Marc Wilmots al onder druk bij Ivoorkust

© BELGAIMAGE
Pierre Danvoye
Pierre Danvoye Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Marc Wilmots en zijn Ivoorkust staan voor een cruciale dubbele confrontatie met Gabon (2 en 5 september) op weg naar het WK volgend jaar. Het hoofd van de coach lijkt al op het kapblok te liggen.

‘Geef ons tijd.’ ‘We moeten geduld hebben.’ ‘We bouwen aan een ploeg, dat gaat niet van de ene dag op de andere.’ En bla en bla en bla…

Dat waren kort samengevat de conclusies van Marc Wilmots na zijn eerste twee wedstrijden aan het hoofd van Ivoorkust begin juni. Tijd? Geduld? In dit land, bij de Olifanten, in heel het Afrikaanse voetbal, daar kent men de woorden tijd en geduld niet. Neem nu het geval van Gervinho, ex-speler van Lille, Arsenal en Roma nadat hij bij Beveren was gedebuteerd, en momenteel in China spelend: tien jaar geleden werkte hij zijn eerste interland af en Wilmots is zijn … tiende bondscoach. Je hebt hier een machtige voetbalbond, die weet te overtuigen en zodoende grote namen kan strikken om op de trainersbank te komen zitten. In het voorbije decennium passeerden Henri Michel, Uli Stielike, Vahid Halilhodzic, Sven-Göran Eriksson, Sabri Lamouchi en Hervé Renard de revue. Die laatste is niet de grootste naam bij ons, maar een beroemdheid in Afrika en met de Ivorianen winnaar van de Afrika Cup in 2015. En nu is er dus onze Willy, toch ook op een mooie dag uitgeroepen tot beste coach van de planeet.

Maar een grote naam of een uitzonderlijk cv volstaan niet om het ginds lang uit te zingen. In Abidjan word je al ontslagen voor een bagatel (sportief of anders). En dus wordt het Wilmots al erg heet onder de voeten. En dat allemaal omdat die eerste twee matchen de mist ingingen.

Wereldwijd gegeerd

Keren we terug naar Rotterdam, begin juni. De Hollanders zitten in een dip, Oranje jaagt niemand nog schrik aan. De Ivorianen kunnen terugblikken op twee goeie resultaten, net voor de komst van Wilmots: een overwinning in Rusland en een gelijkspel tegen Senegal in Parijs. De ommekeer is ingezet. Want ja, een ommekeer was heel hard nodig. De Afrika Cup 2017 verliep dramatisch, met een uitschakeling in de poulefase. Maar in De Kuip, bij het debuut van Willy, gaat het helemaal mis. Eindstand: 5-0. De laatste keer dat de Ivorianen nog zo’n pandoering gekregen hadden, was tegen Argentinië in … 1992. Hoe valt dat te verklaren? De man die dat zou moeten kunnen, is de kersverse bondscoach, toch? Bij de debriefing haast hij zich om te zeggen dat ‘de voorbereiding niet ideaal was’, dat de spelers de ochtend zelf pas waren aangekomen, dat ‘er bijna een volledige ploeg ontbrak’ en dat vier andere spelers hun internationale debuut maakten. Hij spreekt over ‘grove blunders bij de stilstaande fases’, over ‘een domme penalty’ die werd weggegeven. Of nog: ‘Op het moment dat de Hollanders 3-0 voor kwamen, had het met een beetje geluk al 0-2 voor ons kunnen zijn.’ Hij sluit af met twee uitspraken die de wenkbrauwen doen fronsen: ‘In moeilijkheden komen bij je eerste wedstrijd is een goeie zaak. Had ik dat niet gewild, dan had ik niet tegen Nederland gespeeld.’ En ook: ‘Ook al bevalt het resultaat me helemaal niet, ik denk dat de neutrale toeschouwers toch een prima match gezien hebben.’ Goed geprobeerd…

Dik twee maanden na zijn aanstelling is de euforie van de eerste uren allang overgewaaid. Want jawel: er wás een zekere mate van euforie in Ivoorkust toen men met de naam Wilmots op de proppen kwam. De voetbalbond publiceerde het volgende: ‘Marc Wilmots heeft als onmiddellijk doel om de Ivoriaanse selectie te kwalificeren voor het WK 2018 in Rusland en de Afrika Cup 2019 in Kameroen. (…) Hij is ingegaan op het sportieve project van de bond dat minstens loopt tot 2021, wanneer Ivoorkust de Afrika Cup organiseert. (…) De aanstelling van Marc Wilmots is een grote realisatie van de FIF, die ondanks de concurrentie en zijn beperkte middelen erin geslaagd is deze wereldwijd gegeerde trainer binnen te halen.’

