Jarno Bertho

Een cadeau: voetballers met het hart én vooral de tong op de juiste plaats

Jarno Bertho Freelancejournalist

Drie dagen na de voor eeuwig en altijd spijtige uitschakeling op het WK zijn spreekwoordelijke wonden gelikt, tranen gedroogd en kinderlachjes weer terug. Alleen de verwijten richting Frankrijk – en hun defensieve spel – blijven hangen.

Mensen waarvan ik dacht dat ze met moeite wisten dat een bal rond was, staarden dinsdagavond met opengesperde ogen en mond naar het grote scherm, waarop de Rode Duivels enkele minuten eerder met een klein verschilletje van Frankrijk hadden verloren. Zij voelden nattigheid. In hun ooghoeken. Een collega appte me: “Mijn zoontje. Zó huilen. Mijn hart breekt.” “Klein traantje gelaten“, stuurde een oud-studiegenote waarvan ik ze wel had willen drogen.

Het toont aan in welke collectieve euforie we drie weken lang verzeild zijn geraakt. Bij de binnentikker van Chadli een high five gekregen van een altijd zo driftige ex. Maak het mee. Voor heel wat zeven- en achtjarigen, die voor het eerst langer dan acht mochten opblijven, zijn de Rode Duivels nu hun eerste liefde geworden. Troost hen met de gedachte dat liefdes zoals pannenkoeken zijn. De eerste mislukt áltijd.

Anti-voetbal

Als profeet Vincent zegt dat we vooral niet mogen vergeten hoe mooi onze WK-droom was, is dát de enige waarheid in tien woorden. Dat was ze en dat blijft ze, alleen de komende twee jaar heel wat minder intens dan de voorbije maand. In juni 2020 zal ze weer opflakkeren, want voor een klein land als het onze is om het even welke prijs een prijs. Of het nu een wereld- of een Europees kampioenschap is. Winnen is altijd leuk.

Ook altijd leuk: een voetballer met niet alleen het clichématige hart, maar vooral de tong op de juiste plaats. Thibaut Courtois is er zo één. In een eerste reactie na de nederlaag liet hij het woord anti-voetbal vallen. Alsof Frankrijk minutenlang ballen en spelers in de tribunes heeft geschopt. Alsof het elke aanval heeft afgestopt met een onfair truitje-trek. Want dat zijn de nodige criteria om over anti-voetbal te kunnen spreken.

Niet het geval dus. Hooguit wat (on)nodig tijd winnen. Ofwel: het gebruikelijke voor de ploeg in het voordeel. Frankrijk speelde gewoonweg beter in organisatie, was leper en zette in op het resultaat. Ofwel: modern voetbal. De manier waarop je wereldkampioen wordt is weinig van tel. Of je nu de makkelijke tabelhelft passeert of die for tactical reasons mijdt of je dan wel of niet attractief voetbal brengt. Maakt he-le-maal niets uit.

Verstand > emotie

Als de algemene teneur van de doorsnee supporter in de krant of sociale media ons wat leert is het dat er geen slechte winnaars, maar enkel slechte verliezers bestaan. Voetbalemotie is mooi, bij winnaars en verliezers, maar vingerwijzen is een eigenschap van een slechte verliezer. Niets is inderdaad vervelender dan datgene dat had kúnnen zijn. Als je in het laatste halfuur van de wedstrijd niet meer kan dreigen, moet je niet razen over tijdwinnende Fransen of de ref.

Dat zal Courtois intussen ook wel weten. Maar desondanks geweldig dat ie meteen na de wedstrijd puur uit emotie spreekt. Niet de traditionele antwoordenlade opentrekken maar gewoon gal spuwen en weer verder. Naar 2020, wanneer de droom weer even collectief wordt. En wanneer we hopelijk niet vergeten zijn dat een sterven-in-schoonheid-gevoel geen bekers oplevert.

Maar laten we vooral niet vergeten dat het voetbalnieuws van de week is dat alle Thaise voetballertjes en hun coach levend en hopelijk ook wel uit de grot zijn gered. De rest is een spelletje. Maar een verdomd mooi.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content