Sport/Voetbalmagazine zocht Jordan Lukaku op in Rome, waar de voormalige linksachter van Anderlecht en KV Oostende een andere speler werd bij Lazio. Hij legt uit hoe dat komt en blikt ook nog eens terug op die dramatische EK-kwartfinale tegen Wales, waarin hij en Jason Denayer mee ten onder gingen.
Jordan Lukaku over…
… waarom hij voor Italië koos:
‘De Italiaanse competitie leek er me eentje die me op termijn het meest zou kunnen bijbrengen. Ik zit nog volop in mijn ontwikkeling en ik ken geen enkel andere plaats waar ik tactisch zo vooruit zou gaan. Ik was tactisch immers niet geschoold. In België wordt daar veel te weinig aandacht aan geschonken. Hier analyseren ze de manier waarop de aanvaller druk zet op de verdediging, of hoe hij defensief terugplooit. Op training gebeurt het dat men middenvelders scheidt van verdedigers. En dan moeten we ons op één lijn verplaatsen. Het zijn de meest vervelende trainingen die er bestaan, maar ze zijn wel belangrijk. Vergeleken bij zes maanden geleden ben ik een andere speler. Hier leren ze je zoveel: hoe te draaien, hoe je voet zetten,… Details die van belang kunnen zijn. Hier in Italië elimineren ze het onvoorspelbare.’
… ploegmaat Lucas Biglia:
‘Hij is niet veranderd vergeleken met zijn periode bij Anderlecht. Het blijft een fantastische leider. Alleen al door zijn aanwezigheid stelt hij je gerust. Naast het veld patrouilleert hij altijd een beetje… Met iedereen een praatje slaan, babbelen met de staf om te zien hoe ze de wedstrijd voorbereiden. Hij is sterker dan destijds bij Anderlecht, maar ik blijf hem zeggen dat hij niet het maximale uit zijn carrière haalt. Zijn probleem is dat hij te trouw is aan zijn club. Bij Anderlecht is hij een eeuwigheid gebleven, ik snap nog steeds niet goed waarom. Dat heeft zijn doorbraak in de nationale ploeg vertraagd.’
… de dramatische EK-kwartfinale tegen Wales:
‘Tegen Wales, en dat zeg ik met alle respect voor de tegenstander, moeten we ons altijd plaatsen. Maar als je slecht voorbereid naar het EK gaat, wordt het moeilijk om dat te winnen. Het is geen spelletje. Op geen enkel moment zag ik een wedstrijdvoorbereiding die naam waardig. Dat mag je aan alle spelers vragen. Zij die het niet zeggen, doen dat omdat ze verkiezen er niet meer op terug te komen. Veel spelers vertelden openlijk dat ze naar Frankrijk gingen om het EK te winnen, maar wisten in zichzelf dat het gezien de voorbereiding moeilijk zou worden. Het was zeer basic allemaal. Op spelhervattingen werd niet getraind. Op verdedigende al helemaal niet en offensief was het: één arm betekende eerste paal, twee armen tweede paal. Jason (Denayer, nvdr) en ik hadden geen zelfvertrouwen. Als je twee jongeren naast elkaar zet en je hebt geen tactische voorbereiding, je geeft hen geen instructies mee… De enige wenk die ik kreeg was: geef in balbezit de bal door aan Eden. Wie denk je dat hij is? Een magiër? Eden is sterk, maar hij stond iedere keer tegenover drie man. Maar zodra ik in balbezit was, hoorde ik hen roepen: ‘Geef aan Eden.’ Dat is geen voetbal van hoog niveau.’
