Vorig seizoen maar net de degradatie ontlopen, en nu kampioen. Het sprookje van Leicester City, de nieuwe kampioen van de Premier League.
Zou het kunnen dat een ordinaire sextape aan de basis heeft gelegen van het sprookje van Leicester City? Wie weet? De Engelse kampioen is sinds 2010 in handen van Thaise investeerders en eind vorig seizoen, toen Leicester veertiende eindigde met zes punten voorsprong op degradant Hull City, werd de ploeg uitgenodigd op een goodwill tour in Thailand. In Bangkok leidde dat tot excessen met meisjes, vastgelegd op tape door, onder meer, de zoon van de trainer. De voetballer werd eerst ontslagen, pa en trainer Nigel Pearson een paar weken later. Zijn vervanger: Claudio Ranieri.
Herkenbaar concept
Diens geheim? Een herkenbaar concept. Quique Sánchez Flores, de trainer van Watford, vatte het onlangs zo samen: iedereen weet wat ze doen, maar niemand kan ze stoppen. Simon Mignolet zag het zo: twee lijnen dicht bij elkaar en dan twee individuen, Jamie Vardy en Riyad Mahrez die het verschil maken. Een beetje zoals Chelsea vorig seizoen, met Diego Costa en Eden Hazard in die rol. Hazard zag toen zijn sterk jaar bekroond met de titel van Speler van het Jaar.
Dit seizoen was die prijs voor Mahrez, de eerste Afrikaan op de erelijst en slechts de tweede niet-Europese speler, na Luis Suárez. Een hele eer voor de Algerijn met een Marokkaanse moeder en een Frans paspoort, want geboren en getogen in Sarcelles, in de rand van Parijs.
Stijl
Leicester City rekende als laatste tegenstander in de titelstrijd af met Tottenham Hotspur. Twee ploegen met een gelijkaardige stijl, zeggen analisten. Gelijkaardig, niet identiek.
Twee ploegen die beter waren zonder bal dan mét. De ene, die van Ranieri, zakte bij balverlies diep in en probeerde dan in het laatste derde van het veld de bal te veroveren, om vervolgens met lange halen Mahrez of Vardy te bereiken. De andere, die van Mauricio Pochettino, ging iets hoger druk zetten, gesteund door verdedigers die niet bang waren om te voetballen met ruimte in de rug.
Beiden hadden op het middenveld spelers die hoog stonden in de lijstjes met gewonnen tackles, ball winners. Bij Leicester was dat N’Golo Kante, bij de Spurs Mousa Dembélé.
En als je er dan een andere statistiek bijhaalde, die van de spelers met de meeste baltoetsen, dan blonken Leicester en Tottenham uit in afwezigheid in de top 30. De top daar is Fábregas, Cazorla en Schweinsteiger. Die van Leicester, Drinkwater en Dier, stonden respectievelijk 34e en 36e. Sterk in de infiltratie en het betere loopwerk, minder in de passing.
Wil dat wat zeggen over de spektakelwaarde bij de kampioen? Allerminst. Leicester City zit in de top drie van de gemaakte goals, net als Tottenham. Het werd gewoon op een andere manier kampioen, met direct spel. Een beetje zoals Chelsea vorig jaar. Of het daarmee ook lukt in de Champions League, zien we volgend jaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier