Voormalig minister en partijvoorzitter Frank Vandenbroucke vertrekt uit de politiek. En niemand die hem tegenhoudt.
Hij kon de mensen om zich heen danig op de zenuwen werken. En dan vooral zijn eigen partijgenoten. Want Frank Vandenbroucke (SP.A) had altijd gelijk. Daar was hij niet alleen zelf van overtuigd, dat was meestal ook zo. En wat had het dan voor zin om zijn stellingen en plannen af te zwakken louter om zijn collega’s te behagen? Daar werd het land toch niet beter van?
Ook tijdens regerings- en andere onderhandelingen wekte zijn starre houding vaak wrevel op. In de eerste plaats bij de SP.A-leiding, want die was meestal wél bereid om een compromis te sluiten. Dus gebeurde het wel eens dat potentiële coalitiepartners geamuseerd zaten te kijken naar gênante discussies tussen Vandenbroucke en zijn partijvoorzitster. Door de jaren heen werden er ook met de regelmaat van een klok bemiddelaars van het hoofdkwartier naar Vandenbroucke gestuurd. Om hem over te halen toch wat water in de wijn te doen, al was het maar een klein beetje. Maar dat haalde allemaal niets uit.
Dan maar de korte pijn, moeten ze bij de SP.A gedacht hebben: na de Vlaamse verkiezingen van 2009 mocht Frank Vandenbroucke geen minister meer worden. Een groot affront, dat hem zowel bij socialistische hardliners als bij het grote publiek meteen tot een martelaar maakte. Maar dat had de SP.A ervoor over. Alles was beter dan nog een zenuwslopende regeerperiode, want de partij vreesde dat Vandenbroucke voor stampij zou hebben gezorgd in de toch al benarde coalitie met de N-VA. Dus vegeteerde Vandenbroucke de laatste jaren op de Senaatsbanken, terwijl hij in de media af en toe nog eens goed gas gaf. Met een exposé over de asociale standpunten van de N-VA, bijvoorbeeld, of een essay over de toekomst van Europa. Maar nooit met kritiek op zijn eigen partij. Zo loyaal was hij wel.
Frank Vandenbroucke is nooit een groot leider geweest, en ook al geen ploegspeler. Maar als geen ander wist hij medewerkers en andere toehoorders warm te maken voor zijn tot in de details uitgewerkte plannen. Ook collega’s als Kris Peeters (CD&V) en Dirk Van Mechelen (Open VLD) genoten ervan met hem samen te werken. Want Vandenbroucke wist waar hij over sprak en dacht verder dan de volgende verkiezingen.
Politici als Vandenbroucke zijn tegenwoordig bijzonder schaars in de Wetstraat. Terwijl veel van zijn collega’s veeleer in communicatie dan in inhoud uitblinken, is hij in de eerste plaats een socialist met een mening, een man die precies denkt te weten waar het met onze samenleving naartoe moet. En dat is voor een politieke partij een pak moeilijker om mee om te gaan dan een minister die elke week wel met een nieuw voorstel een gooi naar De Laatste Show doet. Maar het zijn wel mensen als Vandenbroucke die hun partij van een stevige fond kunnen voorzien, en laat dat nu net zijn wat de traditionele politieke stromingen vandaag zo nodig hebben. Een partij met een zelfverzekerde leider en een ideologische drive hoeft niet bang te zijn van zulke tegendraadse medestanders. Nee, een partij die recht in haar schoenen staat, koestert koppigaards als Frank Vandenbroucke. Zelfs als hij vaak niet te harden is.
Ann Peuteman
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier