Bemerkingen bij de titel van Chelsea, de vijfde al voor Roman Abramovitsj.
Vorige week blikte Antonio Conte, de charismatische coach van Chelsea, een paar keer op vraag van journalisten terug op dit seizoen. Conte bekende dat hij, ondanks een start met drie zeges op rij in het begin van het seizoen, toen ‘alles behalve tranquillo‘ was. Hij vroeg zich af waar Chelsea de energie zou halen om na een moeilijk jaar – Eden Hazard maakte pas in april zijn eerste treffer en Chelsea eindigde in de middenmoot – weer voor de titel te gaan. In september werd de vrees waarheid. Er volgde een nederlaag tegen Liverpool (‘kan gebeuren’, vond Conte), maar vervolgens een oplawaai tegen Arsenal. ‘Die 3-0 kwam hard aan, we moesten ons tactisch werk verbeteren.’
Conte greep in: de 4-1-4-1 (al wilde hij een 4-2-4 met twee spitsen dicht bijeen en twee sterke offensieve vleugels) werd na de interlandbreak van oktober omgezet naar een 3-4-2-1 voor een beter defensief-offensief evenwicht. En plots viel alles in de plooi: 13 zeges op rij (begin oktober werd wel nog in de oude bezetting gewonnen van Hull), vooraleer de uitmatch op Tottenham Chelsea begin januari fataal werd. In die 13 wedstrijden 32 doelpunten voor en slechts 4 tegen. Indrukwekkende cijfers.
Een van de opmerkelijkste zeges was de 4-0 tegen Manchester United op 23 oktober. ‘Toen’, zei Conte vorige week, ‘kregen de spelers de indruk dat ze resultaten konden halen.’ Begin december volgde dan een overtuigende tweede helft bij Man City, dat naliet Chelsea op 2-0 te zetten (Kevin De Bruyne miste voor een leeg doel), en vervolgens de Londenaars naar 1-3 zagen stomen.
Conte vorige week: ‘Als je me vraagt naar één moment waarop we de titelrace naar onze hand zetten, moet ik het antwoord schuldig blijven. Maar het zelfvertrouwen steeg wel na die wedstrijd.’ Omdat na de nederlaag bij Tottenham opnieuw 12 wedstrijden lang niet werd verloren, was het begin april, in money time, aftellen naar zijn eerste prijs op Engelse bodem.
De sleutels van het succes? Een sterke doelman, geen angst om Ivanovic naar de uitgang te begeleiden en Terry na blessures op de bank te houden, het heropvissen van Moses (onder Mourinho altijd uitgeleend), de geslaagde transfer van Alonso aan de linkerkant, en vooral de komst van Kanté, die kampioen werd met Leicester, dat bij Chelsea overdeed en beloond werd met alle individuele trofeeën. Voorin scoorde Costa zijn goals en was het veel leuker voetballen voor Hazard. Die kwam veel meer naar binnen dan vorig seizoen, schoot veel op doel en vooral: bij balverlies moest hij niet meer zo ver terug vanwege al dat volk in zijn rug, zodat hij veel frisser bleef.
Enig minpuntje (en daar speelt Inter dezer dagen op in): Conte zit in Londen het grootste deel van de tijd zonder familie. Zijn dochter studeert nog en vliegt alleen over voor wedstrijden. Vaak pendelt zijn vrouw mee. De familie opnieuw herenigen is een plan voor de toekomst. Roman Abramovitsj hoopt dat het gebeurt in Londen (Conte ligt nog twee jaar onder contract), Inter wil dat in Italië.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier