Columnist François Colin kijkt terug naar het WK van 1994.
MD-1, Match Day minus one, in UEFA-jargon. Veel vroeger wakker dan de voorbije dagen. Nee, nog geen zenuwen voor de match tegen Italië, maar vandaag verhuizen we naar Lyon. Een aantal collega’s rijden met de wagen naar de stad van Bocuse, een pittige rit van iets meer dan vijfhonderd kilometer.
Het grootste gedeelte van de Belgische pers ( 44 stuks, zes jongens van de NOS – waaronder Tom Egbers – inbegrepen) vliegt met een chartertoestel. Een vlucht van 53 minuten. In Lyon heeft de Belgische voetbalbond voor een bus gezorgd die ons naar het hotel en het stadion brengt. Mooie service.
Een charter voor de Belgische pers is geen primeur. Daarvoor moeten we teruggaan naar het WK van 1994 in de Verenigde Staten. Een vlucht van Daytona Beach in het zuidelijke Florida naar Chicago in het noorden.
In die tijd was het nochtans gebruikelijk dat de pers meevloog met het toestel van de Rode Duivels, maar die keer mocht het niet. Er zouden klachten geweest zijn van enkele vrouwen van bondsleiders, die het liederlijke gedrag van de journalisten aan boord niet konden pruimen.
Wat was er gebeurd? Alles draaide rond de terugvlucht uit Washington DC naar Daytona. Tegenwoordig mag je niet binnen een straal van tien meter van een Rode Duivel komen, maar in de prehistorie van het voetbal zocht het journaille in het vliegtuig de spelers nog op voor een nababbel over de match. Volgens de bondsleiding hadden de persjongens echter zo veel rondgewandeld in het vliegtuig dat dit aan het schommelen was gegaan. Als u nu niet meer bijkomt van het lachen, is dat niet onze schuld.
In werkelijkheid was de scherpe kritiek in de kranten de bobo’s in het verkeerde keelgat geschoten. Vooral toenmalig delegatieleider Roger Vanden Stock was niet opgezet met het feit dat hij was neergezet als Roger Vandengolfstok.
De scherpe aanpak was nochtans niet meer dan terecht. De Rode Duivels hadden zich in de hoofdstad van de VS immers op de wereldscène voor joker gezet door in de laatste groepsmatch te verliezen van Saudi-Arabië, waardoor een op papier haalbare opdracht tegen Ierland in Orlando plots veranderd was in een duel met regerend wereldkampioen Duitsland.
Toen het bericht kwam dat de pers persona non grata was op de officiële vlucht naar de staat Illinois bleef er exact één avond over om op zoek te gaan naar een vliegtuig. Lijnvluchten waren niet beschikbaar, zodat er een toestel moest worden gecharterd. Dat bleek niet echt een probleem, maar we vielen wel achterover bij het vernemen van de kostprijs.
Ik herinner me dat ik vooraf dertien vluchten had geboekt ( waaronder Brussel-Orlando en Los Angeles-Brussel) voor het hele tornooi. Totale kostprijs 51.000 frank. Voor de jongere lezers: zo’n 1250 euro als we geen rekening houden met de inflatie.
Toen de redacties van de hoge kostprijs hoorden, besloten ze maar één of maximaal twee medewerkers uit te sturen. Het resultaat was dat we met zeven man ( van vrouwen was in die tijd nog geen sprake in de voetbaljournalistiek) in een Boeing 737 zaten met ruim honderd plaatsen. Een ticket kostte 100.000 frank. Kan het u verbazen dat de meeste media het niet zo erg vonden dat de Duitsers de Rode Duivels naar huis stuurden?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier