Tot het einde van het jaar blikt redactie van Sport/Voetbalmagazine elke dag terug op 2017 aan de hand van de opmerkelijkste sportmomenten. Een eigenzinnige selectie. Vandaag: de ontmenselijking van de voetballer.
222 miljoen euro voor een voetballer. Tweehonderdtweeëntwintig miljoen euro. Voor één voetballer. Voor één mens. Laat het even bezinken wat dat betekent: voor drie keer Neymar zit je al boven het Bruto Nationaal Product van een bescheiden Afrikaans land als Zimbabwe of Gambia.
Is er nog één zinnig mens die het niét abject en amoreel vindt dat zulke bedragen worden uitgegeven in een sport, terwijl er wereldwijd armoede heerst, kinderen omkomen van honger, het milieu naar de haaien gaat?
Appelen en peren, zegt u? Is het dan niet bijzonder wrang dat het Qatari zijn die dat bedrag van 222 miljoen hebben uitgegeven, terwijl buur Saudi-Arabië in een ander buurland Jemen acht miljoen mensen bombardeert naar een hongersnood die erger is dan die Somalië of Zuid-Soedan ooit hebben gekend?
Nog niet overtuigd? Bekijk het dan eens op een manier die tot nog toe maar weinig belicht geweest is. Door zo’n hoog bedrag te kleven op een mens, wordt die ontmenselijkt. Dat zijn bedragen die aan peperdure dingen gegeven worden. Voor dat bedrag heb je een topwerk van Van Gogh of een middelgroot flatgebouw.
De consequenties van dat verlies van mens-zijn laten zich raden: zoals de eigenaar een schilderij kan verbranden of een flatgebouw afbreken, zo mag de eigenaar zijn voetballer eender waar en wanneer laten opdraven, hem verplichtingen opleggen qua uiterlijk, gedrag en beschikbaarheid en hem ook van kop tot teen aan gort laten schoppen op een voetbalveld. Dan bepaalt hij op den duur ook welke vrouw en hoeveel kinderen hij mag hebben. Daar zijn we niet ver vanaf.
De voetballer als lijfeigene. Compenseert een jaarsalaris van enkele miljoenen die ontmenselijking?
Tijd voor bezinning – het is er de periode voor. Tijd voor matiging. Tijd voor een plafond.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier