Haantjesgedrag: de EK-geschiedenis van Frankrijk

Het EK in Frankrijk nadert met rasse schreden. De gelegenheid om eens terug te blikken op de persoonlijkheden die de EK-geschiedenis van Les Bleus kleur gaven. In goede en minder goede zin.

1982/1992 – Michel Platini

In 1984 was Frankrijk ook al eens organisator van het EK. Michel Platini leidt zijn team als een voorbeeldige kapitein doorheen het hele toernooi. Hij scoort negen keer, waaronder twee hattricks in de eindfase. Twintig jaar na Spanje is Frankrijk zo de tweede natie die erin slaagt om het EK in eigen land te winnen.

Als trainer oogt het EK-pad van Platini een pak minder glorieus. In 1992 vertrekt Frankrijk als één van de grote favorieten voor de eindwinst, mede te danken aan een voorafgaande reeks van negentien wedstrijden zonder nederlaag. Onder leiding van bondscoach Platini slagen de Fransen er echter niet in ook maar één poulewedstrijd te winnen: na de eerste ronde zit hun toernooi er al op. Kort daarna kondigt Platini zijn ontslag aan.

Bekijk beelden op YouTube

1996/2004 – Zinédine Zidane

Beschikkend over één van de sterkste teams ter wereld begint bondscoach Aimé Jacquet met veel vertrouwen aan het EK ’96. Les Bleus winnen met sprekend gemak hun zes oefenwedstrijden in aanloop naar het toernooi en Zidane werpt zich steeds nadrukkelijker op als natuurlijke leider van de ploeg. Een auto-ongeluk verstoort echter de focus van de spelverdeler vlak voor het EK start. Hij haalt nooit zijn normale niveau en de Fransen gaan er in de halve finales na strafschoppen uit tegen Tsjechië.

In 2004 weet Frankrijk zich pas als tweede in de kwalificatiegroep te kwalificeren voor het EK in Portugal. De openingswedstrijd verloopt stroef en de Fransen komen 1-0 achter tegen Engeland. Het is dan dat Zidane zijn duivels ontbindt en de match in handen neemt. In amper drie minuten tijd scoort hij via vrije trap en een penalty. De manschappen van trainer Jacques Santini winnen de wedstrijd nog en eindigen zelfs eerste in hun poule. In de kwartfinales strandt het schip echter tegen Griekenland, de latere eindwinnaar. Zidane kondigt zijn afscheid als international aan.

2000 – David Trezeguet

David Trezeguet blijft voor eeuwig en altijd de redder van het vaderland tijdens het EK 2000 in Nederland en België. In de finale staat Frankrijk tot in de 94ste minuut achter tegen Italië, maar Sylvain Wiltord weet met een ultieme actie verlengingen uit de brand te slepen. In de 103de minuut verlost Trezeguet Frankrijk met een golden goal: een fantastische volley. Les Bleus winnen het EK, twee jaar nadat ze zich ook al tot wereldkampioen kroonden. Een primeur in de voetbalgeschiedenis.

2008 – Raymond Domenech

In 2008 start Frankrijk opnieuw als favoriet aan het EK, twee jaar eerder waren ze immers nog finalist op het WK in Duitsland. Raymond Domenech is de bondscoach. Na een makke 0-0 in de openingsmatch tegen Roemenië krijgen de Fransen in de tweede wedstrijd een 4-1 pandoering van Nederland en verliezen ze ook de laatste poulematch tegen Italië. Domenech wordt zwaar bekritiseerd voor zijn tactische keuzes in die drie wedstrijden. Zowel defensief (zes goals tegen) als offensief (slechts één goal gemaakt) blijft zijn ploeg in gebreke. Vlak na de uitschakeling door de Italianen vraagt Domenech, live op televisie, zijn vriendin ten huwelijk. Een scène die voor veel deining zorgt in Frankrijk… zoals eigenlijk de hele regeerperiode (zes jaar) van Domenech.

2012 – Samir Nasri

Bij het EK in Zwitserland en Frankrijk is Laurent Blanc de coach van dienst. Hij zorgt voor een heropleving van het Franse voetbal door in aanloop naar het toernooi een reeks neer te zetten van 23 wedstrijden zonder nederlaag. In de eerste poulematch, tegen Engeland, opent Samir Nasri de score. De middenvelder loopt bij de viering van zijn doelpunt langs de perstribune en schreeuwt allerlei beledigingen naar het hoofd van de journalisten die kritisch hadden geschreven over hem. In de kwartfinales tegen Spanje eindigt het verhaal van Blanc en Co. Opnieuw gaat Nasri zijn boekje te buiten door na de match uit te halen naar een journalist. Les Bleus kennen een roemloze aftocht.

Antonin Lhuillier