Henk Houwaart, een Nederlander zonder kapsones

Volgende week vrijdag wordt Henk Houwaart 72 jaar. Dat is hem niet aan te zien.

Vrij en blij heeft Henk Houwaart altijd door het leven gefladderd. Met een stalend humeur en een gulle lach. Het was nooit een probleem hem te interviewen. Houwaart ontving je gastvrij, hij zette hapjes op tafel, ontkurkte een fles champagne, hij is verliefd op het leven. Een Nederlander zonder kapsones. Negen jaar geleden kreeg Houwaart een zware klap toen zijn zoon Henk Junior aan botkanker overleed. Hij draagt het verdriet nog altijd in zich mee. Maar hij laat het niet zien.

Henk Houwaart was veertig jaar trainer. Hij veranderde in die periode 25 keer van werkgever. Zijn grootste successen haalde Houwaart bij Club Brugge waar hij tussen 1984 en 1989 vijf jaar bleef. Sommigen vonden het verbazend dat hij zich zo lang bij blauw-zwart kon handhaven. Eigenlijk paste het trainerschap niet bij bepaalde facetten van zijn karakter. Houwaart hield niet van onrust en polemieken, hij probeerde constant bepaalde fricties te ontvluchten en leek de mentale kracht te missen om voortdurend te reageren. Ook al bestreed hij dat beeld altijd met klem. En zei hij dat hij spelers wel degelijk aanpakte. Onder vier ogen. Vaak was dat niet nodig. Bij Club Brugge beschikte Henk Houwaart over een groep die zichzelf corrigeerde. De spelers apprecieerden zijn tactisch inzicht. Houwaart inspireerde zich op zijn leermeester Ernst Happel, hij kon met een ingreep een wedstrijd doen kantelen. En hij zocht steeds naar spelers met een actie omdat hij dat belangrijker vond dan systemen.

Toch was Henk Houwaart als voetballer heel anders dan als trainer. Toen hij in 1969 bij Club arriveerde was Houwaart een technisch knappe en geregeld scorende middenvelder die zijn gebrek aan snelheid probeerde te camoufleren door constant in beweging te zijn. Er werd naar zijn idee te slap getraind en Houwaart probeerde constant het vuur aan te wakkeren. Door te roepen, door te scheden, door te schoppen. Henk Houwaart was een echte winnaar. Bikkelhard voor zichzelf. Toen hij bij Antwerp voetbalde en in een Europese wedstrijd zijn kruisbanden scheurde, werkte hij met een onvoorstelbare karaktersterkte aan zijn herstel en doorbeet de pijngrens. Tot hij zich bij het onvermijdelijke moest neerleggen en in 1975 een punt moest zetten achter zijn loopbaan.

Anderhalf jaar later begon zijn trainerscarrière bij SK Roeselare. In april jl. eindigde die loopbaan bij de West-Vlaamse eersteprovincialer Zwevezele. Hij vond het niet erg zich in de anonimiteit te begraven. Spijt had Houwaart op sportief vlak maar van één ding: dat hij na zijn periode bij Club Brugge nooit meer de kans kreeg een topclub te trainen.