Eén lichtpunt dit jaar bij Germinal Beerschot: Thomas Kaminski. Voor hij op het Kiel tekende, kon de gedreven jonge doelman ook naar Arsenal.
Eén lichtpunt dit jaar bij Germinal Beerschot: Thomas Kaminski. Voor hij op het Kiel tekende, kon de gedreven jonge doelman ook naar Arsenal.
“Ik ben er twee keer op stage geweest,” vertelt Kaminski. “Arsenal valt echt nergens mee te vergelijken. Ze hebben er elf piekfijn verzorgde pleinen en dan nog een zaal met kunstgrasveld, voor als het hard regent of sneeuwt.”
“De fitnessruimte was bij wijze van spreke even groot als ons stadion. Er is ook een zwembad om aan aquajogging te doen, met een ruit als bij een dolfinarium. Zo kan Wenger als hij langsloopt controleren of de spelers ook onder water wel hun best doen.
“Voor de keepers was er een apart veldje met een mengeling van natuurlijk gras en kunstgras. Een droom voor een doelman: je kan daar in je blote billen duiken zonder een schrammetje te hebben.”
Waarom ben je toch in België gebleven?
“Eigenlijk was alles rond met Arsenal: we kregen een huis, mijn vader kon er op de club werken – we moesten alleen nog onze handtekening zetten. Dat het niet doorgegaan is, komt door mijn manager. Die vond het niet de juiste zet op dat moment.”
“Toen kwam hij met Germinal Beerschot op de proppen. We hebben samen gezeten met de technische staf en het bestuur van de club, en dat gesprek gaf wel aan dat de club me echt wilde en dat ze plannen met me hadden.”
Geen spijt van?
“Toch niet. Bij Arsenal was ik nu een van de vijf of zes geweest, terwijl ik hier elke week speel. Voor het geld had ik daar moeten zitten, voor mijn sportieve ontwikkeling ben ik hier het beste af, en dat is het belangrijkste.”
(Jens D’Hondt)
