Henri Michel: een Kanarie vloog heen

© BELGAIMAGE

Hij stond symbool voor het succes van FC Nantes in de jaren 70, was een icoon van de Franse nationale ploeg en verdiende respect over heel Afrika. Met Henri Michel (70) overleed een grote naam van het Franse voetbal.

‘Een legende gaat heen’, schreef FC Nantes op zijn website. Die legende heet Henri Michel. De 70-jarige Fransman blies vorige dinsdag zijn laatste adem uit. Toevallig werd hij drie dagen eerder verkozen tot beste speler uit de geschiedenis van de Kanaries, de bijnaam van FC Nantes, op de 75e verjaardag van die club.

Henri Michel drukte zijn stempel op het Franse voetbal. Hij werd alom gerespecteerd en zijn kwaliteiten op het veld waren wijd en zijd bekend. ‘Hij was bijzonder begaafd. Zijn elegantie was zeldzaam en zijn techniek uitzonderlijk’, zegt zijn voormalige ploegmaat Maxime Bossis in Le Monde.

Opgeleid in het zuiden van Frankrijk kwam Michel in 1966 naar Nantes. Hij was toen negentien. Hij wist zich bij de Kanaries snel door te zetten en droeg er meermaals de aanvoerdersband. Als middenvelder belichaamde hij het spel van Nantes, dat gekenmerkt werd door beweeglijkheid en passenspel en dat de club in de jaren 70 een mooi palmares schonk. Als drievoudig kampioen van Frankrijk (1973, 1977, 1980) bleef Michel trouw aan geel-groen tot het eind van zijn carrière in 1982. Hij droeg ook 58 keer het shirt van de nationale ploeg. Het was trouwens bij Les Bleus dat hij in 1983 aan zijn tweede loopbaan begon. Als bondscoach van de olympische ploeg leidde hij Frankrijk naar goud op de Spelen van 1984. Nadien nam hij de nationale ploeg over, waarin dan onder meer Michel Platini, Luis Fernandez en Dominique Rocheteau speelden. Die generatie bereikte de halve finales op het WK in 1986 (brons tegen België). Michels verhaal bij Les Bleus liep slecht af toen hij Frankrijk niet wist te plaatsen voor het EK van 1988. Eind 1987 werd hij uit zijn functie ontheven.

Maar Michel vecht snel terug. Na een lastige passage bij PSG trekt hij naar Afrika en dat continent zal hij nauwelijks nog verlaten. Tussen 1994 en 2012 wisselt hij de job van clubtrainer (Aris Saloniki, Raja Casablanca, Mamelodi Sundowns en andere) af met die van bondscoach (Kameroen, Marokko, Verenigde Arabische Emiraten, Tunesië, Ivoorkust, Equatoriaal-Guinea en Kenia). Hij maakt enkele mislukkingen mee maar ook vele successen. ‘Ik heb fantastische ervaringen gehad en buitengewone dingen meegemaakt’, vertelde hij in september 2016 aan L’Equipe. Hij behoort tot het kransje van trainers die met vier verschillende landen aan een WK deelnamen: Frankrijk (1986), Kameroen (1994), Marokko (1998) en Ivoorkust (2006). Zijn laatste avontuur beleefde hij met Kenia. Aan die samenwerking maakte hij een eind in augustus 2012. Enkele jaren later vertelde hij aan L’Equipe dat hij een terugkeer in het voetbal niet uitsloot: ‘Zeg nooit nooit. Op dit moment herstel ik van mijn ziekte en profiteer ik van het mooie weer.’ Die ziekte besliste er evenwel anders over.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content