Ook in de lagere regionen van het voetbal bots je soms op verrassende verhalen. Deze week: City Pirates Antwerpen, zonder twijfel de meest sociale en warmste club van het land.
De club met de opvallendste naam uit de hogere voetbalafdelingen (Tweede Amateurs) viert over drie jaar zijn honderdste verjaardag. City Pirates draagt immers de kleuren en het stamnummer van Olse Merksem, ooit een trotse tweedeklasser met in de spits de legendarische Jef Mermans.
‘Veertien jaar terug verkommerde de club in provinciale’, vertelt voorzitter Michel Pradolini in de gezellige kantine van het vroegere Sint-Anneke Sport. ‘De club telde nog slechts 169 leden en stond symbool voor de verloedering van het Antwerpse voetbal in de lagere afdelingen.
‘Mijn zoon speelde bij de jeugd en door gebrek aan trainers besloot ik dan maar zelf zijn team te coachen’, vervolgt hij. ‘Ik had twaalf spelertjes onder mijn hoede met tien verschillende nationaliteiten. Dat gaf nogal wat spanningen, maar het was ook een enorm positieve levensles. Ik heb me nadien geëngageerd om de club weer op de kaart te zetten en als voorzitter de focus te verleggen. Diversiteit moest een sterkte in plaats van een zwakte worden.
‘In een grote stad is er nood aan ploegen naast de topclubs. Die kleinere teams hebben het echter moeilijk. Mensen zakken niet meer af naar het provinciaal voetbal louter en alleen voor het voetbal. Er moet meer zijn: warmte, gezelligheid, vriendschap. Van bij de start hebben we de nadruk gelegd op onze sociale rol.
‘Mijn model was FC St.-Pauli, een club met een rebels tintje en supporters die niet naar de eerste Bundesliga willen promoveren. Niet toevallig uit de havenstad Hamburg. Het maritieme aspect is belangrijk. Ik ben een zeeman.’
Steeds sterker merk
Michel Pradolini is intussen CEO van International Food Services, een cateringbedrijf voor de scheepvaart met een eigen koksschool op de Filipijnen. De naam Pirates is dan ook niet toevallig. ‘Na drie jaar telden we 350 spelertjes in Merksem. De stad Antwerpen zag dat onze aanpak succes kende en vroeg om te helpen om het voetbal op de Linkeroever en de Luchtbal weer leven in te blazen. Later steunden we ook de jeugdwerking van Olympic Deurne, een club van 1906, die tot Olympic Pirates herdoopt werden. De nieuwe naam moest de verschillende wijken omvatten.’
En de filosofie van de club uitademen. ‘Voetbal de motor, sociaal engagement de brandstof, diversiteit de kracht’, was vanaf dag één het motto van de City Pirates. ‘Voetbal heeft voor veel mensen een negatieve bijklank’, weet de voorzitter. ‘Het gaat altijd om veel geld, auto’s en blingbling. Dit is een heel andere wereld. Onze sterkte is onze authenticiteit. Onze mensen zijn gemotiveerd en fier omdat we ergens voor staan. Je bent een piraat, vaart tegen de stroom op, komt voor iets op en hoort bij een grote familie. Ons merk wordt dan ook steeds sterker. We worden zo groot dat we moeten opletten dat we onszelf niet voorbijlopen.
‘Hier op Linkeroever was er niets meer. Alles was kort en klein geslagen. We zijn van op nul herbegonnen. Intussen tellen we over de hele stad 1200 leden en laten we wekelijks meer dan zeventig teams, waarvan twee vrouwenploegen en drie G-ploegen, aantreden in het KVVV en vooral de Belgische voetbalbond.’
99,999 procent
Pradolini vervolgt: ‘Dit is een mooi en warm verhaal, maar het is ook verdomd moeilijk. De velden op de Linkeroever liggen aan de Chicagoblokken, de Luchtbal wordt door sommigen de Bronx genoemd. Relatief kansarme tot zeer kansarme buurten. We tellen ongeveer tachtig nationaliteiten. Dit is een gemeenschap van meisjes en jongens, met of zonder beperking, alle kleuren, van elke achtergrond en overtuiging die samen een hechte gemeenschap vormen. Hier zie je wat voetbal kan teweeg brengen. Er moet samen gespeeld, gewerkt en verbroederd worden.
‘Het is niet alle dagen feest’, waarschuwt hij. ‘Het leven zoals het is. We worden geconfronteerd met jongens met een totaal andere achtergrond die het vaak moeilijk hebben om afspraken en gedragscodes na te komen. En dan heb ik het nog niet over de drugsproblematiek of het religieus extremisme. Een van onze jongerencoaches is een ex-gevangene, een van onze spelers een ex-Syriëganger. Iedereen verdient een tweede kans.
‘Dankzij het voetbal kunnen we vaststellen waar het fout gaat en contact opnemen met mama en papa. We hebben zes mensen in vaste dienst. Vier van hen zijn sociale werkers, van wie er twee betaald worden door de stad. Ze leggen jaarlijks tweehonderd huisbezoeken af.’
Hij stelt ons voor aan één van hen. Yves Kabwe-Kazadi voetbalde nog met de Ivorianen bij SK Beveren. ‘ Radja Nainggolan liep hier rond tijdens zijn jeugd’, aldus Yves. ‘Hij bewijst dat ook jongens uit deze buurt iets kunnen bereiken in het leven. We brengen hen samen via de bal, met het Nederlands als voertaal. We stimuleren vooral zelfredzaamheid. We leren hen sportieve en sociale vaardigheden aan, volgen hun schoolprestaties op, doen aan studiebegeleiding, helpen hen aan werk en begeleiden hen in hun loopbaan naast het voetbal.’
‘Gelukkig zijn veel mensen in deze stad sociaal geëngageerd’, stelt de voorzitter. ‘We hebben iedere week immers 140 trainers en begeleiders nodig voor onze teams. We tellen zo’n tweehonderd vrijwilligers. En elke keer we een jongere op het rechte pad loodsen, voelt dat als het behalen van een titel. Bij veel clubs gaat het om de 0,001 procent die topvoetballer kunnen worden. Bij ons draait het om die andere 99,999 procent.’
Managementschool
Pradolini: ‘Ons werkingsbudget bedraagt ongeveer 800.000 euro. 27 procent gaat naar het eerste elftal, de rest naar de jeugdwerking en de sociale opdrachten. We hebben een stichting opgericht die over deze verhoudingen waakt. In tegenstelling tot veel andere clubs kunnen wij niet leven van de kantine. We hebben veel moslimleden en velen komen, vanwege de alcohol, hier niet binnen. Voor velen van onze leden is 1 euro ook veel geld. We moeten het dus vooral hebben van onze vele partners, die geloven in het piratenproject.
‘Dit is mijn levenswerk, maar het draait niet om mij maar om de diversiteit van de Antwerpse jeugd. Het is soms behoorlijk zwaar, ook financieel, maar ik ben de club vooral heel dankbaar. Ik heb hier leren managen, met mensen omgaan en hen motiveren. Ik gebruik in mijn bedrijf veel van wat ik hier dagelijks opsteek en dat legt me geen windeieren. Dit is de beste managementschool ter wereld.’
