In ‘Pleinvrees – de beste voetbalverhalen’ van Filip Joos schrijft de bekende voetbalcommentator over mensen van vlees en bloed. Sportmagazine.be biedt u een voorpublicatie aan. ‘Zijn Pogba, Lukaku en Neymar nog een persoon, of zijn het goederen?’
Op een dag wilde Jürgen Klopp niet meer met The Sun spreken. De boss van Liverpool is lang niet de eerste die een krant of een tv-zender in de ban slaat. Bijna altijd voelt de coach zich onheus bejegend, te fel bekritiseerd om een wissel of om een tactische keuze die verkeerd uitpakte.
Maar dat was in dit geval haast onmogelijk: Klopp wordt in Engeland op handen gedragen, hij is de Verlosser van Liverpool. Sporadisch durft iemand op te merken dat de Reds in de Premier League nooit lager finishten dan in zijn eerste seizoen, en dat de Europa Leaguefinale tegen Sevilla wel heel knullig uit handen werd gegeven, maar toch is men over het Kanaal lyrisch over de Duitser.
Bovendien had Liverpool net met 4-0 van Barcelona gewonnen – een oefenwedstrijd, akkoord, maar wel in het prestigieuze kader van Wembley – en was er geen enkele reden om de tabloid der tabloids tegen de schenen te schoppen. ‘U mag luisteren en schrijven’, zei Klopp ogenschijnlijk minzaam, ‘en u moet het vooral niet persoonlijk opnemen, maar ik praat niet meer met u zolang u voor The Sun werkt.’
Waarom precies liet hij in het ongewisse. Dat was dus voer voor speculatie. Klopp heeft zich tijdens zijn vakantie in de geschiedenis van Liverpool verdiept, werd eerst beweerd. Na de ramp van Hillsborough in april 1989, waarbij 96 Liverpoolsupporters het leven lieten, zijn er in de stad nog altijd krantenboeren die weigeren The Sun te verkopen. Terwijl de doden nog moesten worden begraven, pakte de krant uit met ontluisterende berichten: de fans waren dronken, ze urineerden op de moedige politie, de doden werden door supporters beroofd van hun bezittingen en sommige fans sloegen politiemensen in elkaar terwijl die gewonden aan het verzorgen waren.
In de lente van 2016, bijna 27 jaar na de feiten, zuiverde een onderzoekscommissie de fans van alle schuld. Het was net de politie die een verpletterende verantwoordelijkheid droeg.
De eerste match na de bekendmaking van het rapport was ik op Anfield. Voor het eerst klonk ‘You’ll Never Walk Alone‘ niet als een grijs gespeeld lied dat inmiddels ook in de Bosnische derde klasse wordt meegebruld, maar als een protestsong pur sang.
De bevindingen van de commissie waren voorpaginanieuws in alle landelijke kranten, met uitzondering van The Times (daar zit de stiff upper lip voor iets tussen) en… The Sun.
Dat bleek echter niet de reden voor Klopps boycot. The Sun had over een huwelijkscrisis van Dejan Lovren geschreven, Kroatische verdediger van Liverpool. Klopp was daar in het weekend al over getipt. Hij vindt dat ook voetballers recht hebben op een prive?leven en daarom boycot hij nu de krant. Lovrens vrouw zou overigens in de armen van een vroegere schoolvriend gevlucht zijn. The Sun zoog nog wat smeui?ge details uit de vettige duim, en kwam dan met dat ene perfide zinnetje: ‘Anita Lovren verliet haar man – die 80.000 euro per week opstrijkt – voor haar oude schoolvriend Dario – een boswachter die 250 euro per week verdient.’
Daar waren ze weer, de cijfers. Zelfs in een smoezelig stuk van een tabloid, zeker in een smoezelig stuk van een tabloid. Altijd maar weer, het is vreselijk. Lonen, transfersommen, ontslagvergoedingen, commissies, bonussen, doorverkooppercentages, Financial Fair Play, portretrechten, clausules, faillissementen, premies, gokquota, sponsordeals, tv-gelden…
Ooit was het voetbal aan de verhalenvertellers, was het een spel dat zich in woorden liet vangen
Het zijn Paard van Troje-woorden waarin cijfers schuilen. Pogba de duurste ooit (tot Neymar, en die weer tot de volgende, wacht maar af ), manager Raiola de zotste commissie ooit, Stones de duurste verdediger aller tijden, Ibrahimovi? die zijn loon na drie weken al terugverdiend heeft met de truitjesverkoop, Messi die een tweede belastingzaak boven het hoofd hangt, Morata voor wie Real zijn terugkooprecht laat gelden om hem dan naar Chelsea te versluizen.
De voetbalkaternen muteren in economiebladzijden, nog even en de Gazzetta dello Sport plukt journalisten weg bij De Tijd, de kleur van het papier verschilt al nauwelijks.
Ooit was het voetbal aan de verhalenvertellers, was het een spel dat zich in woorden liet vangen. Slechts op het eind waren er twee cijfers, de uitslag, en die was lang niet altijd rechtvaardig.
Dat was net de kracht van de sport: het toeval had een grote rol, niet altijd won de beste. Leicester City mag dan een zalige kampioen geweest zijn, het blijft de uitzondering die de regel bevestigt. De wiskundigen nemen het over, de koele kikkers winnen, alles wordt een cijfer, van rugnummer langs weekloon over cupmaat van vriendin tot aantal volgers op Instagram, allemaal getallen die zich in één reusachtige matrix storten. Die leidt dan weer tot de heilige graal van de sport die we ooit kenden als voetbal: de marktwaarde van de spelers.
Er is maar één manier om de sport terug aan het woord te geven: opnieuw niet meer dan drie buitenlanders per ploeg. Dat zou veel oplossen. Maar dat mag niet van Europa, want het is in strijd met het vrije verkeer van goederen en personen – zijn Pogba, Lukaku en Neymar overigens nog een persoon, of zijn het goederen?
Hoe dan ook, het is tijd voor een referendum. Wat het Verenigd Koninkrijk kan, kan het voetbal ook. Exit uit Europa.
Die 96 van Hillsbrough, de 39 van de Heizel, de 74 van Port Said Stadium, dat zijn de voetbalcijfers die we nooit mogen vergeten. De rest is ballast. Want de bal tot last.
PLEINVREES
Uitgeverij Polis
15 februari 2018
978 94 6310 317 6
256 blz.
21,99 euro
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier