RIP Mieke

© reuters
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Redacteur Peter T’Kint reist tijdens het WK 2014 door Brazilië en houdt een dagboek bij voor sportmagazine.be.

Vandaag zou ze zijn verjaard. Zou, want ze is niet meer. Eén moment van onoplettendheid, en weg leven. Zomaar, in één harde klap.

Had ze nog geleefd, ze had ons ongetwijfeld voor vertrek bezworen om voorzichtig te zijn. Goed uit te kijken, links en rechts. Het zou, merken we na drie weken, geen overbodige raad.

Brazilianen hebben iets met hun verkeer, iets dat we de laatste jaren nog maar weinig zagen. Op straat, in de winkel, in de stad zijn het de meest rustige, vriendelijke mensen. Nooit gehaast, ze wachten in de rij zonder zich te ergeren. In de winkel, voor de bankautomaat, in de wachtzaal van de kleine kliniek hier rechtover de deur. In hun hangmat, het is alsof niks ter wereld hen kan doen schrikken. Zelfs overstromingen nemen ze er lijdzaam bij.

Maar geef ze een stuur en een paar wielen en ze worden gek. Dan transformeert die rustige dikkerd die slentert in een macho eerste klas, de koning van de weg. En dan moet alles wijken.

In Europa zijn we inmiddels hoffelijkheid gewend, zelfs in zuiderse landen als Frankrijk of Italië. Auto’s die stoppen als je een teken geeft dat je de weg wil kruisen, wagen die uitwijken als ze een fietser passeren.

Hier niet. Ze scheren langs je, als je de straat al aan het kruisen bent, liefst zo hard en zo dicht mogelijk. Gas minderen? Vergeet het, neen, even toeteren en nog wat gas bij geven. Gisteren zagen we twee oude vrouwtjes, plastic zak met boodschappen in de hand, letterlijk de straat over rennen, om het levend te halen. Denkt u dat ze respect hadden voor hun kromme beentjes, die macho’s achter hun stuur? Absoluut geen. Ze toeterden eens… Groene golf: 50 per uur, gaf het informatiebord boven de weg aan. Wij schatten de gemiddelde snelheid eerder op 70, 80.

Woensdag moesten we onze taxichauffeur naar de luchthaven in Belo Horizonte vragen om kalmte. We waren ruim op tijd vertrokken, maar het leek alsof de man alle records om iemand af te zetten wilde breken. Links voorbij, rechts voorbij, afsnijden. Toen hij een motorfiets haast van de sokken reed en die een geweldige klap op zijn deur gaf, vonden we het welletjes. Dat we levend de luchthaven wilden bereiken, en of het iets rustiger kon. Sorry meneer, zei hij. Hoe het in Europa dan ging?

Beschaafder, vond ik. Mais respeto.

Voor haar hielp het niet, één moment van onoplettendheid was haar ook fataal, ondanks het toegenomen respect. Ze zou hier de ogen hebben uitgekeken.

Maar de raad die ze ongetwijfeld zou hebben gegeven, nemen we echt te harte.

RIP Mieke.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content