Een helft wanhoop, een helft hoop

België-Italië 0-2. Zoals op 14 juni 2000, op het EK in eigen land. Zestien jaar geleden. Toen een verdiende nederlaag, offensief hadden de Belgen er die avond weinig van gebakken. Nu had het anders gekund, indien Lukaku, Mertens of Origi iets beter bij de zaak waren geweest.

Waar liep het fout? In de defensieve organisatie bij de Rode Duivels en het spel in balbezit bij de Italianen voor de rust. In hun leepheid erna, een paar harde overtredingen om de counter af te blokken. Ook wel een klein beetje dankzij wat geluk op de juiste momenten, maar toch vooral: tactisch afgebluft. Conte-Wilmots 1-0.

Hopelijk komt het zoals in 2004, toen de Portugezen hun eerste wedstrijd ook verloren (van de Grieken), tot een replay. Portugal-Griekenland werd een paar weken later ook de finale.

Het plannetje van Antonio Conte was verwacht, het plannetje van de nieuwe coach van Chelsea (van Hazard, en Courtois en misschien ook van Nainggolan, al scoorde die geen punten bij zijn nieuwe baas) werkte ook. Twee flanken heel hoog, gesteund door twee centrale middenvelders die in balbezit ook hoog uitwaaierden naar de kant. In het centrum twee spitsen, waarvan er om de beurt eentje afhaakte.

‘Grote communicatiefout’

Daar stonden de Belgen, met hun mandekking op het middenveld. Moest Witsel zijn Parolo naar buiten volgen, of was dat iets voor Hazard op links? Moest Nainggolan zijn Giaccherini naar buiten volgen, of was dat iets voor De Bruyne? Tegen de tijd dat dit was opgelost, hadden de Italianen al een paar kansen afgedwongen. En even later viel de goal. Een grote communicatiefout, noemde Marc Wilmots het achteraf. Met drie tegen een, het zijn dingen die niet mogen gebeuren. Een individuele fout die werd afgestraft. Geloof ons, intern zal daar nog een hartig woordje over vallen.

Inderdaad, de communicatie kon beter. En misschien had Ciman de door Radja Nainggolan vrijgelaten Giaccherini moeten oppikken, of Alderweireld, die eerst met Eder mee ging, verwittigen van het gevaar. Maar het ging zo snel…

Neen, ook het systeem, dat eerder al faalde, mag in vraag worden gesteld. Het niet volgen van de lopende man door Nainggolan. Of het niet opvangen van dat soort spelers in zone. Slimmer zijn. Concentratie. Een paar minuten na het voorval keek Nainggolan even naar Wilmots en bekende hij met een flauw gebaar schuld.

Geen man overboord

Na de rust was er hoop. De machine ging aan het draaien, de pressing werd beter. Wilmots stelde bij, gooide al zijn offensief talent in de strijd, schakelde over naar een defensie met drie, en hield de flanken zelf ook wat breder. Dat was heel wat, de Italianen wisten niet waar eerst tackelen. Ze gaven wat kansen weg, Lukaku kreeg een mooie, op pas van De Bruyne. Uitgerekend offensief de twee minste spelers. Eden Hazard gaf wel present, maar kreeg geen kans. Voetbal kan wreed zijn.

Is er een man overboord? Helemaal niet. Eerder op de dag speelden Zweden en Ieren gelijk. Een flauwe wedstrijd, met veel duels, en weinig sprankelends. Het zijn geen uitgekookte Italianen, de twee volgende tegenstanders, deze Belgische ploeg moet in zichzelf blijven geloven. Maar na de nederlagen tegen Italië en tegen Argentinië op het WK, moeten coach en spelers toch maar eens gaan samen zitten: als op de andere bank een slimme coach zit, volstaat ons Belgisch talent alleen niet. Dan moet het strijdplan vooraf nog iets beter.

Om op een positieve noot te eindigen: Thomas Vermaelen is terug, hij groeide in de match. Het kan straks alleen maar helpen.