Een grote vangst? Of een groot risico?

Zijn kop zal rollen

Euforie dus in de gebouwen van de Ivoriaanse voetbalfederatie, bij het brede publiek en zelfs in de pers. Wilmots kwam na Michel Dussuyer, die alles behalve een grote naam was. Maar een ommetje langs Amsterdam was al genoeg om de eerste twijfels in het leven te roepen, de eerste kritiek ook, soms zelfs messcherp. We zullen voorbijgaan aan de aanval van een Ivoriaanse coach als Yélato Silué (een kwestie van parcours en geloofwaardigheid). Na Rotterdam zei die: ‘Ik heb horen zeggen dat Wilmots een gedragslijn heeft opgesteld. Dat volstaat niet, de spelers moeten die ook voelen. Dat zou de schaamteloosheid en de laksheid vermijden die sommige spelers nu op het veld tentoonspreidden.’

Die uitlatingen getuigden misschien gewoonweg van een zekere frustratie. Want Silué was voorbestemd om de opvolger te worden van Dussuyer. Hij verkondigde destijds zelf in de Ivoriaanse pers: ‘Ik ben de bondscoach die de Olifanten nodig hebben. Als je een trainer van mijn kwaliteiten hebt in je land, dan heeft het geen zin om Europeanen te halen die niks van onze realiteit afweten. Wat kunnen die onze jongeren vertellen? We gaan die mensen toch niet de kans geven om op onze rug aan hun visitekaartje te werken!’ De Ivoriaan heeft gewerkt in zijn eigen land, in Togo en Equatoriaal Guinea… Niet meteen een topkandidaat om Ivoorkust te gaan coachen dus.

Maar goed, hij was niet de enige die uithaalde naar Wilmots na de 5-0 tegen Arjen Robben en co. Neem nu Adamah Kahlil, reporter bij de Ivoriaanse krant Fraternité Matin. Na wat hij die avond had gezien – of niet gezien – was hij allesbehalve onder de indruk: ‘We wisten dat we konden verliezen in Nederland. Maar het is de manier waarop de Olifanten voetbalden die ons bezorgd gemaakt heeft. Na die match kon je al de vraag stellen: waar wil Marc Wilmots naartoe met deze ploeg?’ Kahlil gaat stevig verder: ‘Deze selectie is aan het einde van een cyclus. Het is de taak van Wilmots om een nieuwe ploeg te vormen met de talenten die hij ter beschikking heeft. Het probleem is dat hij Afrika net ontdekt en nog niet alle spelers kent. Ik denk dat het moeilijk wordt om een samenhangend geheel te maken van de ploeg. Om dit moment ontbreekt de cohesie. Hij diste wel mooie praatjes op toen hij werd aangesteld, maar het zijn de resultaten die tellen. En in Ivoorkust wil men resultaten met mooi voetbal. Tot op heden zijn er alleen maar twijfels over Marc Wilmots.’ En als uitsmijter geeft hij mee: ‘Als er niks verandert, dan zal zijn kop rollen. Maar zet dat laatste tussen aanhalingstekens, hé!’

Geen tovenaar

Als we over Afrikaans voetbal spreken, is Serge Trimpont nooit veraf. Nadat hij zijn activiteit als journalist had stopgezet, werd hij spelersmakelaar. Hij bracht Aruna Dindane en Cheikh Tioté naar Anderlecht. Nadien pitchte hij bij regisseur Benoit Mariage de voetbalfilm Les rayures du Zèbres, met Benoit Poelvoorde in de hoofdrol. Hij was ook aanwezig bij die Nederland-Ivoorkust. Zijn mening is duidelijk: ‘De score had nog zwaarder kunnen uitvallen voor de Ivorianen. Het had ook 10-0 kunnen zijn. Vooral defensief was het rampzalig. Ik heb die avond bevestigd gezien wat ik al wist: deze generatie heeft een pak minder talent dan de vorige. Didier Drogba, Yaya Touré, Aruna Dindane, dat is het verleden. Het ontbreekt hen aan kwaliteit, aan klasse. Er zijn geen vedetten meer. Gervinho is er nog, maar ook niet voor eeuwig. Ik heb de wenkbrauwen gefronst toen ik zag hoe ze speelden in Rotterdam. Ze begingen enorme defensieve blunders. Wilmots heeft er alle belang bij om snel een tactische organisatie neer te zetten. Want als ze zo blijven spelen, geraken ze nergens. Het volk zal geduldig moeten zijn, maar dat is niet hun voornaamste kwaliteit! Wilmots heeft gezegd dat hij tijd nodig heeft, maar die zal hij niet krijgen. Ivoorkust was erbij op de laatste drie WK’s en Wilmots moet de ploeg kwalificeren voor Rusland. Dat is geen cadeau.’

