Ik zeg ook niet alles wat er aan de hand is, media-aandacht is niet altijd efficiënt. Ik heb het voor het eerst in december gedaan, maar het moet niet systematisch worden herhaald. De zaken in der minne regelen is altijd de beste oplossing.’
Je verwijst naar de ceremonie van de Gouden Kimono’s, waar je het halverwege de avond bent afgetrapt nadat de Franstalige judofederatie een ‘ere-dan’ overhandigd had aan Nicole Flagothier, Cédric Taymans en Toma Nikiforov … maar niet aan jou. Waarom besloot je jezelf achteraf te rechtvaardigen in een publieke video?
VAN SNICK: ‘Omdat ik het een groot onrecht vond, een enorm gebrek aan erkenning, en omdat intern erover praten daar niets aan zou veranderd hebben. De feiten lagen achter ons, maar ik voelde dat ik mij moest uitspreken over wat er gebeurd was.’
Heb je daarna nog contact gehad met de federatie?
VAN SNICK: ‘Het leven gaat verder. ( lacht) Er is verder niets gebeurd, ze zijn met een excuus gekomen dat ik niet valabel vind. Daarbij, vanaf het moment dat iedereen bij zijn standpunt blijft, moet je daar overheen om te blijven samenwerken. We zijn niet de beste vrienden ter wereld en zullen dat nooit zijn.’
Vrouwenrechten
Je betaalt een vrij hoge prijs voor je onafhankelijkheid in Parijs, waar je al enkele jaren woont. Sommigen spreken van 2000 euro per maand.
VAN SNICK: ‘Neen, het is meer… ( lacht) Ik heb een pak mensen te betalen: mijn persoonlijke trainer, mijn fysieke en mentale trainer, mijn chiropractor, plus verschillende andere actoren. Een deel is ten laste van de federatie, de rest is voor eigen rekening. Ik bereken niet tot op de cent hoeveel ik uitgeef, want ik investeer in mijn eigen carrière.’
Je deed in het verleden al een beroep op het crowdfundingplatform RisingTrack. Welke alternatieven dienen zich nog meer aan voor jou om het financieel vol te houden?
VAN SNICK: ‘Dit jaar heb ik ook een kalender uitgebracht. Het was niet slecht voor een eerste keer en het was een gelegenheid om de vrouw en vooral de topsporter voor het voetlicht te brengen in een gevechtsdiscipline.’
Merk je evolutie in de erkenning van vrouwen in de sport en de wereld in het algemeen? Dat IJsland als eerste land ter wereld werkgevers verplicht om mannen en vrouwen een gelijk loon te betalen, werd onlangs nog met veel toeters en bellen gevierd.
VAN SNICK: ‘Ik zie dat niet als iets ongelooflijks. Wat pas ongelooflijk was, was dat onze grootmoeders geen stemrecht hadden, niet konden betalen met hun eigen bankrekening … en zeker niet aan judo deden. Er is dus een enorme sociale vooruitgang geboekt en ik blijf liever positief. Nu, het is duidelijk dat er nog altijd meer over de mannen wordt gesproken, zelfs als een vrouw een beter resultaat neerzet.’
Top bereiken
Waarom koos je voor een stage in het hooggebergte om het EK in Tel Aviv voor te bereiden?
VAN SNICK: ‘Het Ecrinsmassief ( in de Franse Alpen, nvdr) is een ongerept gebied dat ideaal is voor bergsport en wandeltochten. Zo’n training is een beetje uit den boze, ik heb dus moeten argumenteren om dit te kunnen doen. Door te variëren in intensiteit, in het bijzonder in het hooggebergte, heb je een betere zuurstofvoorziening dan in het dagelijks leven in Parijs, waar we in de vervuilde lucht leven. Ik ga er aan mijn basisconditie werken, maar ook mentaal is het een manier om mijn grenzen te verleggen. Het klinkt heel plastisch, maar mijn doel in het judo is om de top te bereiken, en ginder ga ik dat doen voor echt.’
Trek je na vorig jaar met wraakgevoelens naar het EK?
VAN SNICK: ‘Helemaal niet, ik ga… om het beste van mezelf te geven. ( lacht) Neen, uiteraard ga ik om te winnen. Ik blijf goed progressie maken, ik weet wat mijn niveau is, maar je moet op de dag van de waarheid alle parameters in rekening nemen, ook de arbitrage.’
