Hoofdredacteur Jacques Sys heeft het in zijn edito onder andere over de voortdurende malaise bij Anderlecht en het ontslag van Trond Sollied bij Lokeren.
Een club uit 1B in de finale van de beker van België, het maakt ergens deel uit van de charme van deze competitie. Maar het is op hetzelfde moment ook een aanfluiting voor de clubs uit 1A die deze competitie niet serieus nemen en vaak met een veredeld B-elftal afwerken. Niet alleen in België, ook in bijvoorbeeld Engeland waar Liverpool zich in zijn obsessieve jacht op de titel uit de FA Cup liet kegelen. Terwijl die toch een mythische klank heeft.
Helemaal vol zal het stadion van KV Mechelen lopen als woensdagavond tegen Union de heenwedstrijd van de halve finale wordt afgewerkt. Het zijn telkens weer lichtstralen in een onzekere toekomst. Met een overwinning in de beker legde KV Mechelen in 1987 het fundament voor een gouden periode. Ook die herinnering zal bovendrijven in de meest nostalgische club van het land. En prachtig wordt het ongetwijfeld volgende week dinsdag in het Dudenpark van Union, of beter in het Joseph Mariënstadion zoals het officieel heet. Een voetbalarena geïntegreerd in een fraaie locatie. In de glorieperiode van Union Sint-Gillis, dat voor de Tweede Wereldoorlog elf keer kampioen werd, kon dit stadion 44.000 mensen herbergen, nu zijn het er nog 8000. Maar onder de vleugels van de Britse gokmiljardair Tony Bloom herleeft de club. Er wordt gedroomd van promotie. En van een nieuwe Brusselse derby.
Dromen van de titel doet Anderlecht na de komst van Fred Rutten. Zo viel het althans op trainingskamp in Spanje te beluisteren. Maar zondag in Gent bleek dat het niet volstaat om op sleutelposities naast het veld een paar wijzigingen door te voeren om de ploeg weer op de rails te krijgen. De problemen zitten dieper. Fred Rutten bouwde meer defensieve zekerheid in, maar naast het gebrek aan kwaliteit kan ook hij niet gekeken hebben. De komende dagen moet blijken of er nog iets in het adresboekje van Frank Arnesen zit. Onzinnig zou het zijn om alle hoop op de schouders van de Oostenrijker Peter Zulj te leggen. Die mag in eigen land tot de beste voetballer zijn uitgeroepen, hij speelde tot dusver voor de middenmoter Sturm Graz. En is intussen toch al 25 jaar.
Trainers kunnen geen mirakels verrichten. Als Lokeren nu na het doorsturen van Trond Sollied van een miscasting spreekt, dan hebben ze dat zichzelf toe te schrijven. Iedereen weet onderhand wel hoe de Noor werkt. Maar clubs voeren in het aantrekken van trainers vaak een hapsnapbeleid. Of vervallen in paniek. Zoals Roger Lambrecht dat nu doet. De voorzitter van Lokeren moet al lang bij zichzelf te rade gaan. Hij zorgde in Lokeren voor een trainerskerkhof. Sinds Lambrecht 25 jaar geleden voorzitter werd voert hij nu de 25e trainerswissel door. Het probleem van alleenheersers is dat ze doorgaans omringd zijn door mensen die hen niet durven tegenspreken.
Na het verlies van Chelsea in de stadsderby tegen Arsenal zei de woedende trainer Maurizio Sarri dat zijn spelers uiterst moeilijk te motiveren zijn en dat hij nooit weet welk gezicht ze zullen vertonen. Soms wordt er ook in dit land in dezelfde termen gepraat. Door Ivan Leko bijvoorbeeld die zondag geen verklaring vond voor de wanvertoning van Club Brugge tegen Sporting Charleroi. En is het ook niet met de instelling van de spelers dat Michel Preud’homme lang bij Standard worstelde? De Rouches voetbalden tegen KV Kortrijk met twee gezichten: overrompelend het eerste halfuur, statisch na de rust. Maar naast de twaalf op twaalf kan niemand kijken. Twaalf punten achterstand telt Standard op KRC Genk, eigenlijk zijn dat er maar zes, in deze formule is alles mogelijk.
Vrijdag speelt Standard op Antwerp dat elf van zijn twaalf overwinningen behaalde nadat het op voorsprong kwam. Zoals ook weer op Zulte Waregem. Maar niemand in de Scheldestad die over méér dan play-off 1 spreekt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
