Een overgangsrit in het prachtige decor van het Centraal Massief? Of loopt er toch een klassementsrenner op een boobytrap in deze valstriketappe?
‘Ik hoop dat niemand deze rit zal verkennen’, vertelde Christian Prudhomme na de voorstelling van La Grande Boucle in oktober. Hij verheugt zich op wat hij ‘de grootste valstriketappe’ van deze Tour noemt. En tegelijk een van de mooiste. Volgestopt met wolfijzers en schietgeweren, in een nog onbezoedeld natuurdecor van de Aveyron, Lozère en Haute-Loire. ‘D’une beauté totale’, aldus Prudhomme.
De startplaats Laissac-Sévérac l’Eglise is een van de tien nieuwe villes étapes in deze Tour. Zoals veel nieuwe startlocaties een piepkleine gemeente: amper 2100 inwoners. Toch wordt er al sinds de vijftiende eeuw elk jaar de grootste beestenmarkt van Frankrijk gehouden. Bij wielerfans is Laissac dan weer bekend om zijn mountainbikerace, die Jean-Christophe Péraud, de tweede van de Tour 2014, vijf keer op zijn naam schreef. In juni 2016 vond er ook het WK marathon mountainbike plaats, gewonnen door de Portugees Tiago Ferreira.
Cowboys en indianen
Na de start krijgen we allicht een bijzonder boeiend razendsnel openingsuur – leve de integrale live-uitzendingen! – met aanvallen ritwinstjagers. Na de eerste vlakke twaalf kilometer gaat het zeven kilometer in dalende lijn, om dan de Montée de Naves d’Aubrac aan te snijden: eerste categorie, 8,9 kilometer aan 6,4 procent.
Voor niet-klimmers een nachtmerrie, zo’n start bergop. Skyrenner Luke Rowe verwoordde het onlangs in zijn column op CyclingWeekly treffend: ‘Al aan de start weet je dat je een verschrikkelijk eerste uur zult beleven. En dat zie je ook aan de collega’s. De zware en grote jongens zijn nerveus omdat ze in een deftige groep naar boven willen klauteren, de baroudeurs zijn nerveus omdat ze in de goede ontsnapping willen zitten en de klassementsmannen zijn nóg nerveuzer omdat ze verrast kunnen worden door onverwachte aanvallen.’
Dat uitgerekend een Skyrenner dat zegt, is geen toeval. Kopman Chris Froome verloor vorig jaar de Vuelta immers door de zogenoemde ‘Hinderlaag bij Formigal’ – het kon de titel van een western geweest zijn. Cowboys Alberto Contador, Nairo Quintana en Alejandro Valverde schoten toen in een ogenschijnlijke ongevaarlijke etappe van 118 kilometer het peloton aan flarden. Froome en zijn Sky-indianen lieten zich verrassen en zagen Contador en co niet meer terug. Resultaat in deze Froomigal-etappe: tweeënhalve minuut aan de broek.
Dit jaar overkwam de Britse zwarthemden hetzelfde op de voorlaatste dag van de Ronde van Catalonië. Opnieuw Movistar knalde al op de eerste klim en afdaling het peloton uit elkaar. En weer zat Froome te ver. Schade: ruim 26 (!) minuten. De afstand van die rit? 189 kilometer. De lengte van deze Touretappe? 189,5 kilometer. Puur toeval natuurlijk, maar hopelijk voor de Brit geen voorteken.
Vuurgevecht
Een verrassing was het dus niet, toen Froome na de parcoursvoorstelling van de Tour zei dat ‘sommige etappes de klassementsrenners bijna smeken om aan te vallen. An interesting challenge.’
Aanvallen zal in deze rit, als het vuurgevecht bij de Naves d’Aubrac uitblijft, zeker gebeuren in de finale, op de verraderlijke Col de Peyra Taillade, een nieuwe col in de Tour, wel al op het parcours van de Dauphiné in 1997, een rit gewonnen door Vjatsjeslav Jekimov. Toen al schrokken de renners. Nochtans niet onoverkomelijk – 8,3 kilometer aan 7,4 procent – maar wel een smal weggetje waar positionering cruciaal is. Zeker op het heel steile middenstuk: twee kilometer aan ruim 10 procent, met een piek tot 14 procent.
Opvallend: op Strava, het onlineplatform waarop je je fietstochten kunt uploaden, staat de KOM (de snelste tijd ooit) van het steilste deel van de Peyra Taillade op naam van Romain Bardet. De régional de l’étape, geboren in Brioude en nu wonend in Clermont-Ferrand, haalde er in augustus 2015 een gemiddelde van … 12 kilometer per uur. In de Dauphiné van 1997 moesten sommige renners er zelfs voet aan de grond zetten, wegens onaangepaste versnelling op de fiets.
Laatste springplank
Na de top rest nog een 30 kilometer lange, smalle afdaling tot de aankomst in Le Puy-en-Velay, een halte voor pelgrims op weg naar Santiago de Compostella en geboorteplaats van Club Bruggespits Jeremy Perbet en ex-Wimbledonwinnares Marion Bartoli.
Die 30 kilometer tot de finish kan eventuele aanvallen afschrikken, maar onderweg, op 13 kilometer van de finish, ligt nog de Côte de Saint-Vidal, anderhalve kilometer aan ruim 6 procent. Mogelijk de laatste springplank voor een renner in een vluchtersgroep of voor cowboys als Bardet in het peloton der klassementsrenners om hun paard de sporen te geven.
Aan Froome om pijl en boog klaar te hebben, , nadat hij gisteren verrassend weer het geel veroverde en met zijn Skybots weer in defensie modus kan fietsen – wat slecht nieuws is voor de (al dan niet) persoonlijke ambities van ploegmaat Mikel Landa, ook volgende week in de Alpen. Hem vooruitsturen zullen ze bij Sky zeker niet meer overwegen.
Het maakt het ook nog moeilijker voor Aru, Bardet en Uran om boobytraps te leggen voor Froome, al weet je in deze ‘valstrikrit’ nooit. Hopelijk krijgt Christian Prudhomme, na zijn misbaksel van een eerste Tourweek, deze keer wel gelijk. Maar evengoed spaart iedereen zijn kruit met oog op de lastige Alpenritten en kunnen Froome en co alle mijnen vakkundig ontwijken.
Mikel Landa durven voorop te sturen om opnieuw druk te zetten op geletruidrager Fabio Aru, die over geen ploeg beschikt om alles te controleren. Goed mogelijk dus dat een van de klassementsrenners op een boobytrap loopt in deze valstrikrit. Hopelijk krijgt Christian Prudhomme, na zijn misbaksel van een eerste Tourweek, deze keer wel gelijk. Maar evengoed spaart iedereen zijn kruit met oog op de lastige Alpenritten en worden alle mijnen ontweken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier