Het enthousiasme rond outsider België is na drie prestaties helemaal weg

Iedereen vindt groep H na drie speeldagen een saaie, kwaliteitsarme groep. Geen hond kraait nog naar de outsider die we twee weken geleden waren. Hazard wow, Kompany wow, Lukaku wow. ‘Belgium and their stars.’ Het zijn vallende sterren gebleken, opgelost, verborgen.

Eerst het goeie nieuws. Slechts drie ploegen haalden in de groepsfase van dit WK het maximum: Argentinië, Nederland en België. En samen met de doelman van Mexico, Ochoa, en de keeper van Costa Rica, Navas, is Thibaut Courtois de doelman met het minste aantal tegengoals: 1. In zijn geval een strafschop dan nog wel. Op dat vlak zit het snor met de Rode Duivels, die op dit WK der goals aan slechts vier doelpunten genoeg hadden om alle drie de wedstrijden te winnen.

Maar hier houdt het goede nieuws – voorlopig – op. Geen buitenlandse waarnemer is tot op dit moment onder de indruk van België. Er wordt hier op café en de bus gepraat over Robben, over Frankrijk, over Duitsland, over alle Zuid-Amerikanen, over Neymar, en Suárez uiteraard ook, maar over de Belgen? Geen woord. Iedereen vindt groep H na drie speeldagen een saaie, kwaliteitsarme groep. Het enthousiasme rond outsider België is na drie prestaties helemaal weg. Niet in ons land, ook hier sijpelen de berichten door over Duivelse Mania en collectieve gekheid en klokken die beieren, maar in Brazilië is het weg. Geen hond kraait nog naar de outsider die we twee weken geleden waren. Hazard wow, Kompany wow, Lukaku wow. Belgium and their stars. Het zijn vallende sterren gebleken, opgelost, verborgen.

Ze hoeven zich daar niks van aan te trekken, de Belgians, in Mogi das Cruzes. Het resultaat telt immers, de kwalificatie is binnen, en er ligt zelfs een kwartfinale binnen bereik. Want zo arrogant zijn we wel geworden, als Belgisch journalist, dat we al niet meer opkijken van een tweede ronde en een negen op negen. Er wordt gedroomd van meer en vooral, van beter.

Voor de ploeg van Marc Wilmots staat dinsdag 1 juli méér op het spel dan een ticket voor de laatste acht. De neutrale voetbalfan, internationaal, blijft op zijn honger zitten bij de Red Devils. Waarom zijn die nu zo goed, waarom zijn het outsiders op de titel, waarom komen ze vijfde achter de vier grote favorieten (Duitsland, Brazilië, Argentinië en Spanje waren dat voor het tornooi, iedereen zet er nu Nederland en een beetje Frankrijk bij)? Over België spreekt niemand meer.

Qua punten is het tornooi geslaagd, qua beeldvorming niet. Eerst die campingtoestanden, nu de prestaties op het veld. Gisteren ook weer tegen Zuid-Korea. Doorlopend, op een paar slechte momenten na, de baas, met een ploeg waar veel titularissen mochten rusten. Paul Van Himst deed het twintig jaar geleden in de VS, en het sloeg tegen. Bij Marc Wilmots valt het allemaal mee, omdat deze kern zo goed is.

Maar het beeld, of dit écht een geslaagd WK is, dat wordt vooral dinsdag bepaald. Niet nu, ondanks de 9 op 9. Daarvoor lieten de Duivels te weinig zien in de groepsfase.

Meer kan, we denken nog steeds van wel, dat het allemaal nog zeer mooi wordt. Ze hebben er de kwaliteiten voor, deze groep, met in doel een doelman die zoveel uitstraalt: wat kan er mij gebeuren, wie gaat mij hier kloppen.. Hij is niet de enige, Vertonghen, Vanden Borre, Fellaini, Mertens, Hazard, Dembélé zelfs, ondanks een paar keer lullig balverlies. Ze hebben het allemaal wat. In het hoofd, in de benen. Wij kunnen het, wij zijn de beste. Kom maar op!

Maar tegelijk hebben ze nog geen stap te veel gezet, nog geen vlucht te veel genomen, nog geen overbodige inspanning geleverd. Althans, het leek zo, want het hoofd van Defour zag na veertig minuten al zo rood, als de kaart die hij nadien zou krijgen. Het kostte wel degelijk energie, soms bedriegt de schijn.

Maar vergeleken bij de Amerikanen, die hier al in Natal, Manaus en Recife voetbalden en telkens drie, vier, zes uur heen en terug moesten vliegen naar hun basis in de buurt van São Paulo, zijn de Duivels verwend. Verwend qua verplaatsingen, verwend qua temperaturen. Wellicht wat saaier, en vervelender, maar als straks de inspanningen gaan wegen, kan het een voordeel zijn.

Hun tornooi lijkt nu (pas) te beginnen. (Hopen we) Moet nu beginnen. Ze zijn de wereld wat schuldig, een wereld die zo naar hen uitkeek, maar die tot dusver teleurgesteld werd. We pareren al heel de tijd de kritiek met: wacht, wacht wacht.

Dinsdag moet het zover zijn. In het andere geval is dit tornooi qua beeldvorming voor België op dit WK een flop. Ondanks de 9 op 9 en het enthousiasme op het thuisfront. Het klinkt raar, maar zo is het, zo voelt het. Het lot van een schaduwkampioen.