‘Het WK is voor Poetin een pr-overwinning met knock-out, maar voor de Russen een nederlaag’

François Colin blikt terug op de Wereldbeker in Rusland.

Dit was het WK van de verrassingen, de videoref, de vrije trappen, de multiculturele samenleving en de controles. ‘Het beste WK ooit’, zei FIFA-voorzitter Gianni Infantino in onvervalste Sepp Blatterstijl. Elk WK is altijd beter dan de vorige in de ogen van de voetbalbobo’s.

Dit was wellicht wel het meest verrassende WK uit de geschiedenis. Met de afwezigheid van Italië en de vroege uitschakeling van mastodonten als Duitsland, Argentinië, Spanje en Brazilië vierden de underdogs feest. De nivellering binnen de vijftien toplanden is compleet en maakt elk toernooi onvoorspelbaar. Wie had verwacht dat Portugal twee jaar terug Europees kampioen zou worden? Details en geluk bepalen het resultaat.

Frankrijk was niet de leukste maar beslist de sterkste ploeg van het WK en daarom wellicht de verdiende winnaar. Les Bleus gaven altijd de indruk een paar versnellingen hoger te kunnen spelen, maar het niet te mogen. Met Kroatië stond voor de eerste keer sinds 1950 (Uruguay) een land met minder dan vijf miljoen inwoners in de finale. Het team van de briljante Luka Modric werkte zich de pleuris en genoot de sympathie van de voetballiefhebber.

Maar zoals al te vaak op dit WK ging de zege naar de ploeg die de minste risico’s nam. En daar moeten de voetballeiders zich toch echt eens over bezinnen. Misschien moeten ook wij journalisten eens in de spiegel kijken. Supportersjournalistiek betekent dat alleen winnen, op welke manier ook, telt en de verliezer naar de guillotine wordt geleid. Als jouw land niet hoeft te voetballen, waarom de tegenstander dan wel? Je moet dan ook niet verbaasd zijn als coaches de deur op slot gooien.

De videoref corrigeerde zeventien beslissingen en besliste mogelijk de finale. Dit moet dus nog beter. De VAR was wellicht ook verantwoordelijk voor het feit dat meer dan veertig procent van de goals uit standaardsituaties voortkwamen.

Rusland 2018 was ook het WK van de multiculturele samenleving. Tien procent van de spelers van de vier halve finalisten werd geboren buiten het land waarvan ze het shirt droegen. Bij de Kroaten was dat zelfs 15,4 procent. Zeventien van de 23 Franse spelers (78,3 %) zijn zonen van eerste generatie migranten, bij de Belgen is dat 47,8 procent. Volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) maken ze nochtans respectievelijk slechts 6,8 en 12,1 procent van de bevolking uit.

De grote winnaar van dit WK is echter ene Vladimir Poetin. Een pr-overwinning met knock-out. Met dank aan de Russische ploeg, die boven de verwachtingen presteerde, de hooligans die met vakantie waren gestuurd en een vlekkeloze organisatie.

Rusland zette zijn beste beentje voor. Zelfs de woonkazernes in het boerengat Dedovsk kregen een likje verf, de straten werden elke dag geveegd en waren nooit veiliger.

Maar welke prijs wordt daar voor betaald? De veiligheidsdiensten kregen van de president de vrije hand om de orde te garanderen. Ik ben op een maand meer gefouilleerd en heb vaker mijn rugzak en laptop moeten openen dan in de rest van mijn leven samen. Het wordt wennen om niet elke dag als een potentiële terrorist behandeld te worden.

‘De wereld geraakte verliefd op Rusland’, orakelde Infantino desondanks. In autoritaire regimes lijkt alles op wieltjes te lopen. Vooral voor wie onder de indruk is van het goede weer, de mooie meisjes en het goedkope bier leek Rusland een ‘normaal’ land, maar achter de mooie façade gaat een harteloos regime van politieke repressie schuil dat er niet voor terugdeinst journalisten te vermoorden en politieke dissidenten op te sluiten.

Dit WK kostte elf miljard euro en wordt door Poetin gebruikt als smeermiddel om de pensioenleeftijd en de belastingen op te trekken. Voor Gary Kasparov, het vroegere schaakgenie en een van de meest befaamde dissidenten, is het WK een stunt om het bezoedelde imago van Rusland op te poetsen en globale legitimiteit te verwerven. Hij noemt het WK ‘een schijnvertoning waarvan de roots teruggaan naar Berlijn 1936’, de Olympische Spelen van Adolf Hitler, en ‘de Russen de grote verliezers’.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content