Oleguer roept ex-club FC Barcelona op tot actie: ‘Een politieke crisis is belangrijker dan een landstitel’

© AFP
Matthias Stockmans
Matthias Stockmans Redacteur van Sport/Voetbalmagazine en Knack Focus.

Een (ex-)voetballer die investeert in groene energie, de armen een dak boven het hoofd helpt te zoeken, gruwelt van onze kapitalistische maatschappij en uitgesproken politieke visies niet schuwt? Ja, hij bestaat. Zijn naam: Oleguer (37), ex-verdediger van FC Barcelona en Ajax. We zochten hem op in zijn thuisstad Sabadell, waar hij mee strijdt voor de Catalaanse onafhankelijkheid.

Zijn hoogtepunt als voetballer kende Oleguer Presas i Renom in 2006 toen hij als basisspeler -aan de zijde van toppers als Deco, Ronaldinho en Eto’o– de Champions League won met FC Barcelona.

In 2008 verkaste hij naar Ajax Amsterdam, na drie seizoenen daar liep zijn contract af en besliste hij op amper 32-jarige leeftijd te kappen met topsport.

Meer nog dan zijn cv sprong zijn uitgesproken persoonlijkheid in het oog. Oleguer schreef politieke essays, liep mee in betogingen, schonk sponsorgeld aan goede doelen, kwam in een Volkswagenbusje naar de trainingen bij Barcelona en bij Ajax zelfs met de fiets. En bovenal: hij weigerde om voor de Spaanse nationale ploeg uit te komen.

Ik heb nooit naar wedstrijden van Spanje gekeken. Dat interesseerde me niet. Het zou dus raar geweest zijn om dan plots voor de nationale ploeg te spelen.

Oleguer

In 2005 werd hij door toenmalig bondscoach Luis Aragonés geselecteerd. De Catalaan ging één keer naar de training. ‘Om de trainer te vertellen dat ik de selectie niet kon aanvaarden’, verduidelijkt hij. ‘Ik heb Aragonés toen eerlijk gezegd dat er andere spelers beter geschikt zouden zijn omdat ik me niet helemaal betrokken voelde bij de Spaanse nationale ploeg. Hij begreep mij. Een coach wil enkel spelers die met hun volle goesting komen.’

Spijt heeft hij nooit gehad van die beslissing, ook niet nadat Spanje vervolgens het ene toernooi na het andere won. ‘Ik heb nooit naar wedstrijden van Spanje gekeken. Dat interesseerde me niet. Het zou dus raar geweest zijn om dan plots voor de nationale ploeg te spelen. Ook in de succesperiode op het WK en EK heb ik ze amper gevolgd. Het voelde niet als mijn land.’

Oleguer heeft zijn Catalaanse identiteit nooit onder stoelen of banken gestoken. Sport/Voetbalmagazine sprak hem in zijn thuisstad Sabadell, net buiten Barcelona, twee weken na het veelbesproken referendum.

In zijn ogen is de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd nog steeds een gevecht tegen de uitwassen van het Francoregime. Oleguer: ‘Absoluut. Rebellerende politici kunnen enkel opgesloten worden door het gebruik van een wet uit de jaren zeventig, uit de Francoperiode dus. Het Spaanse hooggerechtshof bestaat uit nog heel wat adepten van de vroegere dictatuur. Er is nooit een duidelijke afscheuring gekomen van dat Francoregime, de meeste structuren zijn onveranderd gebleven. De symptomen daarvan komen nu aan de oppervlakte.’

‘Ik ben enkel op uw interviewaanvraag ingegaan omdat ik het belangrijk vind dat iedereen weet wat er momenteel in Catalonië gebeurt’, maakt hij duidelijk. ‘Want dit is wel degelijk het probleem van alle Europeanen. Dit gaat om het recht op manifestaties en vrije meningsuiting. Internationale rechten. Als deze repressie mag en kan gebeuren, wat wordt dan de volgende stap? Dan zeg je eigenlijk aan alle andere staten en overheden: doe maar.’

