Jan Hauspie

De laatste voetbaldroom van Wim Schamp

Jan Hauspie Voormalig redacteur bij Sport/Voetbalmagazine.

In Herent wordt Wim Schamp begraven. Reclamemaker, maar ooit ook voetballer.

Hij bruiste van de plannen en dus was hij maar (zo schijnbaar achteloos formuleerde hij het) aan een nieuw boek begonnen: een eenakter waarin Friedrich Engels spreekt tot Karl Marx en de balans opmaakt van wat er honderd jaar later van hun toekomstbegoochelingen was geworden. Zeer hilarische lectuur volgens hemzelf, helemaal niet zwaar politiek geladen en daarom zeer verrassend. Ook over het historische doelpunt van Jürgen Sparwasser in de enige interland ooit van de DDR tegen West-Duitsland, op het WK 1974, zou het gaan.

Wim Schamp was zelf een prima voetballer geweest. Het was ook op het voetbalveld dat onze wegen voor het eerst kruisten, dertig jaar geleden inmiddels. Hij de pas aangetrokken routinier, ik het lokale talent. Zijn eerste oefenduel werd meteen zijn allerlaatste. Na twee minuten brak hij zijn been: hij zou nooit meer voetballen.

Wim bleek gelukkig over nog meer kwaliteiten te beschikken en zou zich dat seizoen nog zeer nuttig maken voor onze club. We waren slechts een derdeprovincialer, maar kenden plots de luxe van een stadionomroeper. Wim tekende present voor elke thuiswedstrijd, nam dan de microfoon ter hand, heette het publiek uitgebreid welkom en riep de ploegopstellingen af. Ik had nog nooit van flamboyant gehoord, maar wist op slag wat het was.

Dertig jaar later, op de dag dat België zijn eerste wedstrijd speelde op het WK in Brazilië, brachten we de middag samen door op zijn terras. Toen we de afspraak maakten, schreef hij dat hij een aantal dossiers opnieuw had opgediept waarin hij net zijn tanden wilde zetten toen zijn ziekte hem zes maanden geleden trof. Een karrenvracht aan informatie, noemde hij het zelf: over omkoopschandalen, corruptie en daarmee gerelateerde misdrijven in Bulgarije, een land waarmee hij zeer vertrouwd was.

Een aantal van die schandalen speelden zich af in het voetbal. Hij had het over de fameuze testwedstrijd België-Bulgarije uit 1965. Gewonnen door de Bulgaren dankzij een doelpunt van de legendarische Georgi Asparoukhov, waardoor België naast deelname aan het WK in Engeland greep. Volgens Wim beschikte hij over een film met exclusieve beelden van die wedstrijd en de leefomstandigheden in het communistische Bulgarije van de jaren 1960, met Russisch commentaar en Engelse onderschriften. Naar zijn mening waren het nooit eerder in West-Europa vertoonde beelden.

Die middag op zijn terras vertelde ik hem dat de door hem als uniek beschouwde beelden vrij eenvoudig te googelen waren. Bij nieuw mailcontact twee maanden later bleek hij de Bulgaarse piste te hebben afgeblazen en maar aan die eenakter met Engels en Marx te zijn begonnen. Het eerste in een rij projecten die hij vastbesloten was af te maken. ‘Redenen genoeg dus om het hier op deze mooie wereld, met zon, zee en strand nog zo lang mogelijk te trekken’, schreef hij, alvorens met een optimistisch ’tot binnenkort’ te besluiten.

Binnenkort heeft geduurd tot vandaag, de dag dat hij wordt begraven. Ik zal er zijn.

Bye, Wim.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content