Van Onze Man in Rusland: over het verdwijnen, en terugkeren, van voetbalsongs

Er zijn nog voetballiederen, zelfs op dit WK, merkt onze reporter in Rusland Peter T’Kint op.

Het was al diep in de nacht vrijdag – en het was wat lijdzaam wachten tot de Russen in hun chaos weer orde zouden scheppen en de nachtvluchten van het tarmac in het zwerk zouden zwieren – toen aan de bar in Kazan de discussie kwam op voetbalsongs. En sfeer in de stadions.

Onze gesprekspartner was een vuurwerkmaker uit Namen, voor wie feest maken een job is. Hij hoopte dat Marc Coucke Anderlecht nieuw vuurwerk zou inblazen, letterlijk. Want nu is het maar een dooie boel, vond hij. Zelfs het vuurwerk dat er werd afgestoken tijdens de play-offs. Een beetje zoals het Brusselse voetbal: vergane glorie. Fwieterkes.

Zijn broer woonde in Montpellier, was ‘binnen’ als zakenman en had een bijzonder indrukwekkende hobby: haast elk weekend vloog hij kris kras door Europa naar de hotste derby’s die er waren. In Glasgow, Servië, Griekenland, maar ook naar Zweden en Polen, en buiten Europa. Op zoek naar echte voetbalsfeer. Zo’n zestig per jaar bezocht hij er, elk weekend een knallend hoogtepunt.

De fan: ‘Vinden jullie ook niet dat ze weg zijn, de échte voetballiedjes?’ Zelfs op Sclessin, constateerde hij, het warmste stadion van België. ‘Misschien kan Preud’homme daar dat vuur terug krijgen.’

Toch merk je ook hier dat er nog voetbalsongs zijn. Zelfs op dit WK. De Brazilianen hadden duidelijk genetflixt en naar La Casa de Papel gekeken. Bij wie nu géén belletje rinkelt: dat is een Spaanse serie die een bankoverval en gijzeling als thema heeft. Voor de titelsong haalden de makers hun inspiratie bij een oud Italiaans partizanennummer: Bella Ciao. Populair tijdens WOII in de strijd tegen de facisten. Bij wie de serie bekeek, bleef het zeker hangen.

Toen Argentinië hier uit het tornooi crashte, werd de Braziliaanse adaptatie van het nummer zeer populair. Messi ciao heette het, u moet het maar eens twitteren of youtuben. Ze trokken ermee door de straten, de fans van de seleção. Knielend en weer recht springend. Leuk beeld.

Leuk beeld, fijne revanche. U moet immers weten dat de Argentijnen vier jaar geleden een fantastisch nummer hadden gemaakt. Over Maradona, en Pele, hun Paus. We hoorden het een eerste keer in een busstation in Porto Alegre, in het zuiden, toen ze op weg waren naar Rio. Het dak ging eraf, letterlijk. U moet de beelden maar eens bekijken. In Belo Horizonte kregen we er kippenvel van, na het duel tegen Iran. Een draak van een wedstrijd, beslist door Messi in de 91ste minuut (1-0). Maar minutenlang stonden ze daarna te dansen en hun liedje te zingen, met duizenden in koor. Nagenoeg het hele stadion was gevuld met Argentijnen.

Hun lied bleef het tornooi domineren, tot in de finale. En zeker in de aanloop daarnaartoe, toen Brazilië er zo genadeloos uit ging tegen Duitsland.

Dat de Brazilianen vier jaar konden studeren op een antwoord, was fijn. Sportief. We gunden het hen.

Hier zijn plots ook The Three Lions terug, met hun song uit 1996 en het EK in eigen land. Ook dat moet u maar eens youtuben. Bijvoorbeeld Engeland-Schotland en die goal van Paul Gascoigne. It’s coming home, het klinkt luider en luider, nu Southgate van de Engelse ploeg een soldide geheel heeft gemaakt. Hun voetbal is niet het mooiste, het lied wel. Hopelijk kunnen ze het meedragen tot in de finale. Wij kijken alvast ook uit naar de sfeer in de halve, woensdag in Luhniki.

En de Belgen? Wij hebben Gala, en haar Freed from Desire. Het weerklinkt bij elke goal, inmiddels al 14 keer. Het wordt ook gedraaid in het stadion, een minuutje of veertig voor de aftrap. Het heeft ook alles om opnieuw een hit te worden, alleen: de fans zijn met niet genoeg.

Misschien zondag wel?