Redacteur Peter T’Kint reist tijdens het WK 2014 door Brazilië en houdt een dagboek bij voor sportmagazine.be.
Schijn bedriegt. We schreven het u gisteren al, we hadden weinig vertrouwen in ons hotel. Niet zo ver van het strand, met een klein zwembadje en een leuke patio, op beeld zag het er allemaal zeer mooi uit. Een eind weg van het centrum van Fortaleza, maar dat hoeft niet altijd een nadeel te zijn. Maar dat – ook gisterenavond – de taxichauffeur alle moeite had om het te lokaliseren, het was een buurt waar hij met zijn zeven jaar beroepservaring nog nooit was geweest, versterkte ons vertrouwen niet.
Maar achter de omheining van het Saraguaba Beach Hotel, schuilde een wondere wereld van warmte en hartelijkheid. We kregen na veel zoeken en gesukkel en bellen om het adres te vinden, een warme welkom, een andere kamer, en neen, eten was er om dat uur niet meer, maar een stukje brood en wat bier, zou dat niet helpen?
Wat bier werd uiteindelijk veel bier. Iets na tienen stuikten Brazilianen binnen die naar de match waren geweest. Iets over elven doken vervolgens ook Mexicanen op.
Het werd een vrolijk gesprek, in een mengelmoes van Spaans en Portugees. Aan de aangerukte tequila hebben we ons niet gewaagd, dat leek, na een dag zonder veel voedsel, te gewaagd. Het bier smaakte wel.
We hadden het over politiek, structuur, hun land, ons land. We moesten zeer rijk zijn, vonden ze, dat we ons al die taalstudies konden veroorloven. Brazilië is een eentalig land, weinigen spreken meer dan Portugees. Eén, omdat het niet hoeft, je hebt hier toch alles, een land dat een continent is. Maar twee, omdat het niet betaalbaar is. Het secundair onderwijs haalt geen goed niveau en privécursussen zijn onbetaalbaar.
Hoeveel een jaar avondonderwijs ons kostte, vroeg Geraldo? Zo’n 450 reais (150 euro) waarvan de helft door de overheid wordt gesubsidieerd met opleidingscheques, antwoordden we.
Hij slikte even. Dat betaalt hij voor één maand in een privéschool. Alleen de elite kan tweetalig zijn, want Engels op school. Vergeet het.
Hoeveel het inschrijvingsgeld aan de universiteit ons kostte? Een goeie 1800 reais (600 eruo), antwoordden we. Per maand, vroeg Geraldo. Neen, per jaar.
Hij verslikte zich in zijn pintje.
Hoe wil Brazilië dan ergens raken, vroegen ze zich af.
Dit land is beter af dan zijn buurlanden, ongetwijfeld. Dat beseffen ze ook. Ze delen de mening van een Belg die we hier al spraken. Gooi wat in de Braziliaanse grond, en het groeit. Ze hebben alles, grondstoffen, olie, vruchtbare grond. Wat ze missen is ernst, bij de politici, om het te laten renderen, en een plan, een economisch project, het stimuleren van de bevolking om er ook wat mee te doen. Een project om van dit land een echte macht te maken.
De elite wil verandering, die stemt in oktober niet op Dilma. Het is die elite die naar het stadion komt. Daarom is Dilma zo discreet aanwezig op dit WK, geen beelden, geen speeches. Omdat ze weet dat ze dan wordt uitgefloten. De achterban van Dilma, ook hier in het noorden, woont om de hoek van ons hotel, in de favella, in barre omstandigheden. Zij leven van de diverse sociale plannen. Die zijn mooi, maar dit land heeft meer nodig, vinden Geraldo en zijn vrienden.
De Mexicanen knikten, het was voor hen ook allemaal herkenbaar. Ook zij moeten hun gezondheidszorg privé bekostigen, ook zij moeten geld investeren in privéonderwijs, omdat de overheid in die taken tekort schiet.
Even werd het stil, de ernst zette iedereen aan het denken, we schuifelden wat ongemakkelijk, beschaamd om zoveel privileges.
Maar toen zette Geraldo in, met een zware bas.
Eu sou Brasileiro! Com muito orgulho! Com muito amor!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier