‘Argentinië in Rusland’, de laatste roman van Dostojevksi

© AFP
Jarno Bertho
Jarno Bertho Freelancejournalist

Kijken naar Argentinië in Rusland had 270 minuten lang enorm veel weg van een gewillige taakstraf. Voor supporters was de groepsfase een kruisweg. Zíj, zo zot van hun elftal en hun nummer tien. Pas in de slotfase verlost. Alsof Fyodor Dostojevski in het stadion zat.

Lionel Messi zei in juni 2016 na de verloren finale van de Copa América dat het nationale elftal van Argentinie “niet voor hem was weggelegd“. Vier finales gehaald, geen enkele gewonnen. Dan mag het inderdaad niet zijn. Een uitschakeling in Rusland tegen Nigeria had wel wat symboliek gehad. Met Diego Maradona – genoemd als grootste ooit – in de tribunes, die in 1994 zíjn laatste interland afwerkte tegen … jawel, uitgerekend Nigeria.

Voor Messi werd Nigeria géén eindstation. Na bikkelen en beuken op de Afrikaanse poort, bewaakt door elf zorgvuldige privébewakers, wandelde Messi rond tienen gelukzalig het Krestovsky stadion weer binnen. Maradona had daar veel meer moeite mee. Strompelend en met de nodige houvast van zíjn privébewakers trok hij zijn vip-ruimte in. Een ongelukkig beeld. Voetbalpessimisten beweerden vooraf dat de rollen van Messi en Maradona in Sint-Petersburg omgekeerd zouden zijn.

Geen rooie cent

Maar zoals zo vaak kregen zij ongelijk. Drie wedstrijden lang zagen de Argentijnen af. In en na twee daarvan werd Messi in kranten, op radio en televisie en via alle opsombare sociale kanalen met alle zonden van Israël overladen. Een gemiste penalty en een tweedaags gala aan foute passes waren zijn deel. Het doelpunt van Marcos Rojo doet die storm nu (even) liggen. Voor een linksvoetige verdediger overigens geweldig gevolleyd met rechts. Gonzalo Higuaín had ‘m eerder de Wolga in getrapt.

Vanaf nu is het WK voor ons begonnen“, zei Rojo achteraf. Niemand die na een erbarmelijke groepsfase een rooie cent geeft voor de kansen van de finalist uit 2014. Alsof het vier jaar geleden allemaal wél zo wervelend was. In de knock-outfase scoorde scoorde Argentinë slechts twee (!) keer en toch was het finalist. Akkoord, het doorstond z’n groep eerder met sprekend gemak, Messi sleurde het elftal er in alle partijen door, en dus was het gevoel en de prognose destijds anders.

Kortetermijngeheugen

Maar goed, dat neemt niet weg dat critici vaak vergiftigd zijn door een kortetermijngeheugen. Messi speelt zelden tot nooit een zwakke wedstrijd, leidde Argentinië twee jaar na zijn eerste afscheid in hoogsteigen persoon naar Rusland. Een 1-3 zege in de laatste kwalificatiewedstrijd in en tegen Ecuador. Een hattrick na een vroege achterstand. Hallo? Kritiek mag. Móet. Maar niet met een kortetermijngeheugen.

Vamos Argentina, je weet dat ik van je hou“, zongen honderden fans dinsdagmiddag aan het Argentijnse spelershotel. Ronduit fantastisch is dat. Ze hebben drie wedstrijden met lede ogen moeten afzien – als ware het stuk voor stuk één van de lijdzame personages uit een Dostojevski – vrezend dat zogeheten beste voetballer ooit definitief niet in de voetbalsporen van de zogeheten grootste ooit zou treden.

Voor de Russische auteur hield het leven 137 jaar geleden op in Sint-Petersburg, op een boogscheut van het Petrovsky stadion. Voor Lionel Messi en zijn voetballend beperkte trawanten begint het pas. Dostojevski sprak: “Geluk ligt niet in geluk, maar in het bereiken ervan.” Op naar Frankrijk.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content