Michael Goolaerts: de laatste koers van een fietsende engel

© BELGA IMAGE
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Terwijl Peter Sagan de wedstrijd van zijn leven won, verloor Michael Goolaerts (23) tijdens Parijs- Roubaix de race tegen het leven.

Hoe indrukwekkend de zege van Peter Sagan ook was, het échte gevecht onttrok zich zondag aan het zicht van de camera’s. Een doodsstrijd van een jongeman, getroffen door een hartstilstand. Een strijd die hij ’s avonds laat zou verliezen. En een stralende lentedag voorgoed bedierf.

Vijf uur eerder had Sagan met een pauselijke buiging de enthousiaste menigte in de velodroom begroet. Vijf uur eerder hadden de organisatoren de podiumceremonie met alle toeters en bellen en opspattende vlammen toch laten plaatsvinden. Vijf uur eerder had Silvan Dillier medevluchter Sagan omschreven als een mix van een duivel en een engel.

Op dat moment leek het gevecht van die echte engel, Michael, voor de heren van ASO niet meer dan een koersfeit, als was het een van de tientallen lekke banden en valpartijen. Zoals op de eerste kasseistrook, meer een akker dan een weg, bezaaid met stenen. En dus stuiterde de helft van het peloton in de gracht. Een veegmachine de kasseien nog vlug laten schoonmaken, na de ochtendlijke regen? Non monsieur, het was misschien ten koste van het spektakel gegaan.

Ironisch genoeg viel Goolaerts – al dan niet na of voor zijn hartstilstand – op een volgende secteur. Een rechte weg, tussen niets en nergens, waar weinig modder te bespeuren viel. Enkele seconden kwam hij in beeld, zijn armen uitgestrekt op het gruis.

Toch ging het schouwspel voort. Want de koers, zo luidt het cliché, die stopt voor niemand. De tijd stilzetten doen renners en volgers pas na de aankomst. Ook omdat ze ervoor de ernst nog niet beseften, of niet op de hoogte werden gebracht. Zo strompelde Goolaerts’ teamgenoot/kameraad Stijn Steels verder. Om als allerlaatste, op vijftig minuten van Sagan, te arriveren, volledig uitgeput even proevend van de hemel op de piste van Roubaix. Zo denderde ook ploegmaat Wout van Aert verder richting een mogelijke podiumplaats – kunstmatige vreugde die hem door een nukkige ketting werd bespaard.

Goolaerts’ kamergenoot, Stijn Devolder, was dan al lang afgestapt. Net nadat hij Michael had zien liggen, en het beeld weer opdoemde van Frederiek Nolf. De boezemvriend die hij in 2009 al had verloren, overleden tijdens zijn slaap. Aan een hartstilstand.

Een wonde die bij Nolfs ouders nu weer wordt opengereten, zoals bij die van Daan Myngheer. Die stierf in 2016 tijdens het Internationaal Wegcriterium, ook na een hartfalen. Een dag eerder was Antoine Demoitié verongelukt, na een aanrijding met een motor tijdens Gent-Wevelgem.

Cynisch toeval: onlangs, twee jaar na hun dood, tweette hun coach Kristof De Kegel: ‘Ik ben er zeker van dat ze daarboven nog altijd fietsen.’ Met daarbij een cartoon waarop Antoine en Daan arm in arm, helm op het hoofd, vanop een wolk naar een koers kijken. Diezelfde De Kegel kreeg zondag weer een verschrikkelijk bericht. Dat de dood, onzichtbaar sluipend in de berm, opnieuw een van zijn poulains had weggerukt.

Er rest hem, de familie en vrienden van Michael, slechts een troost: dat die voortaan samen met Daan, Antoine, Frederiek, en andere veel te vroeg gestorven renners, fietst. Als een engel, in de hemelvelodroom.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content