Belangrijke rol voor FC Barcelona

Maar waarom is die onafhankelijkheid zo belangrijk, willen we weten. ‘Omdat het volk dan dichter bij zijn overheid staat en autonomer kan beslissen over de grond waarop het woont’, legt de voormalige verdediger uit. ‘Maar evenzeer als een daad van rebellie tegen het autoritaire regime van de Spaanse overheid. De macht en het beslissingsrecht moet bij het volk liggen, niet bij overheden. Daarom ben ik bijvoorbeeld ook geen fan van een eengemaakte Europese Unie. Ik ben niet geïnteresseerd in het soort Europa dat we nu aan het opbouwen zijn. Ik streef wel naar solidariteit tussen de Europese lidstaten voor humanitaire acties -zoals de vluchtelingencrisis-, maar ik wil geen Europa als economische grootmacht om tegengewicht te bieden aan de Verenigde Staten of China. Ik geloof niet in dat soort wereld. Waarin het uiteindelijk draait om multinationals die alleen maar groter worden en enkel om zichzelf geven. Ik geloof ook niet in een Europese identiteit, het is juist de diversiteit van culturen en identiteiten die Europa zo rijk maakt.’

Als deze repressie mag en kan gebeuren, wat wordt dan de volgende stap? Dan zeg je eigenlijk aan alle andere staten en overheden: doe maar.

Oleguer

In die strijd voor Catalaanse onafhankelijkheid ziet hij ook een belangrijke rol weggelegd voor zijn ex-werkgever FC Barcelona. ‘Het is ridicuul om te stellen dat sport en politiek niet vermengd mogen worden… dat gebeurt immers automatisch. Alleen al met de keuze van de sponsor op je shirt druk je een bepaalde voorkeur of overtuiging uit. Of als je een minuut stilte vraagt voor de slachtoffers van een terroristische aanval in Europa, maar niet voor die in Syrië of Irak. Voetbalclubs als FC Barcelona kunnen de stem van een volk laten klinken. Er wordt in een stadion heel wat geroepen of getoond op spandoeken. Camp Nou was tijdens het Francoregime een van de weinige plekken waar Catalanen hun kritiek konden uiten op de overheid en de Catalaanse identiteit konden uitdragen. Het werkt bovendien in beide richtingen. Evengoed gebruikt een club zijn achterban om een bepaald imago uit te dragen. Niet voor niets is het credo van FC Barcelona Més que un club. Ze zijn trots op die volkse filosofie en die waarden van democratie. Maar dan moeten ze er zich natuurlijk ook naar gedragen. FC Barcelona is ondertussen evenzeer een groot bedrijf, daar moeten we niet naïef in zijn, maar ik had toch verwacht dat ze duidelijker kant zouden kiezen. Bijvoorbeeld door op de dag van het referendum de match tegen Las Palmas te boycotten. Barça wilde niet spelen, tot de profliga dreigde met zes strafpunten. Ze hadden voet bij stuk moeten houden, een dergelijke politieke crisis is belangrijker dan een eventuele landstitel. Met wat vlaggen zwaaien of een tifo ontrollen (zoals tegen Olympiacos gebeurde, nvdr), is onvoldoende in deze situatie.’

Hoe ziet hij de situatie verder evolueren? Oleguer: ‘Ik zeg niet dat onafhankelijkheid dé oplossing zou zijn, maar laat ons op zijn minst eens een serieus referendum organiseren, zonder intimidatie van de Spaanse regering. We moeten het niet altijd eens zijn en er zal bij elke verkiezing een deel van de bevolking teleurgesteld zijn; dat is wat democratie inhoudt. Het komt er dan op aan die andersdenkenden bij de maatschappij betrokken te houden. Ik gruwel van de gedachte dat er slechts één mening mag bestaan. Laat ons praten en argumenteren.’

Lees het volledige interview: ‘Ik kijk nooit naar wedstrijden van Spanje’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content