Een beetje hoop

De Taliban vindt dat de Afghaanse samenleving opnieuw decadent wordt.

‘Kinderen en kleine meisjes, die nu in hun zwarte uniformen en met witte hoofddoek ’s morgens vroeg door de straten van Kaboel naar school lopen, giechelen, lachen en praten luidruchtig met elkaar. Dat kan in de toekomst de situatie van de vrouwen veranderen,’ begint een artikel op de voorpagina van een krant in Kaboel. Tot zover de positieve noot van het artikel, daarna beginnen de bedenkingen.

De journalist stelt zich vragen of de ontwikkeling niet te vlug gaat. Het is momenteel voor vrouwen nog steeds verboden om in het openbaar een al te vrolijk gedrag ten toon te spreiden. Een traditie die zo ingeburgerd zit dat er zelfs nooit vragen worden bij gesteld. En hoe hou je dan giechelende meisjes later weer in toom? ‘Gaat de evolutie niet te snel?’ vraagt de krant zich af. Maar vooral de Taliban reageert scherp op de lachende meisjes. Dat kan niet! En zoals de Taliban momenteel aan macht wint, is iedereen beducht voor tegenspraak.

De Taliban vindt dat de Afghaanse samenleving opnieuw decadent wordt. En deze meisjes zijn daar een symptoom van. Trouwens ze hebben een efficiënte manier om die vrolijkheid op te lossen. Vroeger gooiden ze zuur in het gezicht van schoolgaande meisjes. Momenteel spuiten ze een soort gifgas, waardoor de meisjes bij gebrek aan zuurstof sterven. Of zoals de Taliban verleden week in een klasje met meisjes van ongeveer 12 jaar oud in Chakardara de meisjes aan een fles liet ruiken.

‘Parfum!’ stelden ze. Elk meisje dat nieuwsgierig zijn neusje boven de fles had gehouden, moest in allerijl naar het ziekenhuis worden overgebracht. Gelukkig bleek het gif niet al te ingrijpend en vielen er geen dodelijke slachtoffers.

‘Maar hou het aub stil,’ zei de directeur van de getroffen school gisteren terwijl hij ons indringend aankeek, ‘anders komen geen kinderen meer naar onze school en het is nu al zo moeilijk om de families te overreden om hun meisjes naar school te krijgen. Ik praat daar liever niet meer over. En ik wil geen aandacht trekken en de Taliban nog meer uitdagen.’

Het analfabetisme is, vooral in landelijke gebieden in Afghanistan, nog altijd indrukwekkend hoog. Dertig kilometer buiten de hoofdstad, kunnen slechts een heel klein procent mensen lezen en schrijven. En vul dat klein procent maar mannelijk in. Voor de meeste meisjes en vrouwen nog steeds een taboe.

‘Ik ben dertig jaar, denk ik, heb negen kinderen.’ Over dat laatste twijfelt Hafeza niet. Over haar leeftijd wel, omdat geen enkele vrouw precies weet hoe oud ze is. Met heel veel moeite kreeg ze toelating van haar man en schoonvader om naar een literacy klasje in het dorp te komen. Anderhalf uur per dag zit ze samen met nog een zestiental andere meisjes en vrouwen en spant zich ernstig in om eindelijk ooit het woord ‘hospitaal’ op een bord te kunnen lezen. En dat is toch een beetje hoopvol.

Jennie Vanlerberghe