Jason Denayer begint, zo gaf Marc Wilmots te kennen, op zijn twintigste als titularis aan een EK. Misschien wel de grootste troef van de verdediger van Galatasaray is zijn kalmte. In Sport/Voetbalmagazine diept hij enkele illustratieve anekdotes op.
Na een jaartje Celtic Glasgow leende Manchester City -nog steeds eigenaar van de Rode Duivel- Jason Denayer uit aan Galatasaray. De jonge twintiger maakte er kennis met de kolkende sfeer tijdens de derby’s tegen Fenerbahce en Besiktas. Stress hoort daar echter niet bij, zo vertelt hij in Sport/Voetbalmagazine.
Jason Denayer: “Sinds ik klein ben, ben ik iemand die aan twee per uur leeft. Soms is dat een handicap, maar in het voetbal is dat geen slechte eigenschap. (grijnst) Voor ik het veld op stapte, zat ik in de kleedkamer met mijn koptelefoon wat boodschapjes te versturen. Plots voel ik hoe iemand me op de schouder tikt: Muslera, onze keeper. Ik kijk op en zie hoe heel de kleedkamer naar me kijkt en vraagt: ‘Jason, besef je wel dat we binnen twee minuten naar buiten gaan om de derby te spelen? Een van dé derby’s ter wereld?!”
“Het is niet dat ik de adrenaline niet voel voor zo’n match. Alleen komt die bij mij maar in de gang op weg van de kleedkamer naar het veld. Daar klopt mijn hart wel even sneller, maar ook niet langer dan een paar seconden. Behalve één keer. Toen ik het veld betrad in het Stade de France, waar ik voor het eerst met de Rode Duivels speelde. Daar duurde het net iets langer. Daar besefte ik dat dat wel eens een belangrijke match voor mij kon zijn, en dat ik er maar beter volop tegenaan ging. Maar zodra de scheidsrechter de match op gang floot, wordt het ook daar een spel. Het klopt dat ik de taken moet uitvoeren die me opgedragen zijn, maar tot nu belette me dat nooit om me te amuseren op het veld.”
Glasgow, Manchester, nu Istanbul. Celtic, City en Galatasaray. Hoe blijft hij met de voeten op de grond als je op je twintigste al voor drie mythische clubs gevoetbald hebt? “Door op Facetime (videotelefonie, nvdr) vast te stellen dat de mensen die je belt zichzelf zijn gebleven en dezelfde onnozele opmerkingen maken”, zegt Denayer. “Als zij zich niet anders gaan gedragen, heb ik ook geen reden om iemand anders te worden. Waarom zou ik me moeten gedragen als een ster? Ik ben wie ik ben, en als ik weer eens in Brussel ben, ga ik daar waar ik opgegroeid ben: het Anneessensplein. Dan gaan we in training een pannenkoek eten, en zijn we gewoon onszelf. Zij hier (wijst op zijn vrienden, nvdr) en mijn dichtste familie zijn het die me nog altijd ‘Jason van het park’ noemen als anderen het hebben over de ‘Jason van Manchester City’.”
(Martin Grimberghs)
Lees het volledige interview met Jason Denayer in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 25 mei.