Maar het is niet eens de Hollandse rammeling die (misschien) de eerste nagel aan de doodskist van Willy zal blijken te zijn. Kort daarop speelden de Olifanten tegen Guinee hun eerste kwalificatiematch voor de Afrika Cup 2019. Een historische rivaal maar een kleine rivaal, want de Guineeërs konden nog nooit winnen van Ivoorkust. Bovendien werd de wedstrijd gespeeld in Ivoorkust, in het Stade de la Paix in Bouaké. Daar hadden de Olifanten nog niet verloren. Maar in het Stadion van de Vrede brak de revolutie uit… Ivoorkust kwam twee keer op achterstand en verloor uiteindelijk met 2-3. Een vernedering. Gefluit en gejoel. Een bestorming van het veld. En zeer negatieve commentaren voor Wilmots, die antwoordde ‘dat hij geen tovenaar was’.

Is dat erg? ‘Guinee is hier komen winnen, wij kunnen ginder gaan winnen.’ Geen speld tussen te krijgen. Maar zijn ploeg heeft al één joker verspeeld en in een kwalificatiefase met slechts zes wedstrijden is een tweede misstap uit den boze. In de poule zitten ook nog de Centraal-Afrikaanse Republiek en Rwanda. De volgende match is in maart 2018, uit bij de Rwandezen. ‘Geen reden tot paniek’, zegt de bondscoach. ‘We hebben één veldslag verloren, maar niet de oorlog. Deze competitie met vier teams is nog maar net begonnen. De ploeg zal sterker worden.’

De bijnaam van Wilmots

De recente actualiteit dan, met de campagne voor het WK. Vóór de aanstelling van Wilmots waren er al twee matchen gespeeld. De Ivorianen pakten vier op zes en staan daarmee aan kop in hun poule. Maar in de komende dagen kan het nog warm worden. Op 2 september staat in Libreville Gabon-Ivoorkust geprogrammeerd en op 5 september in Bakoué Ivoorkust-Gabon. Een misstap is uit den boze. Na de uitschuivers tegen Nederland en Guinee hebben de supporters op het internet Wilmots al met een nieuwe bijnaam bedacht: Ville Morte (Dode Stad). Als het fout zou gaan tegen de Gabonezen, als de Ivorianen de trein naar Rusland dreigen te missen, dan breekt de opstand uit. Nog erger dan voordien, dat staat vast. De Ivorianen zullen een nieuwe mislukking van de bestbetaalde trainer op het Afrikaanse continent niet vergeven. Bij de Belgische voetbalbond weten ze het maar al te goed: Wilmots en zijn echtgenote zijn meesters in het onderhandelen van een contract. Hij rijfde een miljoen euro per jaar binnen toen hij bondscoach was van de Rode Duivels. In Abidjan verdient hij nog meer. Men spreekt van 100.000 euro per maand. Het vorige record stond op naam van de Portugees Jorge Costa (ex-speler van Standard), die 70.000 euro per maand ving toen hij bondscoach was van Gabon (dat momenteel wordt getraind door de Spanjaard José Antonio Camacho). De Fransman Hervé Renard, tweemaal winnaar van de Afrika Cup, met Zambia en Ivoorkust, heeft een contract van 60.000 euro per maand in Marokko. En de huidige Afrikaanse titelhouder Kameroen betaalt maandelijks 45.000 euro uit aan Hugo Broos. Als hij betaald wordt toch… Dat Wilmots meer dan een miljoen per jaar opstrijkt, doet tandenknarsen, zeker gezien de moeilijke economische omstandigheden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content