Jonas Creteur

Veegt Philippe Gilbert de nul weg?

Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Philippe Gilbert moet in Luik de eer van de natie, maar vooral die van zichzelf redden.

Het zit er dik in, een klassiek voorjaar zonder één Belgische overwinning – een unicum in de naoorlogse wielergeschiedenis. Aangezien de kaars van Greg Van Avermaet na een druk voorjaar aan het uitdoven is, en Jelle Vanendert na ziekte en pech in de Waalse Pijl vermoedelijk zal tekortschieten, ligt alle druk op de schouders van Philippe Gilbert.

En die is immens. Niet alleen moet hij de eer van de natie redden, maar vooral die van zichzelf. Geen makkelijke opgave voor een wereldkampioen die dit jaar nog geen enkele koers won, in de Amstel geen WK-demarrage in de benen had en op de laatste tweehonderd meter van de Muur van Hoei vijftig cent in de parkeermeter stak. Dezelfde helling die hij twee jaar geleden 25 (!) seconden rapper opvlamde. En wuivend over de finish reed…

Zelfs met de regenboogtrui om de schouders is de Philippe Gilbert anno 2013 echter al lang niet meer de verbazende superman van 2011, die toen – zo onthulde de Nederlandse kwaliteitskrant NRC onlangs – de cortisonevoorschriften opstapelde. Zo dramatisch slecht als in de lente van 2012 is hij niet, maar ook het niveau van het WK heeft de Waalse Monegask dit voorseizoen (nog) niet bereikt – volgens hem te wijten aan het slechte weer en een wekenlange opspelende verkoudheid. En – voor wie goed tussen de regels las – aan te veel winterkilo’s.

Hoe dan ook zal iedereen weer richting Gilbert kijken, die voor eigen volk met niets minder tevreden kan/mag zijn dan met de zege. Adel verplicht, voor de renner met een van de zwaarste contracten in het peloton. De wereldkampioen die na een (naar eigen zeggen) vlekkeloze winter al in januari zei dat La Doyenne het hoofddoel van het voorjaar zou worden. En daar zelfs noodgedwongen de Ronde van Vlaanderen voor opofferde, aangezien hij op de Kwaremont en Paterberg vreesde weggespoeld te worden door de Cancellara en Sagangolven.

Zijn ploeg BMC zal dus, zoals in de Waalse Pijl, weer het gewicht van de koers (moeten) dragen. Met als opdracht: Gilbert zo ver mogelijk in de finale afzetten, tot aan de voet van Saint-Nicolas. Een helling die hem op het lijf geschreven is, en nog meer dan de voorbije jaren hét sleutelpunt van La Doyenne.

Wegens het verdwijnen van de Roche aux Faucons, de scherprechter sinds 2008, en het inlassen van de minder steile Côte de Colonster is de finale immers minder lastig. De kans lijkt dus groot – gezien ook het voorspelde zonnige, windluwe weer – dat een vrij grote groep op de helling van Sint-Nicolaas zal afstormen en dat het tot diep in de finale weer geeuwen wordt, zoals in de Ronde van Vlaanderen en in de Waalse Pijl.

Aangezien de jaren negentig al lang voorbij zijn, zal niemand van de favorieten het allicht aandurven om op La Redoute, bijna 40 kilometer voor de finish, een bom te gooien – hoogstens een voetzoeker(tje). En ook alle hellingen daarvoor, zelfs het drieluik Côte de Wanne, Stockeu en Haut-Levée, worden niet meer dan een lanceerplatform voor outsiders, of enkele slimme schaduwkopmannen – wie weet profiteert opnieuw een Roman Kreuzigertype van de afwachtende houding.

Zo niet, dan moet Gilbert met een knallende eindjump eventuele medevluchters achter zich houden in de (vlakke) sprint. Vraag is of hij überhaupt de benen zal hebben om klimmers als Vincenzo Nibali, Chris Froome, Sergio Henao of Daniel Martin te volgen. Die moeten sowieso de sprintsnellere Gilbert, Alejandro Valverde en Simon Gerrans kwijtraken om in Ans een kans te maken.

Het gemis van de Valkenrots speelt in die zin niet in hun voordeel, maar gezien de blakende conditie die Nibali van de week in de Ronde van Trentino etaleerde, moet de Italiaan ook op Saint-Nicolas zijn slag kunnen slaan. Met de tweede plaats van vorig jaar in het achterhoofd – toen hij in de laatste kilometers voorbijgesneld werd door zijn huidige ploegmaat Maksim Iglinsky – zal het de Astanakopman aan grinta niet ontbreken.

Dat zal ook bij Philippe Gilbert het geval zijn, maar alleen motivatie en een regenboogtrui zullen niet volstaan om voor de tweede keer te triomferen op de Rue de Jean Jaures. De buitenaardse benen van 2011 keren allicht nooit meer terug, maar met de conditie van het WK is niettemin veel mogelijk. Alleen valt te vrezen dat Gilbert die eind september 2012 in Valkenburg heeft achtergelaten. Aan hem om het tegendeel te bewijzen en zich toch weer tot de koning van de Ardennen te kronen. Én van België, want dan is die vervelende nul ook weg…

Jonas Creteur

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content