Rik Van Cauwelaert

De echte opdracht van Di Rupo

Rik Van Cauwelaert Rik Van Cauwelaert is directeur van Knack.

Elio Di Rupo is beschikbaar mocht het staatshoofd hem met een opdracht willen belasten, hetzij die van formateur hetzij die van informateur. Dat was het signaal dat afgelopen vrijdag door de PS werd uitgestuurd.

Doch de Parti Socialiste is geen partij. De PS is een communicatiebureau, met slechts één klant: Elio Di Rupo. En die klant mag, althans bij de francofone publieke opinie, geen merkschade oplopen.

Het afgelopen jaar heeft de PS-machine op volle toeren gedraaid om Elio Di Rupo zonder schrammen door de formatiecrisis te loodsen. En dat is grotendeels gelukt, omdat bij de minste twijfel Di Rupo zich terugtrekt achter het front van de Franstalige partijen. Een front dat hij zelf, als een soort politieke bunker, heeft opgetrokken.

En zo ging het ook vorige week, nadat koninklijk onderhandelaar Wouter Beke in de loop van donderdag had aangekondigd zijn opdracht te willen afronden. Beke had een uitvoerig document klaar met daarin een zo breed mogelijk denkraam voor een staatshervorming. De onderhandelaar zou dat document aan het staatshoofd overhandigen. Doch Elio Di Rupo wilde vooral weten wie die tekst, op de koning na, in handen zou krijgen.

Na zijn Franstalige collega’s te hebben gehoord en omdat hij niet gerust was op de wending die de politieke crisis kon nemen, liet Di Rupo diezelfde avond nog een brief afgeven aan Beke waarin hij benadrukte dat hij zich door geen van diens voorstellen gebonden achtte.

Di Rupo was als de dood dat sommige van de denkpistes in verband met de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en in verband met een hervorming van de financieringswet die de afgelopen weken uitvoerig waren besproken, in de openbaarheid zouden geraken. Want in geen geval mag in de Franstalige publieke opinie de indruk ontstaan dat de PS-voorzitter op een of andere manier zou zijn meegestapt in de hervormingslogica van de Vlamingen, laat staan die van Bart De Wever en diens N-VA.

Tijd winnen en het afschermen van Wallonië en Brussel voor een staatshervorming die onvermijdelijk ook op een sanering neerkomt, daar komt het voor de PS op aan.

De stelregel dat de staatshervorming de Franstaligen geen cent mag kosten, ooit verwoord door de grondwetspecialist en CDH-senator Francis Delpérée, is voor de PS-top een politiek dogma geworden.

De federale regering stelt graag riante groeicijfers in het vooruitzicht, een groei die vooral in het noorden van het land wordt gerealiseerd, in de slipstream van Duitsland, en ook een gevolg is van tal van investeringen door de deelgebieden en lokale besturen. Dat moet de indruk versterken dat die staatshervorming niet meteen aan de orde is.

Nochtans staat de federatie voor een kolossale inspanning. De inspanning uitgetekend door de Hoge Raad van Financiën en overgemaakt aan de Europese controleurs komt erop neer dat het Belgische primaire saldo – dat is de begroting zonder de intrestlasten – dat al twee jaar in het rood staat, tussen 2011 en 2015 met 4,2 procent van het bruto nationaal product moet worden verbeterd. En dat op een moment dat, volgens het Cerpe (het onderzoeksinstituut van economen van de universiteit van Namen) Wallonië een negatief primair saldo van maar even 6,2 miljard euro laat optekenen. Volgens de Naamse studie boerde Wallonië er sinds 2006 met 4,5 miljard euro op achteruit. Wat meteen verklaart waarom de PS zal blijven weigeren om zich te engageren in een staatshervorming, ook al is die noodzakelijk wil men de federatie overeind houden, zelfs voor het ratingbureau Standard & Poor’s.

Het mag daarom duidelijk zijn dat als Elio Di Rupo laat weten beschikbaar te zijn, hij dan beschikbaar is om elke poging tot verregaande staatshervorming vakkundig af te blokken.

Rik Van Cauwelaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content